Jézuska in Torvaj

Als eerste wil ik iedereen nog een gelukkig nieuwjaar wensen! Ik hoop dat jullie fijne feestdagen hebben gehad! Ik in ieder geval wel. Anders dan andere jaren, maar dat was ook precies de bedoeling.

Ik weet nu dat er een hemel op aarde bestaat, en dat ligt in Torvaj. Toen we na een reis van 2 dagen arriveerden bij het huisje op de heuvel, was het eerste wat ik hoorde het geluid van kippies! Hennen en hanen. Ik wist niet wat ik meemaakte! Waar kwam toch dat kraaien vandaan? Ik besloot meteen op onderzoek uit te gaan en kwam zo bij onze buurman terecht. Het bleek dat hij mooie brahma’s en nog een ander ras had. 

Hij vertelde vol trots dat hij ongeveer 20 hennen heeft en 5 hanen. We zagen dat ze ook los mochten rondscharrelen. Ik vertel, geheel overbodig natuurlijk, dat ik thuis 4 hennen heb en dat mijn haan helaas overleden is.. ik weet zo gauw het woord voor dood niet meer en maak met mijn hand de kop-eraf beweging. Hij lacht en denkt vast dat hij heel lekker was. Maar mijn lieve Willem-Alexander ligt keurig in de tuin begraven! 

Maar wat is dit een mooi gezicht, die loslopende kippies! Ik begin ze al te roepen, maar ze reageren natuurlijk niet als mijn eigen kippies. Als ik die roep komen ze meteen uit alle hoeken van de tuin aangeraced. Maar toch zijn ook deze kippies helemaal niet bang ofzo.

Ons doel van deze vakantie was om het kerstgevoel uit te dragen en alle kinderen in het dorp te verblijden met een kerstcadeau. Dat vraagt om een hele organisatie en heel veel speelgoed. Ik heb er lang over nagedacht over hoe ik dat nu moest aanpakken. Ik had de hulp ingeroepen van Melinda bij ons uit het dorp. Want hoe kwam ik anders achter alle namen en leeftijden van de kinderen die er in Torvaj wonen? Melinda is naar de burgemeester gegaan en heeft een lijst geregeld met de namen, leeftijden en adressen van de kinderen tot en met 14 jaar. Daar hadden we de grens gelegd. Dat waren er 31 in totaal. Omdat de kerstviering al was geweest toen wij nog onderweg waren met de aanhanger vol spullen en speelgoed, konden we de cadeaus toen niet uitdelen. Maar toch wilde ik het heel graag bij de kerststal en kerstboom doen. Maar niet zonder dat de burgemeester het daar mee eens was. Na wat overleg was hij dat en we besloten voor de 24^e december te gaan. Melinda had een brief opgehangen bij het winkeltje waar opstond dat de kinderen woensdagmiddag om 14:00 uur een cadeau konden komen ophalen. Zo hadden wij nog 2 dagen de tijd om alles in orde te maken. Dus we moesten als eerste de zolder op om alle bananendozen uit te zoeken, waar allemaal speelgoed in zat. Het zonnetje scheen, het was 15 graden dus mooi weer om de zolder op te gaan. Op een gegeven moment hoorde ik een haan kraaien, heel dichtbij. Ik viel bijna van de ladder omdat ik wilde kijken waar die haan stond. Ik was zo blij dat ze bij ons op het erf rondliepen. Ik werd er echt vrolijk van dat er nu in Torvaj ook kippies rondlopen. Het zijn dat wel niet mijn eigenste kippies, maar het is een goed begin.

We hebben voor Margit en Feri een klein kerstpakketje meegenomen en daar zijn ze echt heel blij mee. Feri vraagt zelfs of ik een nieuwe haan wil hebben. Ik zeg dat ik dat niet hoef. Is lekker zegt hij. Ik roep neeeeeee, ik hoef dat niet hoor. Mario staat erbij te lachen natuurlijk. Ik zal hem wel voor je slachten, biedt hij aan. Ik zeg dat ik alleen kipfilet lust. Alleen filet, vraagt hij verbaasd. Ik bedank hem nogmaals en we lopen weer naar huis. Ik ben dit hele voorval alweer vergeten als de volgende dag Feri glunderend met een schaal aan komt zetten. Kadootje voor jou, zegt ie. De schaal is afgedekt met aluminiumfolie, maar die is net te smal, waardoor er 2 poten uitsteken. Het zal toch niet…. Jawel hoor, onder de folie zit één van de 4 hanen die ik 2 dagen eerder nog heb staan te bewonderen. En echt niet alleen filet. De niertjes, de poten, alles zit erbij. De schaal voelt nog warm aan. Mario kijkt mij aan en zegt, kadootje voor jou Marti. Ik voel me misselijk worden en probeer me goed te houden en bedank mijn buurman voor het kadootje. Als hij weg is sta ik boven de wc-pot te kokhalzen. Zou dit de haan zijn die gisteren bij de ladder stond te kraaien?

Ik had uit Nederland 31 dozen meegenomen en die moeten de volgende dagen gevuld gaan worden. En dat is nog een hele klus. Als we overal het speelgoed vandaag geplukt hebben, stal ik alles uit op 2 bedden. 1 bed met jongensspeelgoed en eentje met meisjesspeelgoed. 

Het lijkt wel een kleine speelgoedwinkel. Aan de dozen hang ik een briefje met jongen of meisje en de leeftijd. En dan moet ik er voor zorgen dat het zo eerlijk mogelijk verdeeld wordt en  dat het speelgoed bij de leeftijd past. Moeilijk, maar wat vind ik dit leuk om te doen! Eindelijk kan ik gaan uitdelen, na 6 jaar van speelgoed kopen en krijgen van vele lieve vrienden.  Als ik na een dag alles in de dozen heb volgt er nog een avond van inpakken. Ook al zo leuk! En dan zetten we voor de fun alles weer op de bedden, wat een mooi gezicht!

De volgende dag is de dag van Jézuska. Ik heb voor alle kinderen ook nog koek en marsepein en voor de ouders kerstbrood en gevuld speculaas. Ook mogen de kinderen allemaal een versiering voor in de kerstboom uitzoeken. Die hebben we met een touw aan de kerststal gehangen. 

Onder de boom hebben we een zeil gelegd en daar de cadeaus op uitgestald. Voor iedereen die wil hebben we ongeveer 80 puzzels neergezet. Die mogen ze ook allemaal meenemen. 

Mario is nog een keer op en neer aan het rijden met de auto als de eerste kinderen er al aangelopen komen.  

Voor de eerste kinderen is het natuurlijk een prachtig gezicht, al die pakjes, die versieringen en schalen vol met lekkers. Gelukkig helpt Melinda mij met uitdelen, want het communiceren blijft toch nog heel erg lastig. 

Één klein jongetje kan niet wachten tot hij thuis is en gaat naast de kerststal op de grond zitten en begint heel voorzichtig zijn pakje open te scheuren. 

Het is een groot succes en om half 3 zijn bijna alle kadootjes opgehaald. 

De 3 die nog zijn achtergebleven gaan we later bij de mensen thuis afleveren. Ik hoop echt dat ik dit nog vaak mag doen!

Nu onze missie erop zat hadden we zoiets van ,wat zullen we nu eens gaan doen? Ondertussen was het weer helemaal omgeslagen en er was een klein laagje sneeuw gevallen. Daarna werd het pas echt koud en ’s nachts vroor het wel 14 graden! Dus het werd binnen klussen. Eerst heb ik een niet-zo-mooie kast getransformeerd naar een in mijn ogen hele-mooie kast. Wat een beetje verf toch al niet kan doen!

Omdat we nog een paar dagen over hadden en duimen draaien niks voor ons is, besloten we om het kleine slaapkamertje in het 2^e huis aan te pakken. Oké dat betekende alle zooi eruit en in de mooie nieuwe kamer gezet die eigenlijk klaar is. Daar stond de hoekbank van MP in al zijn glorie te pronken. 

Maar na een paar uurtjes zooi verplaatsen was de hele bank niet meer te zien…. Pffff waarom hebben wij ook zoveel zooi?... Maar het moet eerst rommel worden voordat het mooi wordt zeggen ze altijd. Toen ze vloerbedekking eruit was kwam de betonnen vloer tevoorschijn. En dat viel potverdorie toch een beetje tegen… dus toen hebben we maar cement aangemaakt en de vloer zo goed mogelijk gerepareerd. Eigenlijk had gewoon de hele vloer eruit gemoeten en een nieuwe erin, zoals bij de grote kamer. Maar daar hadden we nu effe geen zin in. Er zijn veel belangrijkere dingen die eerst moeten gebeuren. En als blijkt dat dit niet werkt, halen we gewoon de laminaat er weer uit en kunnen we alsnog nieuwe beton storten. Maar voor nu laten we het even zo. De vloer ligt erin en nog best goed ook, al zeg ik het zelf. Het ziet er leuk uit en in het voorjaar ga ik nog effe de muren doen en dan is het weer een nette kamer.

Maar we hadden ook nog oud en nieuw wat we voor de eerste keer hier gingen beleven! En dat was me een hele belevenis. Mijn moeder bakte ieder jaar zelf de oliebollen en die traditie heb ik sinds wij kinderen hebben, overgenomen. Dus ook in Torvaj wilde ik oliebollen bakken. 

Op oudejaarsdag begon ik rond een uur of 4 te bakken in de veronderstelling dat ik dan nog tijd zat zou hebben om rond te gaan delen. Niet dus. Toen we rond half 6 bij Margit aankwamen lag ze al lekker in haar bed tv te kijken. Nou slaapt ze in huiskamer dus ze heeft natuurlijk groot gelijk. Ze is maar alleen en het was koud. Ze nam dankbaar de schaal oliebollen in ontvangst en hopelijk heeft ze ervan gesmuld. Toen we anderhalf uur later naar de andere buren gingen om ook daar een schaal af te geven, lag ook zij al in bed. Maar ze was ziek, dus dat verklaard wat. Maar ze kwam erbij zitten, het bier en de hapjes kwamen op tafel. En toen begonnen ze aan de oliebollen, ze vonden ze echt lekker. Toen we naar huis liepen was het 8 uur en het had niet veel nut meer om nog verder te gaan met bakken en uitdelen. De Hongaren waren aan hun nachtrust begonnen…wij niet, wij bleven keurig wachten tot het 12 uur was. Toen het zover was ging Mario naar buiten kijken of er iemand vuurwerk ging afsteken. We hadden al te horen gekregen dat er maar heel weinig vuurwerk zou worden afgestoken, en dat begrijpen we natuurlijk wel. De meest Hongaren hebben al heel veel moeite om hun dagelijkse leven te bekostigen, dus die gaan echt geen geld te lucht in schieten. Dus na 20 seconden was Mario alweer binnen omdat er niks te zien was behalve duizenden sterren. En eigenlijk is dat  het mooiste vuurwerk wat er bestaat… maar toen ik in de keuken was zag ik ineens wat lichtflitsen. Een paar zachte knallen en voorbij was het. Er was dus toch iemand die een paar vuurpijlen had. Om half 1 lagen we in bed. En een jaarwisseling naar mijn hart!

We hebben een fijne korte vakantie gehad, maar mens wat heb ik het koud gehad! Het 2^e huis is gewoon niet warm te krijgen. We hebben daar een houtkachel, een gaskachel, een Zibrokachel en dan nog 3 elektrische kacheltjes. Maar zolang het huis toch aan alle kanten en er overal glas zit van 2mm dik is er niet tegenaan te stoken. Ik ga die Hongaren steeds beter begrijpen. Waarom ze alles in één kamer doen. Slapen, tv kijken, eten, computeren, noem het maar op. Ze hebben het in ieder geval niet koud op deze manier!  

Wat ik ook nog even wil vertellen is dat we een heel leuk etentje hebben gehad met alleen maar Nederlandstaligen die een huis in Somogy, dat is onze provincie, hebben. En dan was me toch gezellig! Na eerst wat aftasten en rondkijken, werd het al snel een keileuke avond waar volop ervaringen uitgewisseld werden. 

Want we hebben allemaal dezelfde passie en dat schept meteen een band; genieten in en van Hongarije! En dan vooral in onze mooie provincie. Hopelijk is er een nieuwe traditie gestart en komt er snel een vervolg.

Groetjes, Marti

Eindelijk met de feestdagen in Hongarije!

Nog 3 weken en dan zijn we weer in Torvaj. Zo dat is eruit. Dan weet je al waar deze blog over gaat, over verheugen en aftellen… Toen wij in 2008 het huis in Hongarije kochten, was mijn wens om zo snel mogelijk een keer de feestdagen hier door te mogen brengen. Nu 6 jaar later is het dan eindelijk zo ver. Het is nu of over een aantal jaren pas. Want eerst konden we nooit omdat we toen onze moeders nog hadden en die kwamen bijna altijd wel naar ons met de kerst. Maar we bleven natuurlijk ook voor onze kinderen in Nederland, want ik vind dat met de kerst niemand alleen mag zijn. Maar dit jaar is het zo dat Manon en Bram nog op wereldreis zijn en Menno zal veel bij zijn meisje zijn. Dus voor ons gevoel is dit een buitenkansje. En ik weet dat Kerstmis in Hongarije veel anders is dan in Nederland, maar dat wil ik juist een keer meemaken. Ook ben ik al gewaarschuwd dat het oud en nieuw gebeuren in Hongarije niet zoveel voorstelt, geen vuurwerk enzo. Maar ik neem oliebollenmix mee en hoop echt dat we wat vrienden kunnen ontvangen die bij ons oliebollen komen eten. Komt er niemand dan ga ik gewoon met een schaal oliebollen door Torvaj lopen, maar eten zullen ze!

Maar oooo wat heb ik  mijn huisje op de heuvel toch gemist zeg! Ik droom er regelmatig over en ’s avonds moet ik ook heel vaak aan het huisje denken, hoe het daar zo alleen staat, in het donker, in de kou. Ik hoop dat het huisje ons ook gemist heeft. Als we er zijn gaan we het lekker opwarmen en de frisse lucht naar binnen laten.

2 jaar geleden waren we in december ook in Torvaj, maar om bovengenoemde redenen zijn we toen vlak voor de feestdagen terug naar Rooi gegaan. Nu gaat het dus andersom. Ik hoop alleen één ding, dat er geen sneeuw ligt als wij aankomen. Naderhand maakt me niks uit, leuk zelfs! Maar laat het nog even droog zijn als we arriveren...Want we komen met de auto en een overvolle aanhanger…. Ik heb zoveel spullen verzameld dat we een aanhanger moeten huren om het allemaal mee te kunnen nemen.  Maar het is zo moeilijk om nee te zeggen tegen een geweldig mooie aanbieding als die voorbij komt. Zo hebben we een mooi groot zwembad gekocht. Op marktplaats voor een schijntje van de originele prijs. Dat betekent wel dat de zwembadplannen iets naar voren geschoven zijn. Eigenlijk zouden we dit pas doen als het huis wat verder was, maar och dit soort dingen kunnen gebeuren. Er staat een kast te wachten die mee moet, want in het 2^e huis was niet genoeg kastruimte om kleding op te bergen. En we hadden in Hongarije ook al gekeken, maar het valt niet mee om daar iets te kopen wat ik leuk vind… ze hebben toch een beetje een ‘rare’ smaak.  En zeg nou zelf, wat is nou 25 euro voor een houten kast die precies de goeie maten heeft? Zo hebben we pas ook nog een hele mooie, nouja mooi was ie eigenlijk niet, slaapbank van Ikea aan de haak geslagen. Natuurlijk ook op MP, waar zouden we toch zijn zonder Marktplaats? Het is een hoekbank waar je heel gemakkelijk een 2 persoons bed van kunt maken. 

2 jaar oud en ze vroegen maar 50 euro. De bank stond in Utrecht en moest zsm opgehaald worden. Nou werkt Mario een aantal dagen per week in Utrecht, dus hij zou de bank gaan ophalen. Was nog wel spannend of hij wel in de auto zou passen, maar potverdorie het ging nèt! En die mevrouw schreef in de advertentie wel dat er een vlekje op de zitting zat, maar ik dacht nog, ooo dat krijg ik er wel uit met Dasty. Maar toen Mario en Menno de bank uit de auto hadden gehaald, bleek dat de bank niet één vlekje had maar heel veel vlekjes. (Vandaar die 50 euro natuurlijk) Eigenlijk waren het hele grote vlekken! De hele bank zat onder en hier en daar hing het eten er nog aan. Oeps, daar zat ik dan met een vieze bank die ik persé wilde hebben. Ik heb er een fles Dasty op gegooid en nog meer van die zooi, en het eten ging er wel af, maar de vlekken werden hooguit wat lichter. Oké over naar plan b. En dat betekende nieuwe hoezen maken die over de zittingen konden. Maar dan ben ik zo’n pin, als ik een bank van 50 euro heb gekocht, mogen de hoezen ook niet veel kosten. Anders had ik net zo goed een nieuwe kunnen kopen. Dus ik mijn stoffenkast ingedoken en daar lag nog een stapel gordijnen die ik ook bij de Hema had gekocht voor 2,50 per stuk. Aan 3 gordijnen had ik al genoeg. En nu na een paar dagen van knippen, passen en naaien zijn de hoezen bijna klaar. Ik vind het al leuk geworden en ben helemaal in mijn nopjes. Nog even een paar kussens erbij maken. Dus die bank kan mooi op tijd mee naar Torvaj. 

En dan staan er nog tig bananendozen met spullen. Ook heb ik veel speelgoed verzameld voor de kinderen daar. Ik zou heel graag deze kerst wat speelgoed uit willen delen, maar ik weet nog niet zo goed hoe ik aan moet pakken.. want hoe kom ik aan de weet hoeveel kinderen er wonen? Mijn Hongaars is nog niet zo goed dat ik dat aan de burgemeester kan vragen. Afijn ik heb nog een paar weken om te daar in te verdiepen. Maar wat zou het leuk zijn om met de kerstborrel bij de kerststal te staan met kadootjes en oliebollen?

Groetjes, Marti

Hongarije in Nederland

Eigenlijk heb ik niet zo heel veel te melden deze keer. Normaal gesproken gaan we in oktober altijd nog even naar Hongarije, maar omdat Mario het zo druk heeft gaat dat dit keer dus niet lukken. Dat is de eerste keer sinds wij in 2008 ons huis kochten. En dat is toch wel een beetje jammer, maar soms kan het gewoon niet. En natuurlijk vermaken we onszelf hier in Nederland ook wel daar niet van. 

Zo was ik vorige week naar de OEQC, The Open European Quilt Championships in Veldhoven geweest. Voor de niet-quilters onder ons, en dan zijn er een hele hoop, zoiets bestaat gewoon. Ik had 2 vrijkaarten gewonnen en was daar heel blij mee. Maar omdat ik niemand ken die net zoals ik dagen en dagen met zijn neus in lappen stof kan zitten, ben ik er alleen naartoe gegaan. En daar kwam ik in de hemel op aarde voor mij! Want er hangen daar quilts van mensen uit heel Europa en dus ook uit Hongarije! Hongaarse quilts dat is toch het mooiste wat er bestaat J

Fire, Earth, Water, Metal, Wood gemaakt de Dunakanyar Quilt Groep

Life at the river gemaakt door Katalin Székely

Ik liep naar het tafeltje waaraan de Hongaarse dames van de Magyar Foltwarró Céh, oftewel de Hongaarse quiltgroep zaten. Ze verkochten kaarten en een boekje met daarin hun gemaakte quilts. Ik vroeg eerst netjes of ik een foto mocht maken. 

En daarna ging ik over in het Hongaars en zei dat ik een boekje wilde kopen. Ineens gingen de andere hoofden ook omhoog en vol verbazing keken ze mij aan. En kwam bij alle drie de dames een lach op hun gezicht. Beszél Magyarul? Spreek je Hongaars? Beszélek egy kicsit Magyarul…. Ik spreek maar een beetje Hongaars, zeg ik tegen de dames. Maar dat horen ze volgens mij niet, want ze bestoken mij met vragen. Gelukkig snap ik het meeste wel en vertel hun dat ik het geweldig vind dat zij hier op deze kampioenschappen zijn in Nederland. Dan vragen ze mij waarom ik Hongaars spreek. (een beetje dus) Ik vertel hun dat wij een vakantiehuis hebben in Torvaj. Maar ik weet natuurlijk dat niemand weet waar Torvaj ligt, maar ik woon nou eenmaal in een kis falu. Maar Tab weet bijna iedereen wel te liggen en inderdaad ook hun ogen lichten op bij het noemen van Tab. Maar dan gaan ze zo snel en enthousiast praten dat ik er niet veel meer van begrijp en me een beetje ongemakkelijk begin te voelen. Ik vraag of ik ook met forinten kan betalen, maar nee ze willen euro’s. Ja geef ze eens ongelijk, haha. Ik krijg er nog een mooi stoffen tasje bij en nadat we hartelijk afscheid hebben genomen, voel ik me in de zevende hemel. 

            Hymen gemaakt door Edith Jóföldi Fejes

De rest van de middag vergaap ik me nog aan alle prachtige werkstukken die er hangen en koop ook nog een nieuwe snijmat en wat lapjes. Bij binnenkomst kreeg ik een formulier waarop ik kan stemmen op de 3 mooiste quilts. Ja en dan ben ik niet helemaal objectief meer en zet gewoon de mooiste Hongaarse quilt op nummer 1. Kan mij het schelen.

                   Galaxy gemaakt door Mária Somogyi Mina

En zo heb ik toch wat Hongaarse cultuur gehad in oktober en dan maakt het gemis een heel klein beetje goed.

Groetjes, Marti

Het grote zwarte gat

Zoetjes aan worden we al wat ouder en komen we op een leeftijd waarbij we steeds vaker gaan nadenken over later. Wat gaan we doen als we later groot zijn. Als we op een leeftijd zijn dat we ons geen zorgen meer hoeven te maken over werk. Want dat nu nog de enige stoorzender, dat er nog gewerkt moet worden voor geld. En wat wij gaan doen  als we later groot zijn, lees gepensioneerd, is niet zo moeilijk te raden. Wij gaan lekker heeeeel veel naar Hongarije. Naar onze huisjes op de heuvel. Dus wij hoeven niet bang te zijn dat we in een zwart gat vallen, want als je een huisje in Hongarije hebt val je nog niet eens in een lichtgrijs gat. En echt ik kan het iedereen aanraden! Heb je geen hobby’s, hoef je niet op je kleinkinderen te passen, koop dan een klushuis in het buitenland! Je verveelt je nooit want er is altijd iets wat fout of kapot gaat. Deze zomer hebben we dat weer volop kunnen ervaren. 

Het dak van het 2^e huis is toch veel slechter als we eerst dachten… het is niet waterdicht. En dat is best belangrijk bij een dak. Gemakkelijk ook. Want is het is niet fijn als je op de wc zit en dat er bij een stevige regenbui de modder gewoon langs je heen spettert. En het is ook echt niet leuk als je net opnieuw geschilderd plafond na een plensbui weer bruine kringen begint te vertonen… en wat te denken van het irritante getik van de regendruppels op de plafondplaten. Afijn dat dak heeft dus nu onze prioriteit. Terwijl we eigenlijk verder willen gaan met het gastenverblijf… Maar plannen is sowieso lastig. Want we wilden van de zomer lekker gaan uit eten, toen ik zei dat ik nog even naar het toilet moest. Kom ik bij het toiletgebouw aan, stap ik zo in het water. Het hele toiletgebouw stond blank! Er was een of ander ding van de boiler losgeschoten en het water spoot eruit! Ikke roepen naar Mario dat er een overstroming was. Hij als een gek de hoofdkraan dichtgedraaid… dus in plaats van uit eten, werd het water scheppen. Afijn en zo gebeurt het regelmatig. Never al dull moment in Torvaj.

Het fijne van een huisje in Hongarije zijn ook de acacia’s. Die groeien als onkruid! Echt ik vind het prachtige bomen en het hoort ook echt bij Hongarije, maar ze moesten ietsje minder hard groeien. 

Had Mario in het voorjaar flink gesnoeid en verschillende bomen omgezaagd, in de zomer tralalalala, stonden ze er weer gewoon! Overal waar eerst grote acacia’s stonden, stonden nu boompjes van een ruim een meter hoog ons gewoon uit te lachen. Zo van, wij zijn echt niet weg hoor. Die Hongaren lachen ons uit en zeggen dat als we ze niet uitgraven ze gewoon terug blijven komen. Maar ze hebben daar wel een oplossing voor, pietsie olie op de stronk sprayen. Dit na een tijdje herhalen en ze zijn weg en blijven weg. Of het waar is weet ik niet…. Hongaren hebben wel vaker aparte ideeën.. Als Mario buiten gaat stoken, gebruikt hij meestal een beetje aanmaak vloeistof. Toen ze dat zagen lachten ze hem nog net niet uit, maar ze zeiden wel hoe het volgens hun moet. Je pakt een plastic zak, doet die over een stok en steek hem in de fik. Het plastic gaat smelten en je laat dat over het hout druipen. Nou en dan gaat het vuur dus aan. En dat hebben we wel geprobeerd en het werkt J

Maar ik wil nu niet klagen omdat we altijd aan het werk zijn, we hebben er zelf voor gekozen en hebben er nog geen moment spijt van gehad! Het is de beste aankoop die we ooit gedaan hebben. En we zijn natuurlijk nog in de opbouwende fase en dat is ook voorlopig nog keileuk. Ook al gaan we wel eens vermoeider naar huis dan dat we gekomen zijn.

Soms sta ik voor mijn boekenkast en denk bij mezelf, zal er ooit een tijd komen dat ik lekker lui in de hangmat kan gaan liggen lezen… Een beetje dommelen en genieten van de krekels… Kopje thee binnen handbereik. Mario roept mij dan om zes uur, Marti ga je mee uiteten? Om vervolgens met mijn oude knoken die klote hangmat niet meer uit te kunnen. Want dat is een nadeel van ouder worden en tijd zat te hebben, je bent niet meer zo soepel en gracieus J Pff eerst nog maar eens zien te halen. Tot die tijd blijven we stug water en acacia’s bestrijden . En we gaan er voorlopig maar van uit dat onze tijd nog wel komt! Maar waar wij dus echt niet bang voor zijn, is het grote zwarte gat.

Groetjes,

Marti

Tis weer voorbij, die mooie zomer

Maar deze zomer was eigenlijk niet zo heel mooi… qua weer dan. En we hebben ook wel wat pechgevalletjes gehad. En die pech begon al onderweg. We waren mooi op tijd vertrokken, om half 5 ’s morgens gingen we vol goede moed op pad. Voordat we goed en wel op de snelweg waren, sliep ik al. Om vervolgens 2 uur later wakker te schrikken van een hard ratelend geluid. Ik zeg tegen Mario, huh wat is dat? Ja weet ik ook niet, zegt hij, hij begint ineens te ratelen. Eer brand geen enkel rood lampje en er komt geen rook onder de motorkap vandaan. Maar we besluiten om toch maar snel een parkeerplaats op te zoeken. Daar aangekomen maakt Mario de motorkap open en hij kijkt. Maarja hij heeft er ook geen verstand van en hij zegt dat hij niks geks ziet. Ik zeg tegen hem, ik zou de ANWB bellen. Hij kijkt nog een keer onder de motorkap en ziet nog steeds niks geks. Dan gaat hij de ANWB toch maar bellen. Ja en dan kom je er achter dat het hoogseizoen is. Wachten en wachten. Als we dan eindelijk aan de beurt zijn en Mario heeft zijn verhaal gedaan, moeten we weer wachten want de ANWB gaat contact opnemen met de ADAC. Dan bellen ze weer terug en zeggen dat er een auto komt van de ADAC. Dus wij weer wachten. ik vraag aan Mario, zijn we Montabaur eigenlijk al voorbij? Dat is een soort van ijkpunt voor ons geworden. Zijn we Montabaur voorbij dan gaat de rest van de reis ook voorspoedig. Onzin natuurlijk, maar omdat we daar 3 jaar geleden beland zijn na dikke pech met de auto, zijn we altijd blij als we daar voorbij zijn. Maar helaas we waren slechts 200 km van huis…. Nog niet voorbij Montabaur dus. Als dan eindelijk de ADAC arriveert zijn we blij. Niet dat hij iets doet, behalve hetzelfde wat Mario deed, luisteren en onder de motorkap kijken. Hij zwaait met zijn armen en zegt dat de motor kapot is en dat we niet verder kunnen reizen. 

De auto gaat op de sleepwagen en wij in de sleepwagen. We worden naar een garage van de ADAC gebracht en ondertussen is het gaan regenen. De ANWB belt ons en vraagt of de auto nog gerepareerd kan worden. Als wij dat ontkennen, zeggen ze dat ze op zoek gaan naar een vervangende auto. En dan begint het echte wachten pas. Gelukkig hebben we de ipad en ons eigen internet zodat we nog iets te doen hebben. We bellen regelmatig met de ANWB, maar het enige dat zij zeggen is dat ze er bezig mee zijn. Ja het valt nog niet mee om een auto te vinden waar onze 2 bedden, tuinmeubels, kussens, kleden en tig bananendozen in passen. Rond 15:00 uur komt er een man aangelopen en die zegt dat wij over 10 minuten van de parkeerplaats af moeten omdat ze gaan sluiten. Ik kijk hem verbaasd aan en zeg dat we op een huurauto aan het wachten zijn en dat we onze spullen dan ook nog moeten overladen. Hij haalt zijn schouders op en loopt weer weg. Hij zoekt het maar uit, ik ga hier echt niet weg zonder auto/spullen! Als we weer naar de ANWB bellen om te vragen hoe het ervoor staat, schiet ik uit mijn slof. Godverdorie wanneer komt er nu eens een auto. Krijg ik weer dat slap verhaal te horen, dat ze echt aan het zoeken zijn maar dat het lastig is om een auto te vinden die groot genoeg is. Ik wil het niet meer horen en zie het even niet meer zitten…. We moeten echt nog even wachten. Dus ik loop nog maar even een rondje en kijk eens goed rond en dan zie ik dat je nog veel meer pech kunt hebben. Er staat daar allemaal auto’s die flink in elkaar zitten. Auto’s zonder voorkant, auto’s mèt voorkant maar met uitgeklapte airbags. Dan besluit ik om niet meer te zeuren, want het kan altijd veel erger! Als om 7 uur  ‘s avonds dan eigenlijk ons busje arriveert kunnen we beginnen met overhuizen! 

Anderhalf uur later zijn we klaar en we hebben ondertussen besloten om de nacht door te brengen in een hotel en de volgende morgen weer verder te reizen. Eind goed, al goed. Maar niet heus. Want ik heb nog nooit zo lastig gezeten in een auto/bus. Mario had vanzelfsprekend een stoel tot zijn beschikking. Maar ik had anderhalf bankje en dat lijkt luxe en ruim maar dat was het dus niet. In het midden zitten ging niet, want omdat het een splinternieuwe bus was, dat dan weer wel, had een soort van bult in het midden. Het bankje was nog niet gevormd. Deed ik dat wel, dan schudde ik van de ene naar de andere kant en niet te vergeten, de sluiting van de gordel zal ook midden in het bankje en dat drukte heel pijnlijk tegen je kont. Nou ik heb daar vet genoeg zitten, maar toch deed dat verrekes zeer. Dus ik zat helemaal rechts tegen het raampje aan met een kussentje op mijn buik, achter de gordel, want de gordel kon niet lager gezet worden en sneed bijna dwars door mijn keel. Tel daar nog bij op dat de rugleuning van het bankje alleen maar keirecht was en ik dus de hele reis kaarsecht heb moeten zitten. Zie je het al voor je? …. Toen wij in Hongarije aankwamen waren mijn benen zo dik als van een olifant. Maar hé we waren er weer en we waren blij.

De zonnebloemen stonden er prachtig bij en het gras was groen. En dat hoort eigenlijk niet in de zomer. Normaal hebben we hooi ipv groen gras. Maar het gras bleef maar groen. En het bleef maar groeien. Ja de Hongaren hadden nou iets anders om over te klagen, ze moesten maar blijven maaien! Wat een pech zeg J

In mei hadden we toch in die ene kamer een nieuwe betonvloer laten storten, nou wij dachten dan gaan we nu eindelijk de laminaat leggen. We moesten nog even wachten tot de werkers klaar waren met stuken en schilderen, want die waren nog buiten bezig. Daar waren ze bezig met het leggen van drainage. Rondom het gastenverblijf en het toiletgebouw hadden ze een brede geul gegraven, daar kwam drainageplastic in, dan kwam er grond op en daar weer speciale grond en dan een laag beton erop. Hopelijk hebben we zo minder last van vocht in huis. Maar op een gegeven moment begon het te regenen en zagen we in de nieuwe kamer het water zo naar binnen lopen. Tussen de nieuwe muur en vloer door. Nou ik was blij dat de laminaat er nog niet lag! Wat een pech zeg! Dus voordat we echt verder konden moest ook eerst die muur aan de buitenkant aangepakt worden. 

En toen dat eindelijk klaar was, lag de vloer er zo in en was ik keiblij met het resultaat. De gasten konden komen.

En die kwamen, de volgende dag al. Menno kwam met zijn meisje, Susan. Het was voor haar de eerste keer in Torvaj, dus we hebben haar vol trots ons landgoed(je) laten zien. 

Ook hebben we het bruisende centrum van Torvaj bezocht en zijn zelfs op het terras van de plaatselijke kroeg gaan zitten. 

Menno en Susan wilden allebei een glas sinas en Mario en ik vroegen om water met bubbels. Maar dat had ze niet, ze vroeg wat we dan wilden. Ik zei toen tegen haar, doe maar spuitwater. Ze keek me aan of ik gek was geworden.  Ze wees naar de grote fles en vroeg of ik dat bedoelde. Ja, is goed, zei ik. Toen ik naderhand ging betalen moesten ik 300 forint, omgerekend een euro, betalen. Het spuitwater kregen we gratis. Kijk in Hongarije kan dat nog.

Een week later kwamen de volgende gasten in de vorm van Marcel en Marjolijn. Ook zij waren nog nooit bij ons in Torvaj geweest. En weer een dag later kwamen Piet en Betsie, ook al voor de eerste keer. We hebben het heel erg naar ons zin gehad met zoveel gasten, keigezellig! En wat hebben we toch gelachen om een potje Party on the Beach. 

Vooral het liplezen is een crime als je het moet raden, maar voor de omstanders o zo grappig om te zien. En als je gasten hebt, heb je zelf ook vakantie. Want dan kunnen we niet klussen. Maar dan moeten we allemaal leuke dingen doen, zoals naar de markt gaan.

En naar het Balaton gaan zwemmen en langs de boulevard lopen. Daar nemen we meestal de tijd niet voor als we met zijn 2-en zijn. En als we dan bij het meer zijn dan vind ik het nog steeds ontzettend luxe dat wij zo’n mooi meer hebben, op 10 minuten rijden van huis. 

En na bijna 20 jaar verveelt het Balaton nog steeds niet en kan ik me nog steeds vergapen aan de omvang ervan. We hebben onze gasten vooral ook kennis laten maken met de Hongaarse lekkernijen die je gewoon geprobeerd moet hebben, zoals Lángos en Kürtöskalács. 

 

Wat ook leuk was, we zijn sinds lange tijd weer eens in Tihany geweest. Dat is een klein schiereiland aan de overkant van het meer. Het is er ontzettend toeristisch maar ook ontzettend leuk. 

Een beetje het Volendam van Hongarije. De laatste keer dat wij er waren, waren Manon en Menno nog klein, het zal rond 1997 geweest zijn. Dus het was erg leuk om weer boven bij het kerkje te zijn en uit te kijken over het meer.

Maar het is ook altijd leuk om met gasten met het pontje mee te gaan, want midden op het eer ervaar je pas echt goed hoe groot het is.

Toen 4 van onze 6 gasten weer naar huis waren, kwamen er weer nieuwe, dit keer was het onze Hongaarse juf Gizella met haar gezin. Ze heeft 6 jaar lang al onze verhalen aan moeten horen en wilde wel eens zien waar wij nou altijd zo enthousiast over waren. Haar ouders wonen nog in Hongarije en daar waren ze al geweest en ze gingen nog een paar dagen naar Kroatië naar de Plitvicemeren. En wij wonen op die route, dus dit was een mooie kans om eens langs te komen. Ze zijn eigenlijk maar 1 dag geweest, maar niettemin weet ze nu precies waar wij het altijd over hebben. 

Toen Piet en Betsie vertrokken naar Budapest zijn wij met ze mee gegaan. Zij zouden nog een paar dagen in een hotel logeren om de stad te ontdekken. Maar wij gingen met zijn 4-en naar een badhuis. In al die jaren waren wij nog nooit in Budapest naar een badhuis geweest!

We kozen voor deSzéchenyibaden. En daar hebben we geen spijt van gehad. Want wat is het toch een prachtig gezicht en wat waren het toch lekkere baden zeg. 

En dat midden in de stad. En dan voel ik me weer zo rijk en dan ben ik zo trots op ons prachtige Magyarország! We kwamen helemaal rozig en verrimpeld uit het bad.  

En toen de laatste gasten vertrokken waren uit Torvaj, hadden wij nog een weekje tegoed voordat ook wij weer terug moesten naar Nederland.

Het was een rare zomer. Het was overdag wel warm, maar bijna iedere avond betrok de lucht en kwam er onweer en/of regen. 

Het zwembad is nagenoeg niet gebruikt en ik had nog wel een mooi klein badje meegenomen waar je met 4 volwassenen in kunt zitten. Ik zag het al helemaal voor me, ’s avonds onder de sterrenhemel lekker afkoelen en een drankje drinken. Maar niks hoor, het was daar echt echt geen weer voor geweest. Èèn troost, het was in bijna heel Europa wisselvallig weer, behalve in Nederland schijnbaar. En toch liep bij thuiskomst het zwembad helemaal over….

Groetjes,

Marti