Koud, koud en nog eens heel koud!

Begin maart zijn we nog snel een weekje op en neer gevlogen naar het beloofde land. Hongarije in ons geval. Blij dat we de sneeuw in Nederland konden achterlaten. Toen we boven Hongarije vlogen en geen sneeuw zagen liggen, waren we heel opgelucht.  Gelukkig geen wittigheid te zien! We kwamen aan op het vliegveld en de jongeman van het autoverhuurbedrijf stond ons al op te wachten. Ik zei tegen hem dat het lekker zacht weer was. Ja maar de winter komt terug, zei hij. Ik keek hem aan of hij serieus was. Jawel het komt echt terug, zei hij. Ik geloofde hem voor geen meter… Bij ons huisje aangekomen ging Mario meteen het water aansluiten. Ik ging de manden en zakken met was verzamelen. Omdat in de winter het water bevriest kan ik dan niet wassen, dus alle vuile was hadden we opgespaard. Toen het water aangesloten was, ging ik vol goede moed de wasmachine volproppen. Was na was werkte ik weg. Heerlijk de geur van schone was. En dan het liefste buiten gedroogd…. Maar het was toch wel erg koud en bewolkt, dus ik had wel door dat buiten drogen nog niet ging lukken. Dus na een halve dag hingen alle wasrekjes in het zomerkeukentje en binnen in huis helemaal vol. De volgende dag zijn we naar János gegaan, want er moest nog wat geregeld worden voor de aansluiting van het water. Alle papieren waren geregeld en op maandag zou het water worden aangesloten. We zaten buiten op een bankje dit alles door te praten, en later heb ik nog door de tuin gelopen om de lente bloemetjes te aanschouwen. Er begonnen al veel bloemen en planten ‘uit te lopen’. Heerlijk de lente is in aantocht!

Die nacht werd ik wakker omdat het zo hard waaide. Ik keek nog even naar buiten en zag de bomen op en neer zwiepen. Ik weet nog dat ik dacht, maar gelukkig ligt er geen sneeuw! De volgende morgen deed Mario in de slaapkamer de rolluiken open en ik zag aan de kleur van het licht dat het mis was. Het was veel te fel. En dan niet fel van de zon, maar het soort fel wat je alleen krijgt als er sneeuw ligt! Mario keek me aan en ik zei alleen, nee. Nee, nee ik wil geen sneeuw meer. Maarja in zo’n geval heb ik niks te willen. Het sneeuwde, en niet zo’n beetje ook! We hadden een heuse sneeuwstorm! Het was echt heel heftig. 

In de loop van de dag werd het steeds erger. Er kwamen berichten binnen van gestrande reizigers op de snelwegen. Dorpen die afgesloten waren van de buitenwereld.  Een grote kettingbotsing was er op de M7 met meer dan 50 auto’s, daarbij was 1 dode en 40 gewonden te betreuren. Op een gegeven moment waren de M1 en de M7 zo goed als afgesloten vanwege de chaos op de wegen. Er werd gewaarschuwd om vooral de weg niet op te gaan als dat niet strikt noodzakelijk was. Die avond werd er op verschillende plaatsen in Hongarije onderdak geregeld voor gestrande reizigers, en dat waren er echt heel veel. De volgende dag is het 15 maart, een nationale feestdag. Dat is de dag van de bevrijding, oftewel de dag van de herdenking van de opstand van de Hongaren tegen de Oostenrijkers in 1848. Die dag is normaal gesproken alles gesloten, behalve dit jaar. Nu hebben veel grotere Tesco winkels hun deuren open gezet. Het Hongaarse rode kruis is daar aanwezig om warm eten, drinken en dekens uit te delen. Ook komt er die hulp vanuit Oostenrijk. Hulptroepen werken hard om mensen uit hun auto te bevrijden. Sommige mensen hebben meer dan 28 uur vastgezeten in hun auto! Het leger, de politie en nog andere hulpdiensten en andere organisaties hebben op een gegeven moment bijna 13.000 mensen uit hun auto bevrijd. Met dank aan Weerstation Cikó, wat ons die hele week op de hoogte heeft gehouden van het weer en verschrikkelijke gevolgen daarvan!

Voor ons was het gewoon niet leuk, lastig misschien. Want Mario moest een geul gaan graven voor de waterleiding. Maar dat ging dus echt niet lukken… 

De sneeuw lag inmiddels op sommige plaatsen ruime een meter hoog. En het bleef maar stormen… En op maandag kwam de DRV. De Hongaarse watermaatschappij. En de zondag hadden we ingepland om naar de markt en het thermaalbad te gaan. Want douchen dat was nu ook niet meer mogelijk. De tuinslang die van de put naar het zomerkeukentje en de douche loopt, die was ondertussen ook bevroren. En al de was die daar hing om te drogen was ook zo stijf als een plank geworden. Afijn buiten kon er niet gewerkt worden dus zijn we maar verder gegaan in het nieuwe huis. We hadden de vorige keer de keukenkastjes en het aanrechtblad al geplaatst. Ook had ik toen al wat tegeltjes gezet. Ik had nu de rest gedaan en ook alvast een gedeelte gevoegd. 

Muziekje, kopje thee en gaskacheltje erbij, heeeeerlijk! Ook hebben we de afzuigkap al opgehangen en 2 bovenkastjes. Meer wil ik er niet, want ik ben niet zo’n bovenkastjes mens. Wat een gekke zin, nouja ik vind het gewoon niet zo mooi…. Ik heb liever een plank met allemaal spulletjes, en een stang eronder met allemaal schatten die ik op kan hangen. Ik heb in de kamra al een paar mooie oude koekenpannen gezien, die zijn niet om echt te gebruiken, maar wel heel mooi om op te hangen onder aan die plank J

En de volgende dag was de storm voorbij en scheen de zon! 

Het was zaterdag en D-day om te gaan graven. De geul moest een meter diep, een halve meter breed en zo’n 7 á 8 meter lang zijn. Van de waterleiding tot aan het ‘gat’ waar de watermeter in moest komen. Gelukkig had Mario hulp gekregen van een Hongaar bij ons uit het dorp en die had een pikhouweel bij zich.

Dus eerst de sneeuw wegscheppen en toen kon het echte werk beginnen… Gelukkig was alleen de bovenste laag hard bevroren en ging het eigenlijk best snel. Vroeg in de middag waren ze al klaar. De hoofdleiding toch maar even afgedekt met een oude ochtendjas van oma, want de nachten waren erg koud. En stel je toch eens voor dat die zou bevriezen… We zijn daarna nog naar Tab geweest naar het gemeentehuis. Want we moesten nog een handtekening hebben van de burgemeester en hij was die dag niet in Torvaj, maar in Tab. Niet dus. Maar we werden vriendelijk geholpen door een medewerker die alles voor ons  in orde maakte. Terwijl we in die kamer stonden te wachten viel mijn oog op een rij bloempotten met stekjes. Het ene bureau stond er vol mee. Misschien was het daar warmer als thuis, of was de luchtvochtigheid in de werkkamer van een ambtenaar wel beter, omdat ze zoveel zweten… Ik vond het wel een leuk gezicht, en wist weer waarom ik zo van dit land houd!

Toen we de volgende dag naar het thermaalbad in Tamasi reden, zagen we zelf hoeveel sneeuw er hier en daar nog op de wegen lag. En toen was het al opgeruimd…..

En omdat het sneeuwstormen waren geweest zag je van die mooie sneeuwduinen. En plekken waar het gewoon nog groen was. 

De maandag heeft het de hele dag geregend en hebben wij gebruikt om alles weer op te ruimen. Ook kwam die dag de DRV en ze hebben de waterleiding aangesloten. 

Nu moet het nog van onze hoofdkraan naar het huis toe gelegd worden. Maar dat is de volgende stap. Je moet niet teveel ineens willen…Om half 3 die nacht ging onze wekker weer en moesten we weer richting vliegveld. Ik heb die nacht nog een foto gemaakt en de sneeuw was bij lange na nog niet weg…. Ondertussen is er alweer veel meer gevallen, dus het is ook daar nog geen lente.

Groetjes,

Marti