De tragiek van het Zweedse houtje

Wat een gedoe was dat toch in mei, het uitzoeken van de goeie kleur blauw. Dacht ik toen nog dat het wel een mooie kleur was, een paar dagen later dacht ik daar alweer heel anders over. Schijtziek werd ik van mezelf. Of ik nou recht voor de deur ging staan of van opzij door een spleetje in mijn ogen keek, het was gewoon niet de kleur die ik bedoelde. Grrrrrr. En de kleur hadden we al doorgegeven aan de timmerman die de nieuwe deuren en ramen ging maken. Ja we moesten wel, want we gingen weer terug naar Nederland. Maar eenmaal thuis kon ik me er niet zo druk om maken, want ik ging met mijn oudste broer een weekje naar Zweden naar mijn jongste broer. En we hebben genoten van het mooi Zweden. Van de mooie natuur, de rust, de ruimte en ook van het samenzijn natuurlijk. 

Op een gegeven moment gingen we een dagje naar Marstand, een prachtig eilandje aan de westkust van Västra Götaland. Een heel gezellig eiland waar het heerlijk wandelen en winkelen was.

Het eiland staat vol met prachtige authentieke Zweedse huizen. En laat die huizen dáár nou gewoon echte mooie kleuren hebben, in mijn optiek dan J 

Ja en dan snap je het wel, dan dwalen mijn gedachten weer af naar het huisje op de heuvel…. En opeens was daar dè kleur. Het was notabene een toiletgebouw. 

Ik riep tegen mijn broers: deze kleur bedoel ik gewoon! Ik een foto maken van het toiletgebouw. Maar dat zou geheid weer fout gaan. De kleur op een foto is altijd anders dan in het echt. Dus ik stiekem op zoek naar een loszittend stukje hout. Dat was nog niet zo gemakkelijk… Maar uiteindelijk had een stukje, niet veel groter dan een flinke splinter, maar de kleur verf was duidelijk zichtbaar en daar ging het tenslotte om. Ikke blij het houtje in mijn portemonnee gestopt. Als het nu nog niet ging lukken met de verf….

Toen ik weer thuis was uit Zweden liet ik Mario vol trots het houtje zien. Hij keek mij aan van, maar je was er toch al uit met de kleur? Oeps, ik was hem nog vergeten te zeggen dat de kleur toch niet helemáál goed was… Ik zei dat ik nu gewoon in Nederland de verf liet mengen want dan kon ik tenminste goed uitleggen  wat ik bedoelde. Het houtje belandde op tafel en dat had ik beter niet kunnen laten gebeuren. Want toen ik het de volgende dag veilig op wilde bergen was het houtje weg! Foetsie, verdwenen. Potverdriedubbeltjes en ik was nog wel zo blij met het houtje…. Dat was mijn houtje naar de goeie kleur blauw en de goeie kleur blauw zou op alle ramen en kozijnen op alle gebouwen op heuvel komen. En dan zou ik daar heel blij van worden, dus het houtje was van levensbelang! En dat was nu kwijt. Maar aangezien wij een paar dagen later alweer naar Hongarije zouden vertrekken had ik geen tijd om lang naar het houtje te zoeken. Ik hoopte dat het houtje alsnog tevoorschijn zou komen. We zouden zaterdagmorgen heel vroeg vertrekken dus op vrijdagavond ging ik nog even stofzuigen. Toen ik de bank naar voren schoof eronder ook te zuigen zag ik iets liggen en floep het schoot de slang in. En ineens beseft ik: het was mijn Zweedse houtje! Ik vlug de stofzuiger uitgezet en met de stofzuigerzak naar buiten. Het was 20:00 uur. Zul je zien dat de je de zak eigenlijk al had moeten vervangen omdat hij toch wel heel vol zit. Vol met stof en haren. En daar zat dus mijn houtje tussen. Als de zak dan bijna leeg is, komt daar het houtje tevoorschijn. Halleluja! Ik laat de stofzuiger voor wat hij is en roep Mario die in de tuin bezig is. Ik roep heel blij dat ik het houtje weer gevonden heb. Hij antwoord niet maar ik hoor een hele diepe zucht. Ik zeg, kom vlug want we moeten naar de schilder. Ik ben helemaal hyper als we om 20:10 in de auto stappen op weg naar Schijndel naar de Karwei. Als we daar even bij de verfbalie staan te wachten komt er een man op zijn elfendertigste aangesloft en gooit zijn hoofd naar achteren als groet. Zeg ut is, komt er sloom uit zijn mond. Ik moet deze verf, zeg ik tegen die slomerik. Niet ik wil, nee het is nu vort, ik MOET deze verf. Hij wijst naar een kleurige wand en zegt, daar hangen alle kleuren die we hebben. Ik zeg, nee je snapt het niet, ik moet Deze kleur. Dat kan niet, zegt hij. Wij hebben geen scan die de kleur scant en dan precies namaakt. Waar hebben ze die wel, vraag ik weer. Hier in het dorp zit een ouderwetse schilder en die heeft er eentje, zegt hij. Wij bedanken hem voor zijn gedane moeite en racen naar de auto. Het is ondertussen 20:30. En hier gaan de winkels op vrijdagavond gewoon om 21:00 uur dicht. Gelukkig is de schilder gemakkelijk te vinden en we lopen blij naar binnen. Een heel aardige mevrouw vraagt aan ons of ze ons kan helpen. Jaa heel graag, denk ik, kom maar op met die superdeluxe scan. Maar helaas die hebben ze niet, zegt ze. Ojee wat nu? Maar deze mevrouw heeft verstand van zaken en laat ons 4 dikke blokken met alleen maar blauwe kleurstalen zien! Ze weet precies waar ze moet zijn en pakt er zo de kleur uit. Ja maar ik ben niet meer zo snel overtuigd, dus ik loop met de kleurstaal en het Zweedse houtje naar buiten. Ik kan er niet omheen, dit is gewoon exact dezelfde mooie kleur. Om 10 over 9 lopen wij met ons blik verf naar buiten en het voelt alsof ik een hele grote schat in handen heb. En het houtje zit weer veilig in mijn portemonnee en gaat morgen ook mee naar Hongarije.

In Torvaj aangekomen is èèn van de eerste dingen die ik doe, een streep verf over het al blauw geschilderde kozijn zetten. Ja het klopt helemaal. Dit is em. Oké dan ga ik gewoon alles overschilderen. 2 weken later belt de timmerman om te zeggen dat hij de deuren en ramen af heeft en dat hij ze wil komen plaatsen. Ik zeg tegen Mario dat hij moet vragen of alles al geschilderd is. Ja het is helemaal klaar, dus ook al mooi geschilderd. Jammer denk ik, dat moet straks ook allemaal overgeschilderd worden. Als een paar dagen later de timmermannen er aan komen met de grote boog, kijk ik heel verbaasd. 

Die kleur lijkt heel anders dan de verf die ik had gekregen. Terwijl het dezelfde verf was en hetzelfde kleurnummer...Als dan ook nog de ramen de heuvel opgedragen worden, weet ik het zeker; hij heeft wel de goede kleur gekregen in Tab bij de festékbolt! 

Zie je wel, ik wist het wel. Ik vond het al zo raar dat ik er zo langs had gezeten… je wilt niet weten hoe blij ik nu ben! Het toekomstige gastenverblijf is nu al zo mooi geworden. 

En weet je, de kleur van het Zweedse houtje is gewoon precies hetzelfde! Verloochen jezelf nooit en blijf op je strepen staan. Ik heb weer een hele wijze les geleerd door al dit gedoe. Blijf altijd in jezelf geloven, en volg je eigen gevoel dan doe je het altijd goed. En het Zweedse houtje? 

Dat ligt nu bij de stukjes muur van het politiebureau in een laatje. 1700 km van huis.

Groetjes, Marti

Omdat we zo tevreden zijn met het werk van de timmerman en met de service en de betrouwbaarheid, wil ik toch graag even reclame voor hem maken! Top gedaan, Tamás, http://www.gyorkeasztalos.hu/