Het grote zwarte gat

Zoetjes aan worden we al wat ouder en komen we op een leeftijd waarbij we steeds vaker gaan nadenken over later. Wat gaan we doen als we later groot zijn. Als we op een leeftijd zijn dat we ons geen zorgen meer hoeven te maken over werk. Want dat nu nog de enige stoorzender, dat er nog gewerkt moet worden voor geld. En wat wij gaan doen  als we later groot zijn, lees gepensioneerd, is niet zo moeilijk te raden. Wij gaan lekker heeeeel veel naar Hongarije. Naar onze huisjes op de heuvel. Dus wij hoeven niet bang te zijn dat we in een zwart gat vallen, want als je een huisje in Hongarije hebt val je nog niet eens in een lichtgrijs gat. En echt ik kan het iedereen aanraden! Heb je geen hobby’s, hoef je niet op je kleinkinderen te passen, koop dan een klushuis in het buitenland! Je verveelt je nooit want er is altijd iets wat fout of kapot gaat. Deze zomer hebben we dat weer volop kunnen ervaren. 

Het dak van het 2^e huis is toch veel slechter als we eerst dachten… het is niet waterdicht. En dat is best belangrijk bij een dak. Gemakkelijk ook. Want is het is niet fijn als je op de wc zit en dat er bij een stevige regenbui de modder gewoon langs je heen spettert. En het is ook echt niet leuk als je net opnieuw geschilderd plafond na een plensbui weer bruine kringen begint te vertonen… en wat te denken van het irritante getik van de regendruppels op de plafondplaten. Afijn dat dak heeft dus nu onze prioriteit. Terwijl we eigenlijk verder willen gaan met het gastenverblijf… Maar plannen is sowieso lastig. Want we wilden van de zomer lekker gaan uit eten, toen ik zei dat ik nog even naar het toilet moest. Kom ik bij het toiletgebouw aan, stap ik zo in het water. Het hele toiletgebouw stond blank! Er was een of ander ding van de boiler losgeschoten en het water spoot eruit! Ikke roepen naar Mario dat er een overstroming was. Hij als een gek de hoofdkraan dichtgedraaid… dus in plaats van uit eten, werd het water scheppen. Afijn en zo gebeurt het regelmatig. Never al dull moment in Torvaj.

Het fijne van een huisje in Hongarije zijn ook de acacia’s. Die groeien als onkruid! Echt ik vind het prachtige bomen en het hoort ook echt bij Hongarije, maar ze moesten ietsje minder hard groeien. 

Had Mario in het voorjaar flink gesnoeid en verschillende bomen omgezaagd, in de zomer tralalalala, stonden ze er weer gewoon! Overal waar eerst grote acacia’s stonden, stonden nu boompjes van een ruim een meter hoog ons gewoon uit te lachen. Zo van, wij zijn echt niet weg hoor. Die Hongaren lachen ons uit en zeggen dat als we ze niet uitgraven ze gewoon terug blijven komen. Maar ze hebben daar wel een oplossing voor, pietsie olie op de stronk sprayen. Dit na een tijdje herhalen en ze zijn weg en blijven weg. Of het waar is weet ik niet…. Hongaren hebben wel vaker aparte ideeën.. Als Mario buiten gaat stoken, gebruikt hij meestal een beetje aanmaak vloeistof. Toen ze dat zagen lachten ze hem nog net niet uit, maar ze zeiden wel hoe het volgens hun moet. Je pakt een plastic zak, doet die over een stok en steek hem in de fik. Het plastic gaat smelten en je laat dat over het hout druipen. Nou en dan gaat het vuur dus aan. En dat hebben we wel geprobeerd en het werkt J

Maar ik wil nu niet klagen omdat we altijd aan het werk zijn, we hebben er zelf voor gekozen en hebben er nog geen moment spijt van gehad! Het is de beste aankoop die we ooit gedaan hebben. En we zijn natuurlijk nog in de opbouwende fase en dat is ook voorlopig nog keileuk. Ook al gaan we wel eens vermoeider naar huis dan dat we gekomen zijn.

Soms sta ik voor mijn boekenkast en denk bij mezelf, zal er ooit een tijd komen dat ik lekker lui in de hangmat kan gaan liggen lezen… Een beetje dommelen en genieten van de krekels… Kopje thee binnen handbereik. Mario roept mij dan om zes uur, Marti ga je mee uiteten? Om vervolgens met mijn oude knoken die klote hangmat niet meer uit te kunnen. Want dat is een nadeel van ouder worden en tijd zat te hebben, je bent niet meer zo soepel en gracieus J Pff eerst nog maar eens zien te halen. Tot die tijd blijven we stug water en acacia’s bestrijden . En we gaan er voorlopig maar van uit dat onze tijd nog wel komt! Maar waar wij dus echt niet bang voor zijn, is het grote zwarte gat.

Groetjes,

Marti