Het begin van een lange zomer

9 jaar geleden gaven we Margit een bosje sleutels van het huisje op de heuvel. We vroegen haar toen of ze af en toe het huisje wilde luchten. Dat deed ze trouw. Ook had ze de sleutels nodig voor als de kachelman kwam om de gaskachels schoon te maken. Door de jaren heen kwamen er een paar sleutels bij en haar sleutelbosje werd groter. Ze bewaarde het sleutelbosje in een plastic zakje. Maar 2 dagen geleden kwam de zoon van Margit het sleutelbosje terug brengen... Met de boodschap dat Margit niet meer terug komt naar Torvaj. Zo dat kwam binnen zeg! Ze is te ziek. De laatste keer dat wij hier waren, zat ze minder in een kuur. Maar helaas heeft ze die niet af kunnen maken omdat ze teveel verzwakt was. Ze heeft een tijdje bij haar zoon en zijn gezin gewoond. Want in haar eigen huisje heeft ze geen water binnen en dus ook geen wc en badkamer binnen. En als je zo ziek bent is dat dus geen doen. Maar ze is nu zo slecht, ze weegt nog maar 35 kilo, dat ze wederom in het ziekenhuis ligt. Ik denk eerlijk gezegd dat ze er niet meer uitkomt.... We hadden aangegeven dat we haar graag op willen zoeken, maar ze kan het niet aan. Dus ik vrees dat we geen afscheid kunnen nemen van haar.. en dat doen verdommes veel pijn.. We kunnen nu niks doen als afwachten. En ondertussen onze zinnen verzetten en zoveel mogelijk overgaan naar de orde van de dag.
Het was ook helemaal niks om hier aan te komen zonder dat Margit ons verwelkomt. Haar dubbele deuren zijn dicht en dat hebben we echt nog nooit gezien. Het voelt gewoon heel verlaten. Het is zo anders...

We zijn nu een kleine week hier en het is wisselvallig weer geweest. Warm, maar ook regen en veel wind. Een tijdje geleden heeft het hier ontzettend gespookt. Storm en heel veel regen. We kregen een paar weken gelden al een berichtje van Zoltán, die bij ons het gras maait, dat er 2 grote takken van de oude kersenboom waren afgebroken. 

Maar dat was niet het enige, want toen we zondagavond hier aankwamen zagen dat de vele regen een modderspoor had getrokken naar de deur. Omdat het 3 cm hoog had gestaan, was de modder onder de 
deur, over de drempel heen, naar binnen in de gang gelopen. Het was zelfs het hoekje om gegaan richting keuken. Gelukkig was het zover niet gekomen en halverwege de gang stopte het spoor. 

De modder was opgedroogde klei geworden. De buitendeur kon bijna niet open en met een blik ben ik de modder los gaan steken. Omdat er regent voorspeld was moest dit klusje meteen gebeuren anders zou het gewoon weer natte klei worden en dat is nog veel lastiger om weg te krijgen.
Als ik daar mee bezig ben komen Monika, Zoltán en kleine Zalán aangelopen. Ze hebben een pannetje met heerlijk babgulyás en zelfgemaakte pogácsa bij zich. Wat lief zeg! Het heeft ons heerlijk gesmaakt.

De volgende dag krijgen we meteen bezoek van Hans en Corry. Die hebben we 22 jaar geleden leren kennen op de camping in Balatonfüred. Het klikte en we zagen elkaar ieder jaar terug in Hongarije. We gingen regelmatig gezamenlijk uit eten, bij elkaar op een bakkie en natuurlijk ‘s avonds vissen in het Balaton. Op een gegeven moment gingen zij niet meer naar Hongarije op vakantie en kochten wij het huisje op de heuvel en gingen niet meer kamperen. We spraken elkaar nog af en toe, en ze waren 
altijd geïnteresseerd in onze belevenissen in Torvaj. Maar nu zouden ze dus voor de eerste keer bij ons op bezoek komen. En dat vind ik toch altijd best spannend. Want alhoewel ze wel mijn blog lezen, in het echt is toch anders... Maar als ze er zijn is het meteen als vanouds, buurten en beppen. We laten ze vol trots ons paradijsje op de heuvel zien.

En als we dan nog een bakkie koffie en thee op hebben gaan we natuurlijk ook een wandelingetje door Torvaj maken. Wij vinden dat we in een leuk dorpje wonen en laten dat graag aan iedereen zien. 

Als we bij het Evangelische kerkje proberen of de deur open is, komt er een oudere man aangelopen. Hij begint tegen mij te praten, waarom altijd tegen mij? Hij vraagt of alles oké is. Ik vertel hem dat we aan het wandelen zijn en dat we in het kerkje wilden kijken. Maar dan kan niet, zegt de man. Hij vertelt dat hij de tuin van het kerkje bijhoudt en zijn vrouw de binnenkant van de kerk. Mario staat ondertussen gezellig met Hans en Corry te buurten. De Hongaarse man blijft maar door praten en op een gegeven moment zegt hij dat het zo goed is in Hongarije. Ik kijk hem verbaasd aan, want dat hoor je hier niet zo vaak. Meestal is het slecht omdat ze zo weinig verdienen en dat ze amper rond kunnen komen. Maar deze man vind het leven in Hongarije zo goed omdat er geen immigranten zijn. Ik kijk hem aan en zeg, en ik dan? Ik ben toch ook een immigrant. Nee, zegt hij, nee jij bent geen immigrant! Jij bent een slimme meid, en hij aait mij over mijn arm. Okos lány, zegt hij steeds. Nee ik kom uit Holland, dus dan is het goed. Nou dat is een hele geruststelling, haha. Ik zeg tegen de man dat we weer verder lopen en groet hem. Ik heb er deze week nog regelmatig aan moeten denken...

Het afdekzeil van het zwembad was trouwens goed blijven liggen. Dat was nog best spannend omdat het zo ontzettend gespookt heeft hier. Er lagen wat plasjes water op, maar dat was het enige. 

Het is heerlijk weer en we genieten nu alweer van onze veranda. We willen snel verder gaan met het afmaken hiervan. We moeten eerst nog eens een goeie stukadoor aan zien te komen.... Voor binnen hebben niet meteen iemand nodig, want daar gaan we zelfs eerst eens aan de slag. We gaan beginnen met de verdiepingsvloer en dat betekent dat we de zolder eerst leeg moeten maken.
Daarna moet de oude vloer verwijderd worden en dan kunnen we beginnen met het vernieuwen van de vloer.

De kersenboom was niet de enige boom die het flink te verduren heeft gehad.
Pruimenbomen, acacia’s en vlierbessenstruiken, van verschillende zijn er takken afgebroken. Op deze manier kom het houthok wel vol...

Groetjes, Marti