Een Torvajloze maand

Oké het is 29 februari, dus bijna lente. GELUKKIG! De winter hebben we weer gehad. Ik ben niet van de winter, maar dat heb ik al vaker gezegd… ben blij dat het morgen maart is. Maar februari was ook zo saai omdat we helemaal niet in Hongarije geweest zijn… Het was een Torvaj-loze maand. En die zijn niet leuk. Het was maar goed dat de emigratie beurs in februari was, hadden we toch nog een beetje een Hongarije gevoel. En dat gevoel hebben we uit welteverstaan 1 kraampje op de hele beurs moeten halen. En dan was het nog een makelaar ook nog. Hij verkocht huizen bij het Tiszameer. Nou zijn wij niet op zoek naar nog een huis, en al helemaal niet bij het Tiszameer… Het is ook een prachtig meer, daar niet van! Maar wij wonen 10 minuten van het Balatonmeer af, dus kun je nagaan dat wij in al die jaren nog maar 1 keer bij het Tiszameer geweest zijn. Het is toch meer dan 3 uur rijden bij ons vandaan. 

Als wij Torvaj uitrijden en rechtsaf slaan, zien wij het Balaton al liggen.

Maar om terug te komen op die beurs, er stond een Belgische meneer bij die stand en die was zo aardig. Hij vroeg als eerste aan Mario of we Hongarije kenden. Toen vroeg hij op we op zoek waren naar een huis. Mario zegt, we hebben al een huis in Hongarije. Het is zo lullig om meteen te roepen, we hebben 2 huizen in Hongarije. Dus wij zeggen altijd dat we èèn huisje hebben… Die man gelijk heel enthousiast, waar hebben jullie een huisje. In Torvaj, zegt Mario. Nou weet bijna geen enkele Hongaar waar Torvaj ligt, laat staan een Belg of Nederlander, dus Mario zegt er vlug achteraan, bij Siófok. Oja dat kende hij wel. Het maakte die man niks uit dat we geen huis zochten, want het gesprek ging al gauw over onze liefde voor Hongarije. 

                     Foto's gemaakt door Authentic Hongaars

Er was zoveel herkenning, dat het duidelijk was, die man houdt ook niet van Hongarije-loze maanden. Want ook hij woonde nog niet fulltime in Hongarije. We hadden het over de rust, de ruimte en de prachtige natuur. Over de Hongaarse keuken en de behulpzaamheid. Het was duidelijk, we waren zielsverwanten… Tegenover hun stand was de ingang naar de Frankrijk hal. Waar Hongarije het met 1 stand moest doen, kreeg Frankrijk een hele hal! Maar wat waren we daar blij mee. We zeiden al tegen elkaar, laat ze daar maar allemaal naartoe gaan. Blijft het in Hongarije tenminste nog lekker rustig. Maar ik zei ook tegen die meneer, wat al die mensen zoeken in Frankrijk, is in Hongarije in overvloed. Behalve het stokbrood en de croissants dan, haha. En hij zei, dat heel veel mensen verbaasd waren over het feit dan de huizen in Hongarije nog zo lekker goedkoop zijn. En dan worden mensen toch nieuwsgierig en komen ze wel even een praatje maken. Onbekend maakt onbemind. Het is eigenlijk heel dubbel, want van de ene kant zijn we blij dat Hongarije maar 1 stand had op de beurs en dat het nog vrij rustig is. Maar van de andere kant zijn wij zelf zo enthousiast dat we iedereen willen laten zien hoe fijn het in Hongarije is. En daar werkt deze blog ook weer aan mee…. Wij gunnen het gewoon iedereen om zo’n fijne plek te hebben. Mijn vriendin zei pas, wat is het toch fijn dat je zo’n plekje hebt waar je alles kunt ontvluchten. En dat is ook zo. Zo gauw als wij in Torvaj zijn, zijn we Rooi alweer vergeten….

Op de beurs was ook een stand van Hans en Nel, 2 Nederlanders die een gastenverblijf hebben in Oostenrijk. Zij hebben daar een prachtig boek over geschreven en dat boek werd op de beurs gepromoot. Om zo’n boek gratis te krijgen werd er gevraagd of je een droom had en of je die met hen wilde delen. Ja ik denk dat de meeste bezoekers van de emigratiebeurs dezelfde droom hebben… Onze droom is in ieder geval om zo snel mogelijk naar Torvaj te kunnen verhuizen, fulltime of parttime, dat weten we nog niet. Dus ik schreef mijn droomwens op een kaartje en die werd op de wand gehangen en ik kreeg het mooie boek. Ook kregen we nog wat toepasselijke kaartjes mee.

Ik was helemaal blij!

Nog 9 nachtjes slapen en dan vliegen we weer naar Budapest! Om van daaruit met de huurauto naar Torvaj te crossen, jippppiiieee. Ik heb mijn huisje zo gemist! Ja ik lijk wel een achterlijke, maar ik denk zo vaak aan ons huisje dat daar nu zo alleen staat. Vooral ’s avonds vind ik het zielig… Helemaal alleen in het donker, met alleen een lantaarnpaal die over zijn dakje schijnt… 

Het huisje mist mij ook, denk ik op zo’n moment. Hoe gek kun je zijn.

Ik hoop dat ik in het gastenverblijf verder kan gaan met de badkamer. In november hebben we de afvoer van de wc verlegd omdat het dan allemaal toch beter past. Mario heeft alle leidingen in de muur gelegd.

Ook heb ik toen èèn wand betegeld met dezelfde tegels als op de vloer komen. De rest van de wanden worden niet betegeld, die ga ik stuken. Daarmee ben ik op de helft, dus ik hoop dat ik het nu af kan maken. En dan nog de tegelvloer erin en de pot kan geplaatst worden! Maar omdat we maar een paar dagen gaan, zullen het wel lange dagen worden om nog iets gedaan te krijgen. Maakt niks uit, slapen doe ik in Rooi wel weer.

Groetjes, Marti