maandag 30 juni 2014

Over kerken en meters maken in mei

Net terug van een weekje Zweden, moet ik nog een stukje schrijven over Hongarije. En dat is wel de moeite waard, want jeetje wat hebben wij hard gewerkt! We hadden de luxe om een hele maand in Hongarije te vertoeven. En dan kun je tenminste veel doen. Maar voordat we begonnen aan het harde werken hebben we in het begin eerste een beetje vakantie gevierd. En dat doen we meestal met vrienden. Zo zijn we eerst lekker op bezoek geweest bij John en Martine. Zij waren druk aan het klussen in hun buurhuisje en wij waren heel benieuwd hoever ze waren gevorderd. Maar onderweg naar hun toe gingen we in Andocs eerst eens bij het kerkje binnen, want daar was een tentoonstelling van doopkleden. 


Nooit geweten dat zoiets bestond en dat het dan ook nog eens leuk was om te zien! Ik wilde bijna zeggen in alle soorten en maten, maar dat was niet waar. Ze waren er in heel veel kleuren, maar er was maar 1 patroon voor gebruikt. Niettemin keileuk om al die verschillende stofjes bij elkaar te zien.


We zijn ook nog met Han en Palinka een dagje op rak geweest. We gingen een toeristisch rondje doen. Leuk, ben ik altijd wel voor te porren. Ik kan hier echt niet opnoemen wat we allemaal gezien hebben, maar het mooiste van die dag vond ik toch wel het bezoek aan de Hare Krishna en aan het Tájház van Buzsák. 



Dit was een museumboerderij waar je je weer even terug in de tijd kon wanen. Geweldig vond ik het! En buiten zat een oud vrouwtje haar eigen geborduurde handwerkjes te verkopen. Dit was het soort handwerk wat hier uit deze streek komt en hier ook heel gewild is. En ik wilde natuurlijk ook een stukje geschiedenis kopen. Ik liep meteen op een prachtig kleedje af. 


Het tandeloze vrouwtje begon meteen in het Hongaars te ratelen tegen mij. Maar toen ik het prijskaartje zag gleden mijn ogen automatisch op een veel kleiner kleedje. Ze deed zo haar best, vertelde dat ze de hele winter op het kleedje had zitten borduren en dat het daarom zo duur was. Och het was zo’n schat dus wat was het moeilijk om nee te zeggen…. Maar ik kocht wel een kleiner formaat en was daar helemaal happy mee! Als ik geld genoeg had, had ik de hele tafel leeggekocht, zo mooi vind ik dat spul.


Daarna gingen we dus naar Somogyvámos naar de Hare Krishna. En ik was echt aangenaam verrast door de vriendelijkheid van de bewoners. We kwamen eerst binnen in een hal waar het toeristenwinkeltje! gevestigd was. Ik kocht wat kaarten en keek mijn ogen uit. Ik ben nooit verder geweest dan een katholieke kerk, dus alle andere vormen van geloven zijn nieuw voor mij. We vroegen aan de jongeman achter de toonbank of we ergens iets konden drinken. Dat kon, we mochten in het restaurant plaatsnemen. Ze vroegen wat wij wilden drinken en omdat het zo warm was, hadden de mannen wel zin in een lekker koud pilsje. Kérek egy sört, zei Han dan ook vol verwachting. We don’t drink alcohol, zei de priester die ons gevolgd was en bij ons aan tafel was komen zitten. Doe dan maar koffie. Helaas ze drinken ook geen koffie. Wat drinken jullie dan wel? Thee, gezonde vieze thee. Daar zaten we met zijn vieren aan een limonadeglas met thee. De priester begon ons antwoord te geven op onze vragen. Ondertussen zat hij met zijn handen een vegetarisch maaltje op te peuzelen. Nadat wij wat wijzer waren geworden kwam een jonge vrouw ons ophalen voor het bezoek aan de tempel. En die tempel was in 1 woord GEWELDIG! Wat een mooie kleuren zeg.




Even later waren we ook nog getuige van een soort van verering leek het wel… Ik weet echt niet wat de bedoeling was, maar er stond er eentje op een trommel te slaan, iemand anders stond met een theelichtje te zwaaien. Mensen kwamen binnen, kusten eerst de vloer en gingen mee staan te neuriën. 


Ik vond het heel vredig en mooi, en was dan ook heel blij dat wij bij zoiets intiems bij mochten zijn.

Het begint wel heel kerkelijk te worden allemaal, want we waren ook bij de heropening van de Evangelische kerk in Torvaj. Jaja en dat was me toch een feest! Torvaj was de gelukkige eigenaar geworden van een uniek orgel. Er schijnt er nog maar eentje van te zijn in heel Hongarije en die staat nu bij ons in Torvaj. Off al places. Het is een belachelijk duur ding voor die 4 á 5 mensen die om de week in de kerk zitten. Maar afijn, de kerk stamt uit 1835 en is helemaal opgeknapt, van binnen en van buiten. 


En dat werd gevierd met een kerkdienst waarbij het nieuwe orgel de hoofdrol speelde. Dus wij ook onze beste kleren aan en naar de kerk gewandeld. Maar het was zo druk dat wij maar buiten hebben gewacht. We verstaan er toch niks van en het was lekker weer, dus zijn we op de stoelen gaan staan die op de weg klaarstonden. 


Het duurde anderhalf uur en de Hongaren zuchtten net zo hard als wij. En toen de kerk leeggestroomd was, konden wij naar binnen om het grote wonder te aanschouwen. Het orgel was ietsje kleiner als ik had verwacht, maar de kerk zag er prachtig uit en al met al zijn we natuurlijk best wel trots op het orgeltje.


Maar we hebben deze vakantie vooral hard gewerkt! Ik heb al verteld dat de stukadoors bezig zijn geweest. Het gastenverblijf en het zomerkeukentje/toiletgebouw staan er mooi bij. 



De muren moeten nog wel geschilderd worden, maar het meeste werk is gedaan. Voor het gastenverblijf zijn nieuwe deuren en ramen besteld. Die komt de timmerman in juli plaatsen.

Mario heeft heel veel bomen omgedaan en heel veel gesnoeid. Het nieuwe huis heeft nu ook een mooi uitzicht en er komt veel meer licht naar binnen. Ook is het huis nu vanaf de weg goed te zien en dan vind ik toch een prettiger idee als wij er niet zijn.


In het nieuwe huis waren we begonnen aan de 2e woonkamer. Die stond nog steeds vol met kasten van de vorige eigenaars. De hele wand vol spuuglelijke kasten. De kamer stonk ook ontzettend muf. De vloerbedekking hadden we er een tijdje geleden al uit gegooid, maar de muffe lucht ging niet weg. Daarom werden de kasten nu weggehaald. En toen snapten we ook meteen waarom die wand vol stond met kasten. De muur was op zijn zachts gezegd, niet helemaal recht. 


Er zat wel fundering onder, dus dat was weer een meevaller. Maar die fundering was veel breder als de muur en omdat de vloer binnen lager is dan buiten, puilde die fundering naar binnen toe. Snap je het nog? De stukadoor werd erbij geroepen en die gaf ons het advies om ventilatie in de muur te maken en er een nieuwe muur voor te plaatsen. Dat hebben we toen gedaan en we waren een mooie rechte muur rijker. En de muffe geur was al een heel stuk minder. We hadden besloten om op de vloer laminaat te leggen omdat we dat in de andere kamer zo goed gelukt vonden. Dus wij op zoek naar mooie laminaat voor een mooie prijs. Kwamen we in Székesfehérvár terecht bij een laminaatboer. Ja daar hadden wat wij zochten. Doe die maar zeiden we. Oké dan ga ik hem nu bestellen, kunnen jullie hem over 2 weken komen ophalen. Huh, 2 weken? Nee joh wij moeten hem nu hebben, we moeten meters maken. Maar nee hoor, dat kon echt niet want de laminaat moest in Duitsland besteld worden. Pff wat jammer zeg, dan maar naar de doe-het-zelf zaak. Daar hadden ze ook best wel mooie, dus namen we die maar mee. Thuisgekomen gingen we de betonnen vloer die er al lag eens goed bekijken. En ineens schoot me iets te binnen; toen onze Marcel daar vorig jaar sliep, zei hij op een gegeven moment dat hij met zijn hoofd aan het voeteneinde was gaan liggen omdat hij anders zo met zijn hoofd omlaag lag. Dus toch maar even de waterpas erbij gepakt. Hij was niet helemaal waterpas. Dus moest de vloer eerst nog geëgaliseerd worden. Maar toen de stukadoor naar onze nieuwe muur kwam kijken, vroegen wij aan hem wat nu verstandig was. Hij pakte zijn lange waterpas en begon te fluiten. Het bleek dat er 10 cm verschil zat in de hoogte van de vloer. Zei ik toch, hij was niet helemaal waterpas… Er zat maar 1 ding op, vloer eruit en een nieuwe betonnen vloer storten. 


Gelukkig hebben we dat zelf niet hoeven te doen. Dat is toch best moeilijk hoor om dat precies waterpas te krijgen. Maar alles wat ik hier in een paar zinnen vertel duurt in het echt dus dagen zo niet weken…. 


Het komt er dus op neer dat we nu een nieuwe muur én een nieuwe vloer hebben, maar dat de laminaat nog steeds ligt te wachten om gelegd te worden. Dus hadden we eigenlijk gewoon die mooie kunnen bestellen…

Mario heeft nu beneden aan de heuvel ook een trap gemaakt. Nadat ik van de winter keihard op mijn kont was gevallen, (de buren lachen mij daar nog steeds over uit)  was voor mij de maat vol. Als er sneeuw ligt kunnen wij bijna niet op de heuvel komen. Als het geregend heeft veranderd alles in een grote gladde kleimassa. Er moest een trap komen! Mario heeft een dag of 3 flink doorgewerkt in de hitte, maar het resultaat mag er zijn. Een mooie trap, gemaakt van grote tegels, die je beneden vanaf de weg ziet liggen. We hebben er al vele complimentjes over gehad. Ja zoiets valt meteen op in ons dorpje.


Maar het grootste nieuws van alles is toch wel dat de omheining geplaatst is!!! Eindelijk na al het gedoe, staat het er nu. Ze kwamen ’s morgens om 5 uur met een man of 5 aangezet. 
En om 8 uur hadden ze de eerste blikken bier al achterover geslagen. En dan werken ze met een heel grote boor, die de gaten voor de acacia-palen boort. 


Maar volgens mij zijn ze hier immuun voor alcohol. Maakt mij ook niks uit, maar van ons krijgen ze geen alcohol als ze aan het werken zijn. Als ze klaar zijn kunnen ze een biertje krijgen, maar eerder niet. Tussen de middag kwam er zelfs een oudere man met een tas met bier voor de werkers. Maar nu lijkt het alsof ze alleen maar bier dronken, maar ze hebben ook gewoon hard gewerkt. En toen het ’s middags bloedheet was, waren zij klaar met werken. 





De volgende dag zijn ze de poort komen maken en hebben ze alles afgewerkt. Toen ze klaar waren zeiden wij, dit was eens maar nooit meer! Het heeft ons zoveel gezeik gekost en toen wij een opmerking maakten dat het niet goed was, kregen we daar toch een grote mond! Aan weerskanten van de poort aan de voorkant zou nl ander gaas komen als bij de rest. Nou had hij aan de ene kant maar een stukje van een meter van die andere gaas gemaakt. En dan zag er echt niet uit en was niet volgend de afspraak. Maar hij werd zo boos op ons. Echt niet normaal. Om het goed te kunnen maken, moest hij een nieuwe rol van 40 meter kopen. Ik schrok zo van hem dat ik naar binnen ben gegaan en hem geen blik meer waardig heb gegund. Naderhand kwam hij bij Mario een beetje mooi praten, maar hij hoeft bij ons nooit meer te komen werken. Er zijn er genoeg die het ook kunnen. En zo moet je door schade en schande wijs worden. Maar voor de rest is de omheining wel naar ons zin hoor.
Nou dit was wel echt een lang verhaal, maar we hebben ook zoveel gedaan en meegemaakt. Mijn verhaal had nog wel 3 keer zolang kunnen zijn, maar dat wil ik jullie niet aandoen.


Groetjes, Marti

Geen opmerkingen:

Een reactie posten