zaterdag 28 november 2015

Het dak eraf!

En dan zijn we alweer een week in het huisje op de heuvel. En in die week is er alweer vanalles gebeurd. We kwamen aan met een volle aanhanger met spullen, maar het grootste gedeelte bestond uit een tuinhuisje wat ik goedkoop op de kop getikt heb. Dat gaan we in het voorjaar bij het zwembad plaatsen. Dit gaat gebruikt worden als schuurtje en een fijn plekje om bij het zwembad te zitten. Als dat zwembad tenminste nog ooit goed komt... Want zoals ik al verwacht had, was er niks gedaan aan het zwembad. Van de belofte om tijdens onze afwezigheid de liner te repareren en de afdekking aan te passen, is niks terecht gekomen. Dus gingen wij maar weer naar de zeilmakerij om verhaal te halen. Het was ontzettend druk in de fabriek en er was heel veel personeel aan het werk. We hoefden helemaal niks te zeggen, de mevrouw van de zeilmakerij begon uit zichzelf haar verontschuldigingen aan te bieden en zei dat ze nog geen tijd hadden gehad. Ja dat hadden wij ook al gezien ja. Ze vertelde dat ze al weken bezig waren met tenten te maken voor de vluchtelingen! En dan te bedenken dat de vluchtelingen in Hongarije niet echt welkom zijn.... Maar omdat in deze fabriek ook de Nederlandse De Waard tenten gemaakt worden, zullen deze denk ik ook niet in Hongarije blijven... ze beloofd dat ze over een week echt alles komen repareren. Nou we gaan het meemaken...
De reden dat wij nu in Torvaj zij, is omdat het dak van het 2e huis vervangen gaat worden. Het dak is op meerdere plaatsen lek en er komen steeds meer kringen op de plafonds. En in de kamers die al opgeknapt zijn vind ik dat toch wel heel erg. In de gang hoor je zo het water op het plafond druppen en in de wc loopt de regen en modder kangs de muur naar beneden. Eigenlijk zou dit dus van de zomer al gebeurd zijn, maarja toen kwam het werkvolk dus niet opdagen. En deze dakdekker had pas in november tijd. Maar we hadden geen keuze en zijn heel blij dat het nu eindelijk gaat gebeuren. 

En toch kwam het ook deze keer heel erg vervelend uit. Want 2 weken geleden is onze vriendin Nelleke overleden. We leerden Hans en Nelleke zo'n jaar of 7 kennen bij gezamelijke vrienden. Het klikte meteen en wat volgde was een goede vriendschap. Hun Hongaarse huis staat ongeveer drie kwartier rijden van het onze. We zagen elkaar regelmatig en dan was het altijd heel gezellig. Maar een paar jaar geleden openbaarde zich een vreselijke ziekte bij Nelleke. Ze leefde een tijdje tussen hoop en vrees, maar toen kwam daar het bericht dat ze niet meer beter zou worden. Dit is natuurlijk verschrikkelijk maar ze probeerde toch nog van het leven te genieten. Afgelopen zomer was ze voor de laatste keer in Hongarije en dus voor de laatste keer bij ons in Torvaj. We wisten het en dat maakte het zo bijzonder.... Ze vroeg of ze even in mijn Trabantje mocht zitten. Je had dat gezicht moeten zien toen ze plaats nam in de kis rakéta. Ze glunderde van oor tot oor. En later zat ze loerend over haar leesbrilletje uitgebloeide bloemetjes uit mijn bloempotjes te halen en zei dat ik het zaad moest bewaren en volgend jaar weer uit moest strooien. ik heb het gedaan! Gelukkig maar, denk ik nu. Dat blijven voor altijd Nelleke's bloemen. En nu heeft ze de strijd dus verloren, zo oneerlijk! En wij konden dus niet bij het afscheid van Nelleke zijn omdat de dakdekkers dus zouden komen... Als we het nu niet door laten gaan, komen we veel te laat in het jaar en wordt het automatisch volgend voorjaar of zomer. Na overleg met de betrokkenen heben we besloten om alles door te laten gaan en naar Hongarije af te reizen. Maar god wat had ik het daar moelijk mee, ik heb er dan ook menig traantje om gelaten... Maar weet je, eigenlijk hadden wij 3 weken geleden al afscheid genomen van Nelleke toen wij bij hun thuis op bezoek waren. Ze was toen al erg ziek en die avond is ze ook opgenomen in het ziekenhuis. Ze zou niet meer thuiskomen... Hongarije zal nooit meer hetzelfde zijn. Wat zal ze gemist gaan worden!


Op maandag komt de dakdekker langs met materialen en zegt dat hij de volgende dag gaat beginnen. Ze zullen om 8 uur beginnen, wij blij! Ook komt de postbode langs met een brief waarvoor ik moet tekenen. 3 A4-tjes met officiële tekst waar wij niks van begrijpen... Maar onze juf en google translate bieden uitkomst en het gaat over de Trabant. Hij moet nog op naam gezet worden. Wij dachten dat al die papieren die we in augustus ingevuld hadden genoeg waren, maar nee hoor, het was nog niet klaar. We moeten naar het gemeentehuis in Tab met de papieren. Maar daar aangekomen zeggen ze dat we bij de garage moeten zijn. Dus wij naar de garage en die man zegt dat we morgenvroeg terug moeten komen en dat we dan achter de garage op het gras moeten parkeren en dat er foto's gemaakt worden. Oké, wij komen morgenvroeg terug. Nou en morgenvroeg zijn wij er om kwart voor 8 en gaan de garage binnen. De vriendelijke garageman zegt dat we buiten bij het grasveld moeten wachten. Ik snap er geen hol meer van... Maar dan zien we een auto staan met een nogal norse man die een auto gebaard om dichterbij te komen. En dan snappen we dat wij de 2e in de rij zijn. Het is ijskoud en na een half uurtje zijn wij aan de beurt. 


Ik moet de Trabant dicht bij zijn auto zetten en de motorkap opendoen. Hij zoekt naar het chassisnummer en maakt er een foto van. En nog eentje en nog eentje. Dan pakt hij een apparaatje met daaraan een ijzeren staafje. Op heel veel plekken zet hij dat staafje en dan komt er een nummer op zijn apparaatje. Wat doet hij toch? Ik vraag het gewoon. En hij zegt: szín. Wat kleur betekent. Dus hij is de kleur aan het nakijken.... Waarom? Ik weet het niet, want ik zie hier toch ook auto's rijden die verschillende kleuren hebben. Hoe doen ze dat dan? Ik vraag aan de man of dit ieder jaar moet gebeuren, hij lacht me een beetje uit en zegt, nein nür einmahl. Dan duikt hij zijn auto in, waar hij een printer heeft staan. Dit is dus zijn kantoor. 


Na een minuut of 10 stapt hij weer uit en moet ik weer een paar formulieren ondertekenen en mag Mario 17500 forint afrekenen. We zijn hier klaar en mogen met de papieren naar het gemeentehuis. Ook hier worden een hoop paperassen tevoorschijn gehaald en weer moet ik die ondertekenen.  Hongarije is het land van de stempels, dus ieder papier wordt tweemaal gestempeld. Hier krijgen we meteen een document mee en de man vertelt dat we over 2 weken het eigendomsbewijs thuisgestuurd krijgen. En daar moet ik dan ook weer voor tekenen. Dat wordt nog een probleem want dan zijn we niet in Hongarije. Hopelijk houden ze het een tijdje vast bij het postkantoor. Nadat Mario 24000 forint heeft betaald zijn we ook hier klaar. Pff en dat allemaal voor een Trabantje...Maar het is niet zomaar een Trabantje, het is mijn Kísrakéta! Waar ik enorm blij mee ben. Als we hem bij Fery onder de hoes vandaan halen en Mario heeft de accu aangesloten, start hij meteen en loopt hij als een zonnetje naar beneden! Heerlijk die geur, wat heb ik hem gemist...


Maar nu even over het dak. Dinsdagmorgen klokslag 8 uur komt daar de dakdekker aan. En met hem zijn personeel, bestaande uit een jongeman en een jongedame. Oké, wij dachten dat ze met een groep  van een stuk of 5 sterke mannen kwamen, hahaha. Maar nu blijkt weer dat je voorzichtig moet zijn met je (voor)oordeel! 



Want ze werken hard, heel netjes en er valt geen onvertogen woord! Ze blijven iedere dag tot het donker is, en dat is hier gemiddeld een uur eerder dan in Nederland.

Oude schatten op de zolder.


En langzaam verandert het oude rommelige dak in een mooi strak geheel. De dakpannen die nog goed zijn worden hergebruikt. Wij vinden dat mooier als nieuwe dakpannen en kwaliteit van de ouderwetse pannen is beter dan de nieuwerwetse, volgens de kenner dus. Wel worden ze èèn voor èèn met de staalborstel schoongeborsteld. Dat is iets wat de jongedame mag doen. En dat is geen leuk klusje in de vrieskou. Ik heb het ook samen met Riky ooit gedaan. Toen wij het dak van het toiletgebouw gingen repareren. Man wat een rotkarwei! En dan zijn het nu nog veeeeeel meer pannen. Want het is toch een groot dak wat er gemaakt moet worden. Maar het gaat voorspoedig!



Als er vrijdag en zaterdag wat sneeuw valt heb ik met ze te doen. Ze werken stug door, het zijn echt geen mietjes. Iedere keer als ik vraag, is het niet te koud, zeggen ze nee. Ik geloof er niks van... We hebben 1 schoonsteen weg laten halen omdat die veel te slecht was en er blijven er nog 4 over, dus we kunnen nog genoeg kachels stoken. 


Hier doen ze alles met zink, de goten regenpijpen en rondom de schoorstenen. Niks geen lood zoals in Nederland. En kunststof regenpijpen zie je eigenlijk ook bijna geen. Nou ik vind dat zink ook veel mooier! Ze hebben 10 werkdagen uitgetrokken voor ons dak, maar het gaat zo voorspoedig dat ze na 8 dagen klaar zijn. 




En wij zijn heel erg tevreden met het resultaat en hebben hem al gezegd dat hij ook het dak van ons eerste huisje mag komen maken. Nu in het voorjaar nog opnieuw stucen en schilderen en het begint al ergens op te lijken.

Groetjes,
Marti