Toen ik begon met mijn blog zeiden we wel eens voor de grap dat het een tien-jaren plan zou worden. Whahaha, ik mag hopen dat het huisje op de heuvel dan klaar is, maar ik heb zo'n vermoeden dat we dat niet gaan halen. Want er is deze zomer wel veel gebeurd, maar er moet nog keiveel gebeuren voordat het huisje weer bewoonbaar is.
Ik ga verder waar ik vorige keer met mijn verhaal over de verbouwing gebleven was; hier zijn ze begonnen met het leggen van de dakpannen.
En daar hebben ze een mooie methode voor, de man die beneden staat gooit ze gewoon naar boven, naar degene die op het dak zitten. Niks geen liftje ofzo, nee huppakee gewoon een zwieperd naar boven en maar hopen dat ie gevangen wordt.
En terwijl de mannen met het dak bezig zijn, kan ik mooi foto's maken, die straks al alles dicht is, niet meer kan maken.
Een dag later gaan ze beginnen met het storten van de betonvloeren waar de veranda's moeten komen.
De rolluik is helaas gesneuveld tijdens het slopen, het blijven natuurlijk bouwvakkers...
En ook dit wordt allemaal het met betonmolentje gefabriceerd.
Een paar dagen later als de betonvloeren uitgehard zijn kunnen ze verder gaan met slopen en weer opbouwen.
Hier gaan de grote ramen van het halletje eruit, die ik vanaf het begin spuuglelijk vond. We hebben bedacht om aan de ene kant een dichte muur te maken en aan de andere kant een nieuwe kleinere raam. Ook zal de dubbelde deur aan de voorkant verdwijnen omdat we die eigenlijk nooit gebruiken.
En dan ziet het er dus zo uit, en dan slaat ook de twijfel toe...Want wat ziet dit er gaaf uit! Wat een mooi groot terras en dat uitzicht! We hebben er ineens een geweldig uitzicht bij! 's Avonds zetten we onze campingstoeltjes op de veranda en proeven de sfeer. Eerst aan de voorkant, het voorste terras en daarna aan de achterkant, het achterste terras. En het voelt zo goed! we weten dat we iets moeten bedenken om dit gevoel vast te houden. maar hoe? De hulptroepen worden ingeschakeld en we nemen contact op met Menno en Susan in Nederland en met Manon en Bram in Australië. We vertellen over onze twijfels en vragen wat zij er van denken. Nou en dan komt er een antwoord wat ik niet aan had zien komen. Ze zijn het erover eens dat de dubbele deur aan de voorkant van het halletje niet mag verdwijnen! Want waar moeten we anders nog statiefoto's maken? ff uitleggen dit, iedereen die bij ons gelogeerd heeft moet poseren voor de dubbele deur. en ooit maak ik daar nog een wall of fame van. Als het huisje klaar is. Dus die deur moet blijven. Oké, dan blijft ie. Maar we komen er niet echt uit hoe we de rest aan zullen pakken.
Dus gaan de werkers maar vast verder met hetgene we wel zeker weten; het plaatsen van nieuwe ramen. In de toekomstige woonkamer komt een extra raam bij, want we willen ook graag aan de andere kant naar buiten kunnen kijken. En omdat het lemen muren zijn, is het niet zo moeilijk om een gat te maken voor de raam. Ze gebruiken hiervoor een grote handzaag, waarbij ze ieder aan een kant van de muur staan te trekken.
Maar na een goed half uur zijn ze het beu en gaan ze met de kettingzaag aan de gang. Die gebruiken ze werkelijk overal voor... Later blijkt dat het toch niet zo'n slimme zet was, want die leem kruipt natuurlijk overal tussen...
Kijk en dan is dit het resultaat.
Ook zijn er 2 grote gaten in de achtermuur gemaakt, links is de keukenraam en rechts is het badkamerraampje.
Ook onze toekomstige slaapkamer krijgt een grote raam.
Mario heeft zo zijn twijfels...
In de avonduren als het niet meer zo warm is komen we in actie met karton en stenen. Op die manier proberen we erachter te komen hoe het moet gaan worden met de veranda. Eerst zetten we een hele muur dicht, zoals het plan was. We zetten onze campingstoeltjes weer neer op de 'dichte' veranda en merken dat we daar nu lekker uit de wind zitten. Maar het voelt zo opgesloten en het mooie uitzicht van de andere veranda is helemaal niet zichtbaar op deze manier. Nee dat gaat hem niet worden. We wilden juist graag het open karakter behouden. Dan doen we net of er een raam in komt. Aan de andere kant komt sowieso een deur, dus dan kunnen we door de raam naar het andere terras kijken. We gaan weer in onze stoeltjes zitten en kijken elkaar aan, nee dat is het em ook niet. Ik heb een idee, zeg ik tegen Mario. We doen gewoon een deur! Een deur, zegt ie, nog een deur? Das niks, er zit in het halletje al een dubbele deur, die niet weg mag van de kinderen, en dan die deur die we al bedacht hadden. En dan wil jij nòg een deur? Das toch gek. 4 deuren in zo'n klein kamertje. Nou en, als we alle deuren open zetten hebben we wel wat we willen. Een ruimte die in de zomer helemaal open kan en in de winter is het gewoon een extra kamertje. We zetten het karton zo neer alsof er dus nog een deur komt en weten meteen, dit is het. Zo moet het, en niet anders!
Dus nu kan er verder gemetseld worden. Ze doen dat trouwens maar raar vinden wij. In Nederland zetten ze eerst het kozijn van de raam of deur en metselen er dan omheen, in Hongarije meten ze de kozijn op en gaan dan metselen en laten een gat open wat iets groter is. Maar in Nederland is bijna alles schoon metselwerk en in Hongarije wordt alles gestuukt. Naderhand zetten ze daar de deur in en normaal gesproken zetten ze die dan vast met grote bouten. Maar bij ons is dat alleen maar met de deuren gebeurd, dus de ramen zullen we zelf nog goed vast moeten zetten, want alleen purschuim vinden wij niet goed genoeg.
Iedere dag wordt er een beetje meer gemetseld en als ze in de nok van het halletje bezig zijn met de raam, vind ik het toch allemaal een beetje tegenvallen. Ik weet niet, het klopt niet helemaal. Het is maar een raar nokje. Het sier ornamentje zit er scheef in. Het raampje zit niet in het midden. En omdat ik houten luiken wil gaan maken, is dat wel een dingetje. Want hierdoor zal 1 luikje helemaal open kunnen en het andere zal dat niet kunnen. Maar ik wil geen zeur zijn en doe net of ik het zie. Maar als ze dan de kozijn voor de dubbele deur 5 cm uit het midden willen zetten, grijpen we in. Mario zegt dat wij alles in het midden willen. Dat alles in een rechte lijn naar beneden loopt. Nou dat vinden ze onzin, wat maakt die 5 cm nou uit? Maar voor ons maakt dat wel uit. Hij heeft altijd een heel stuk uit het midden gezeten en toen we plannen voor de verbouwing gingen maken, was één ding heel zeker, die deuren moesten in het midden komen. En niet 5 cm net-niet in het midden.
Wat wij nog meer gezien hebben, is dat de nok van het halletje niet waterpas is. Kijk het grote dak is dat ook niet, maar om de een of andere reden was dat niet mogelijk. Ons huisje loopt schuin af, dus dat kon niet anders... Raar want het is helemaal opnieuw opgetrokken, het dak. Maar ik heb me daar bij neergelegd dat het niet meer veranderd kan worden..Maar het kleine dakje is gewoon lachwekkend om te zien. Het loopt van voren helemaal omhoog en het valt ook nog eens voorover. Het lijkt wel een Efteling dakje, te zien vanaf het kruispunt in het dorp. Ik erger me er dood aan. Maar we krijgen het niet uitgelegd aan de werkers. Ze zeggen dat de nok waterpas is. Het is zo frustrerend als je een taalbarrière hebt en dan ook nog een heel ander idee over afwerking hebt. Maar op een gegeven moment zijn we het zat en we pakken er latjes en balkjes bij en proberen zo uit te leggen waar ze de mist in zijn gegaan. De nokbalk is wel waterpas gelegd, maar de spanten die erop steunen, staan aan de achterkant verder uit elkaar dan aan de voorkant. Dat betekent dat de spanten aan de voorkant verder omhoog gedrukt worden als het ware. Leg je daar dan daklatten en dakpannen op, dan komt het dat daar dus verder omhoog. Met het gevolg dat het niet meer waterpas is. Tja en toen viel het kwartje.... En toen wilden wij nog maar 1 ding, afbreken en opnieuw beginnen.
Ondertussen had Tamás Györke een nieuwe buitendeur voor ons gemaakt. De oude deur vonden wij nog heel mooi, maar die was erg laag en dat is voor mij geen probleem, maar Mario moest ook altijd bukken. En omdat we toch zoveel mogelijk dubbel glas willen hebben en beter hang- en sluitwerk, kwamen we zo automatisch bij een nieuwe deur uit. en dat kun je met een gerust hart aan Tamás overlaten!
Na 2 dagen extra werken en een hoop gevloek is het halletje weer voorzien van een nieuw dak en nok. Het ziet er veel beter uit en belangrijk, het is waterpas! Mario heeft de hele tijd met zijn waterpas en rolmaat achter het werkvolk aangelopen en dat heeft geholpen.
En dan komt het er zo uit te zien. Op de foto zie je misschien niet zoveel verschil, maar in het echt wel hoor! Je ziet op deze foto dat de helft van het huis voor de eerste keer gestuukt is en dat Mario en ik begonnen zijn aan het maken van het verandahek. Ja dat was ook nog een dingetje, want ze mochten van mij geen oud hout weggooien. En dan vroegen ze aan mij, wat moet je daar dan mee? Daar gaan we een hek van maken. Van dat oude lelijke hout, was dan de reactie. Ja van dat oude mooie hout, van de oude draagbalken van het huis gaan wij een verandahek maken. Nou dan zag je ze kijken, die Nederlanders zijn echt rare mensen. Oud hout is toch niet mooi? Nee de vlonder van geïmpregneerd hout die we bij het zwembad gemaakt hadden, dat was pas echt mooi hout. Hahaha, gelukkig hebben we niet allemaal dezelfde smaak.
Maar we hadden een nieuwe schaafmachine gekocht en die kwam heel goed van pas bij dit klusje. Want we zijn zelf erg blij met het resultaat.
Deze tegeltjes gaan we op de veranda leggen.
En dan zijn er 9 weken voorbij en zijn we klaar met het werkvolk. 9 weken lang heeft Mario ze opgehaald en weggebracht. Het kost gewoonweg ook een hoop geld. We zijn nog lang niet klaar, maar voor nu is het mooi geweest. Menno en Susan komen voor een weekje naar Torvaj en dan willen we graag met zijn viertjes zijn.
We hebben een heerlijk week en nog heerlijk zomerweer. We gaan lekker naar het Balaton om te luieren en te zwemmen,
Vader en zoon gaan kijken tot hoever ze het meer in kunnen lopen.
off road rijden (wat wonen we toch in een prachtige omgeving, zo zie je Torvaj van een heel andere kant en dat was echt gewèldig),
dagje naar Kaposvár, ijsjes eten en elke dag lekker uit eten en daarna thuis een potje kezen, wat er soms heftig aan toe kan gaan.
Menno en Susan zijn ook nog twee daagjes met de Trabant en een tentje op stap geweest. Ze zijn naar het Balaton gereden en hebben daar op een geweldig plekje rechtstreeks aan het meer gekampeerd. Zo leuk om te zien!
In die 2 dagen dat Menno en Susan op roadtrip zijn, beginnen wij alvast met het bouwen van een buitenkeukentje. We gebruiken hiervoor grote bouwstenen die ik naderhand ga stuken.
En dan is die week alweer veel te snel voorbij en moeten ze weer terug naar Nederland... Maar we kunnen terug kijken op een fijne week met zijn vieren. En daar doen we het toch voor!
En dan kunnen wij nog even verder met klussen, want we willen nog graag de goten ophangen voordat we terug moeten naar Nederland. In ieder geval alvast aan de achterkant, want dat scheelt heel veel voor het vocht tegen de muur. Alhoewel het grootste vochtprobleem wel verholpen is, want de lange muur aan de achterkant is helemaal uitgegraven geweest.
En daar hebben ze toen drainage tegenaan gemaakt. Daarna is er dan weer een dikke laag beton overheen gestort.
Op een dag komt Margit een stuk of 4 tomaten afgeven en vertelt dat ze die van een andere mevrouw bij ons uit Torvaj heeft gekregen. Het zijn 4 verschillende tomaten, een peertomaat, een appeltomaat, een borsttomaat en eentje waarvan ik de naam niet meer weet. Ik wist trouwens van de andere ook niet dat die überhaupt bestonden... Maar de tomaten zijn superlekker en de volgende dag komt Margit vragen of ik misschien nog meer tomaten wil. Ja dat wil ik wel, ik denk kan ik mooi nog een keer iets lekkers maken met die smaakvolle tomaten. Want de tomaten in Hongarije zijn echt heel veel lekkerder dan in Nederland, ze krijgen gewoonweg veel meer zon, en dat proef je echt!
Margit zegt dat ik mee moet gaan naar de mevrouw van de tomaten, en samen gaan we met de Trabant naar de andere kant van het dorp. En dan weet ik weer waarom ik zo gruwelijk graag daar ben. De mevrouw en haar zoon gaan mijn lege emmer vullen met de meest vuurrode sappige tomaten. Elég, elég, zeg ik. Maar ze blijft maar plukken en pakt er nog een emmer van haar bij.
dan moet ik plaatsnemen op een rode skai bank die buiten onder een afdakje staat. Margit komt naast mij zitten en de tomatenmevrouw neemt plaats op een kuipstoeltje. Het ruikt lekker naar paprika en tomaat. We kijken uit op de moestuin en er ontstaat een gemoedelijk gesprek over de dagelijkse beslommeringen. Ik geniet van dit heerlijk warme gevoel. Ik kan bijna het hele gesprek volgen en praat zelfs een woordje mee. Dit is puur geluk voor mij... Meer dat dit hoeft het niet te zijn. Het is zondagavond 18:00 en we hebben alle tijd van de wereld. Na een tijdje staan de dames op en ik doe maar hetzelfde. Met 2 volle emmers tomaten achter in de kattebak van de Trabant, rijden we de heuvel weer op.
Maar nu heb ik dus superveel tomaten en we moeten bijna terug naar Nederland. En aangezien Mario de tomaten alleen maar lust als ze verwerkt zijn in de pörkölt, goulashsoep en pastasaus, is het voor mij alleen veel te veel.
Dus besluit ik om ze te verwerken tot pastasaus en dan kokend heet in glazen potten te doen. Echt wecken gaat niet omdat mijn weckketel en aanverwanten in Nederland staat. Maar die neem ik volgend jaar dus mee naar Torvaj. Kan ik mooi al dat lekkere fruit inwecken. Nu ligt het meeste maar op de grond te rotten, dat is ook jammer.
Ja en dan na 3 en een halve maand moeten we toch echt weer terug naar Nederland. Mario moet weer aan het werk. Het was de eerste keer dat we zo lang aan één stuk konden blijven en wat is het goed bevallen! Het is gewoon voorbijgevlogen. Dit gaan we volgend jaar weer zo proberen te doen. Het moet natuurlijk maar net zo uitkomen, maar dit jaar kon het en wat hebben we een fijne zomer gehad! Het was een prachtige, warme, soms te hete, zomer in het dorpje waar wij het liefste zijn.
We hebben de zonnebloemen van begin tot eind kunnen ervaren.
Groetjes,
Marti
