Ik heb al jaren dezelfde kapper in Nederland, tot volle tevredenheid overigens. Maar aangezien wij steeds vaker in Hongarije vertoeven, komt het wel eens voor dat ik in de spiegel kijk en denkt, oeps daar moet eigenlijk een verfbeurt aan te pas komen.... Voorheen liep ik dan gerust de rest van de vakantie voor joker met een grijze scheiding. Als ik thuis dan foto's zag van mijn hoofd, schrok ik daar toch van. Ik weet wel dat je in Hongarije eigenlijk niet gauw voor joker loopt, maar ik vond dat toch niet echt leuk hoor. Dus besloot ik om maar eens de stap te wagen en in Hongarije naar de kapper te gaan. Dus wij op zoek. De eerste kapper zat de eerst komende 2 weken helemaal vol. Ja en dan zouden wij al weer in NL zijn. Dus op naar de volgende. Een aardige mevrouw van middelbare leeftijd stond ons vriendelijk te woord. Ik zei dat ik mijn uitgroei wilde laten bijverven. Dat kon, geen probleem, ga maar zitten. Maar nee, zei ik, ma nem. Vandaag niet. Dus vroeg ik of het op zaterdag kon. Dat kon, wist ze zo uit haar hoofd, om acht uur 's morgens.
Dus op zaterdagmorgen ben ik om 8 uur weer terug in de kapsalon. Ik zie de aardige mevrouw niet, maar een andere aardige mevrouw komt naar mij toe en kijkt me vragend aan. pfff nu moet ik weer in het Hongaars uitleggen dan ik mijn uitgroei wil laten bijverven. Gelukkig begrijpt ze me, maar ze vraagt voor de zekerheid even of ik ook geknipt wil worden. Nee, nee dat niet. Eerst maar eens kijken hoe dit bevalt. Ik moet nog even wachten want de enige stoel voor de spiegel is bezet. Ik neem plaats op een andere stoel en zie dat er tegenover mij een mevrouw zit die al verf in haar haren heeft. Even later komt haar man binnen en die begint tegen haar te praten en die vrouw pakt haar boodschappenmandje en gaat met haar man mee naar buiten. Met de verf in haar haren! Dat zou in NL toch niemand in zijn hoofd halen! Terwijl je kop vol met verf zit, even naar de AH om boodschappen te gaan doen...
Oké, ik mag plaatsnemen in de stoel die voor de spiegel staat. Ze kijkt op mijn scheiding, en voelt aan mijn haar. Sok, sok, zei ze. Ja veel haar, ik weet het. Ze pakt een tubetje verf uit een bakje. Ze doet wat van de verf in een schaaltje en doet er nog uit een grote fles bij en begint te roeren. Huh? Zal dat wel goed gaan? In NL zit mijn kleur in de computer. En dan heb ik nog highlights. Die hebben weer een andere kleur. Maar een computer, die is deze kapsalon niet rijk... Gestaag begint ze mijn haar te verven. Het lijkt wel of ze met een grote blokwitter aan de gang is. Ze begint een praatje met mij en vraagt waar ik woon. In Torvaj, zeg ik. In welk huis dan? Ik noem de naam van onze vorige bewoners.Oo die kent ze wel. Ze vraagt hoeveel kinderen ik heb, en of ze ook wel eens naar Torvaj komen. Afijn eigenlijk hetzelfde als in NL bij de kapper. Maar daar houdt elke vergelijking dan ook op....Terwijl ze met mijn haar bezig is, zie ik de prijslijst hangen. Een afgescheurd papiertje wat achter de spiegel is gestoken. Ik zie dat ze ook iets voor 200 forint doen. Maar ik kan niet ontcijferen wat dat is. Ook staat er een soort campinggasbrander met een ijzeren tang erop. Wat zouden ze daar toch mee doen? Als de verf in mijn haar zit, mag ik plaatsnemen op een andere stoel. De verf moet nu intrekken. Er hangt een droogkap boven die stoel. Maar ik hoef niet onder die droogkap en kan niet rechtop zitten. De kapster heeft denk ik even niks te doen. Ze pakt wat roddelbladen en gaat op de beste plaats zitten, recht voor de spiegel. Ze begint op haar dooie gemak de tijdschriften te lezen. Ik pak mijn NL tijdschrift uit mijn tas en probeer ook wat te lezen. Ik begin rugpijn te krijgen en probeer mijn rug wat te rekken. Bots, tegen de droogkap. Aan de rechterkant zit een oudere dame onder de droogkap te suffen. Ik glimlach tegen haar en kijk op mijn gemak eens rond. Ik zie geen wasbak of zoiets. Ze zullen hier de verf toch wel uit je halen spoelen? Of moet je dat thuis doen? In de hoek van de kapsalon staat een oude houtkachel. Ervoor staat een houten droogrek, met een bonte verzameling handdoeken die hangen te drogen. Boven de speigel hangen plastic bloemen en daarboven hangt een diploma. Voor de spiegel staan de houten föhnborstels gebroederlijk bij elkaar in een bakje. Bij mijn buurvrouw stond hetzelfde bakje in de keuken met lepels er in. In de borstels zitten allemaal haren. En ik bedenk me: als 1 mevrouw hier hoofdluis heeft, krijg ik het nu ook.... Na dik een uur gaat voor de eerste keer de telefoon. De kapster komt uit haar stoel en loopt naar de telefoon. Als ze daar klaar mee is, loopt ze naar de mevrouw onder de droogkap. Ze begint tegen haar te praten en wijst naar mij. Dan komt ze mij halen en ik wordt voorgesteld aan de mevrouw. Het blijkt dat zij altijd bij ons in de straat heeft gewoond en haar huis een tijdje geleden heeft verkocht. Dan weet ik ineens wie deze mevrouw is. Ik vraag haar waar ze nu woont? Hier tegenover zegt ze, en ze wijst naar een appartementencomplex aan de overkant van de straat. Leuk zeg ik. wil je het zien, vraagt ze? Ja daar sta je dan met je goeie gedrag. Nee nu niet, zeg ik, terwijl ik naar mijn haren wijs. Waarom niet , vraagt zij weer. Ik wijs nogmaals naar mijn haren en zeg dat ik zo dus echt niet de straat opga. Ze haalt haar schouders op, en ik zie dat ze het maar een rotsmoes vindt... Dan verlost de kapster mij uit deze netelige situatie en ik wordt meegeloodst maar een soort van pashokje achter een gordijn. Ahaaa daar staat de wasbak. ik ga achterover liggen en ga genieten. Want dit is het moment dat ik altijd het meeste geniet van een bezoekje aan de kapper. Nu wordt mijn hoofd gemasseerd. Ik schrik me een hoedje als ze begint te wassen. Ik wordt gewoon schoon gescrobd. Nog wat crèmespoeling er in en gelukkig houd het op. Als ik weer voor de spiegel zit vraagt of ze mijn haar moet föhnen. Ik denk aan de borstels in het bakje en twijfel. Maarja om met een druipnatte kop weer de straat op te gaan... Dus ik zeg dat ze het mag föhnen. Lok voor lok worden ze met grote precisie droog geblazen. Ik zie mijn haar gladder en rechter worden. Dat ben ik niet gewend hoor. Ik doe altijd maar wat. Ik ga voorover hangen en blazen maar, er komt geen kam of borstel aan te pas. Maar nu ben ik een gekapte mevrouw. Ze legt de föhn neer, kijkt op mijn hoofd, en roept verrukt: het is de Goeie kleur!! Wat een opluchting zeg! Het was een anderhalf uur durend bezoek vol verrassingen, maar de grootste verrassing was wel toen ik het hand geschreven bonnetje kreeg. Ik moest 3000 forint betalen, omgerekend zo'n 10 euro! Kijk en dat maakt alles weer goed. Alleen knippen dat laat ik voorlopig alleen bij mij vaste kapper in NL doen.
Groetjes,
Marti
