Als eerste wil ik iedereen nog een gelukkig nieuwjaar wensen!
Ik hoop dat jullie fijne feestdagen hebben gehad! Ik in ieder geval wel. Anders
dan andere jaren, maar dat was ook precies de bedoeling.
Ik weet nu dat er een hemel op aarde bestaat, en dat ligt in
Torvaj. Toen we na een reis van 2 dagen arriveerden bij het huisje op de
heuvel, was het eerste wat ik hoorde het geluid van kippies! Hennen en hanen. Ik
wist niet wat ik meemaakte! Waar kwam toch dat kraaien vandaan? Ik besloot
meteen op onderzoek uit te gaan en kwam zo bij onze buurman terecht. Het bleek
dat hij mooie brahma’s en nog een ander ras had.
Hij vertelde vol trots dat hij
ongeveer 20 hennen heeft en 5 hanen. We zagen dat ze ook los mochten
rondscharrelen. Ik vertel, geheel overbodig natuurlijk, dat ik thuis 4 hennen
heb en dat mijn haan helaas overleden is.. ik weet zo gauw het woord voor dood niet
meer en maak met mijn hand de kop-eraf beweging. Hij lacht en denkt vast dat
hij heel lekker was. Maar mijn lieve Willem-Alexander ligt keurig in de tuin
begraven!
Maar wat is dit een mooi gezicht, die loslopende kippies! Ik begin ze
al te roepen, maar ze reageren natuurlijk niet als mijn eigen kippies. Als ik
die roep komen ze meteen uit alle hoeken van de tuin aangeraced. Maar toch zijn
ook deze kippies helemaal niet bang ofzo.
Ons doel van deze vakantie was om het kerstgevoel uit te
dragen en alle kinderen in het dorp te verblijden met een kerstcadeau. Dat vraagt
om een hele organisatie en heel veel speelgoed. Ik heb er lang over nagedacht
over hoe ik dat nu moest aanpakken. Ik had de hulp ingeroepen van Melinda bij
ons uit het dorp. Want hoe kwam ik anders achter alle namen en leeftijden van
de kinderen die er in Torvaj wonen? Melinda is naar de burgemeester gegaan en
heeft een lijst geregeld met de namen, leeftijden en adressen van de kinderen
tot en met 14 jaar. Daar hadden we de grens gelegd. Dat waren er 31 in totaal. Omdat
de kerstviering al was geweest toen wij nog onderweg waren met de aanhanger vol
spullen en speelgoed, konden we de cadeaus toen niet uitdelen. Maar toch wilde
ik het heel graag bij de kerststal en kerstboom doen. Maar niet zonder dat de
burgemeester het daar mee eens was. Na wat overleg was hij dat en we besloten
voor de 24e december te gaan. Melinda had een brief opgehangen bij
het winkeltje waar opstond dat de kinderen woensdagmiddag om 14:00 uur een
cadeau konden komen ophalen. Zo hadden wij nog 2 dagen de tijd om alles in orde
te maken. Dus we moesten als eerste de zolder op om alle bananendozen uit te
zoeken, waar allemaal speelgoed in zat. Het zonnetje scheen, het was 15 graden
dus mooi weer om de zolder op te gaan. Op een gegeven moment hoorde ik een haan
kraaien, heel dichtbij. Ik viel bijna van de ladder omdat ik wilde kijken waar
die haan stond. Ik was zo blij dat ze bij ons op het erf rondliepen. Ik werd er
echt vrolijk van dat er nu in Torvaj ook kippies rondlopen. Het zijn dat wel
niet mijn eigenste kippies, maar het is een goed begin.
We hebben voor Margit en Feri een klein kerstpakketje
meegenomen en daar zijn ze echt heel blij mee. Feri vraagt zelfs of ik een nieuwe
haan wil hebben. Ik zeg dat ik dat niet hoef. Is lekker zegt hij. Ik roep
neeeeeee, ik hoef dat niet hoor. Mario staat erbij te lachen natuurlijk. Ik zal
hem wel voor je slachten, biedt hij aan. Ik zeg dat ik alleen kipfilet lust. Alleen
filet, vraagt hij verbaasd. Ik bedank hem nogmaals en we lopen weer naar huis. Ik
ben dit hele voorval alweer vergeten als de volgende dag Feri glunderend met
een schaal aan komt zetten. Kadootje voor jou, zegt ie. De schaal is afgedekt
met aluminiumfolie, maar die is net te smal, waardoor er 2 poten uitsteken. Het
zal toch niet…. Jawel hoor, onder de folie zit één van de 4 hanen die ik 2
dagen eerder nog heb staan te bewonderen. En echt niet alleen filet. De niertjes,
de poten, alles zit erbij. De schaal voelt nog warm aan. Mario kijkt mij aan en
zegt, kadootje voor jou Marti. Ik voel me misselijk worden en probeer me goed
te houden en bedank mijn buurman voor het kadootje. Als hij weg is sta ik boven
de wc-pot te kokhalzen. Zou dit de haan zijn die gisteren bij de ladder stond
te kraaien?
Ik had uit Nederland 31 dozen meegenomen en die moeten de
volgende dagen gevuld gaan worden. En dat is nog een hele klus. Als we overal
het speelgoed vandaag geplukt hebben, stal ik alles uit op 2 bedden. 1 bed met
jongensspeelgoed en eentje met meisjesspeelgoed.
Het lijkt wel een kleine
speelgoedwinkel. Aan de dozen hang ik een briefje met jongen of meisje en de
leeftijd. En dan moet ik er voor zorgen dat het zo eerlijk mogelijk verdeeld
wordt en dat het speelgoed bij de
leeftijd past. Moeilijk, maar wat vind ik dit leuk om te doen! Eindelijk kan ik
gaan uitdelen, na 6 jaar van speelgoed kopen en krijgen van vele lieve
vrienden. Als ik na een dag alles in de
dozen heb volgt er nog een avond van inpakken. Ook al zo leuk! En dan zetten we
voor de fun alles weer op de bedden, wat een mooi gezicht!
De volgende dag is de dag van Jézuska. Ik heb voor alle
kinderen ook nog koek en marsepein en voor de ouders kerstbrood en gevuld
speculaas. Ook mogen de kinderen allemaal een versiering voor in de kerstboom
uitzoeken. Die hebben we met een touw aan de kerststal gehangen.
Onder de boom
hebben we een zeil gelegd en daar de cadeaus op uitgestald. Voor iedereen die
wil hebben we ongeveer 80 puzzels neergezet. Die mogen ze ook allemaal
meenemen.
Mario is nog een keer op en neer aan het rijden met de auto als de
eerste kinderen er al aangelopen komen.
Voor
de eerste kinderen is het natuurlijk een prachtig gezicht, al die pakjes, die
versieringen en schalen vol met lekkers. Gelukkig helpt Melinda mij met
uitdelen, want het communiceren blijft toch nog heel erg lastig.
Één klein
jongetje kan niet wachten tot hij thuis is en gaat naast de kerststal op de
grond zitten en begint heel voorzichtig zijn pakje open te scheuren.
Het is een
groot succes en om half 3 zijn bijna alle kadootjes opgehaald.
De 3 die nog
zijn achtergebleven gaan we later bij de mensen thuis afleveren. Ik hoop echt
dat ik dit nog vaak mag doen!
Nu onze missie erop zat hadden we zoiets van ,wat zullen we
nu eens gaan doen? Ondertussen was het weer helemaal omgeslagen en er was een
klein laagje sneeuw gevallen. Daarna werd het pas echt koud en ’s nachts vroor
het wel 14 graden! Dus het werd binnen klussen. Eerst heb ik een niet-zo-mooie
kast getransformeerd naar een in mijn ogen hele-mooie kast. Wat een beetje verf toch
al niet kan doen!
Omdat we nog een paar dagen over hadden en duimen draaien
niks voor ons is, besloten we om het kleine slaapkamertje in het 2e
huis aan te pakken. Oké dat betekende alle zooi eruit en in de mooie nieuwe
kamer gezet die eigenlijk klaar is. Daar stond de hoekbank van MP in al zijn
glorie te pronken.
Maar na een paar uurtjes zooi verplaatsen was de hele bank
niet meer te zien…. Pffff waarom hebben wij ook zoveel zooi?... Maar het moet
eerst rommel worden voordat het mooi wordt zeggen ze altijd. Toen ze vloerbedekking
eruit was kwam de betonnen vloer tevoorschijn. En dat viel potverdorie toch een
beetje tegen… dus toen hebben we maar cement aangemaakt en de vloer zo goed
mogelijk gerepareerd. Eigenlijk had gewoon de hele vloer eruit gemoeten en een
nieuwe erin, zoals bij de grote kamer. Maar daar hadden we nu effe geen zin in.
Er zijn veel belangrijkere dingen die eerst moeten gebeuren. En als blijkt dat
dit niet werkt, halen we gewoon de laminaat er weer uit en kunnen we alsnog
nieuwe beton storten. Maar voor nu laten we het even zo. De vloer ligt erin en
nog best goed ook, al zeg ik het zelf. Het ziet er leuk uit en in het voorjaar
ga ik nog effe de muren doen en dan is het weer een nette kamer.
Maar we hadden ook nog oud en nieuw wat we voor de eerste
keer hier gingen beleven! En dat was me een hele belevenis. Mijn moeder bakte ieder
jaar zelf de oliebollen en die traditie heb ik sinds wij kinderen hebben,
overgenomen. Dus ook in Torvaj wilde ik oliebollen bakken.
Op oudejaarsdag
begon ik rond een uur of 4 te bakken in de veronderstelling dat ik dan nog tijd
zat zou hebben om rond te gaan delen. Niet dus. Toen we rond half 6 bij Margit
aankwamen lag ze al lekker in haar bed tv te kijken. Nou slaapt ze in huiskamer
dus ze heeft natuurlijk groot gelijk. Ze is maar alleen en het was koud. Ze nam
dankbaar de schaal oliebollen in ontvangst en hopelijk heeft ze ervan gesmuld. Toen
we anderhalf uur later naar de andere buren gingen om ook daar een schaal af te
geven, lag ook zij al in bed. Maar ze was ziek, dus dat verklaard wat. Maar ze
kwam erbij zitten, het bier en de hapjes kwamen op tafel. En toen begonnen ze
aan de oliebollen, ze vonden ze echt lekker. Toen we naar huis liepen was het 8
uur en het had niet veel nut meer om nog verder te gaan met bakken en uitdelen.
De Hongaren waren aan hun nachtrust begonnen…wij niet, wij bleven keurig
wachten tot het 12 uur was. Toen het zover was ging Mario naar buiten kijken of
er iemand vuurwerk ging afsteken. We hadden al te horen gekregen dat er maar
heel weinig vuurwerk zou worden afgestoken, en dat begrijpen we natuurlijk wel.
De meest Hongaren hebben al heel veel moeite om hun dagelijkse leven te
bekostigen, dus die gaan echt geen geld te lucht in schieten. Dus na 20
seconden was Mario alweer binnen omdat er niks te zien was behalve duizenden
sterren. En eigenlijk is dat het mooiste
vuurwerk wat er bestaat… maar toen ik in de keuken was zag ik ineens wat
lichtflitsen. Een paar zachte knallen en voorbij was het. Er was dus toch
iemand die een paar vuurpijlen had. Om half 1 lagen we in bed. En een
jaarwisseling naar mijn hart!
.jpg)
We hebben een fijne korte vakantie gehad, maar mens wat heb
ik het koud gehad! Het 2e huis is gewoon niet warm te krijgen. We hebben
daar een houtkachel, een gaskachel, een Zibrokachel en dan nog 3 elektrische
kacheltjes. Maar zolang het huis toch aan alle kanten en er overal glas zit van
2mm dik is er niet tegenaan te stoken. Ik ga die Hongaren steeds beter
begrijpen. Waarom ze alles in één kamer doen. Slapen, tv kijken, eten,
computeren, noem het maar op. Ze hebben het in ieder geval niet koud op deze
manier!
Wat ik ook nog even wil vertellen is dat we een heel leuk
etentje hebben gehad met alleen maar Nederlandstaligen die een huis in Somogy,
dat is onze provincie, hebben. En dan was me toch gezellig! Na eerst wat
aftasten en rondkijken, werd het al snel een keileuke avond waar volop
ervaringen uitgewisseld werden.
Want we hebben allemaal dezelfde passie en dat
schept meteen een band; genieten in en van Hongarije! En dan vooral in onze
mooie provincie. Hopelijk is er een nieuwe traditie gestart en komt er snel een
vervolg.
Groetjes, Marti
Geen opmerkingen:
Een reactie posten