De grote verbouwing!

We zijn al weer 3 weken in Hongarije en het bevalt ons prima! Ja duh whats new, zul je denken. Het bevalt jullie daar toch altijd wel? En dat is natuurlijk ook zo, maar de ene keer bevalt het beter als de andere keer. Als het ijskoud is, vind ik het toch iets minder aantrekkelijk als in het voorjaar en de zomer. En nu is het echt zomer. Het is overdag bloedheet en het gras wordt al geel.

Ik zit dit verhaaltje te typen voor het open raam en buiten is het donker en de krekels zingen er op los. Het is hier in de zomer een uur eerder donker als in Nederland, daarom zit ik nu binnen. Ik zit nu in het grote huis op de heuvel, want toen we 3 weken geleden hier kwamen was het eerste wat we deden, overhuizen. Van het huisje op de heuvel naar het grote huis op de heuvel. 

Want wat we vorig al zeiden is nu bewaarheid. Het huisje op de heuvel krijgt een nieuw dak. Nieuwe ramen en deuren. Nouja echt nieuw niet, want dat is niet zo mijn smaak. Dus we hebben bij de használt mooie gebruikte ramen en een deur gekocht. Ze zijn bijna allemaal verschillend, maar dat vinden wij geen enkel probleem, we kijken gewoon wat wij mooi vinden. Het moet praktisch zijn en het belangrijkste de deur en de ramen hebben allemaal dubbel glas. En dan moet dan weer helpen tegen de kou…

Het huisje op de heuvel krijgt water binnen, een badkamer, een keuken, nieuwe stroomdraden, en nieuwe betonnen vloeren.  Ook zullen de muren gerepareerd worden en we krijgen een veranda! Kortom het huisje krijgt eindelijk wat het verdient, een opknapbeurt. En ik ben er heel blij mee dat het nu eindelijk gebeurt, maar tegelijkertijd is het ook heel spannend. Het huisje moest helemaal leeggehaald worden. En wat kan een mens veel verzamelen in 8 jaar tijd…. Nou zie je pas waar al die keren met de aanhanger op en neer rijden toe geleid hebben. Waar blijven we toch met al die zooi? De spullen die we denken nodig te hebben gaan zoveel mogelijk naar het grote huis op de heuvel. Maar eigenlijk staat dat ook al een eind vol. Dus we gaan met bedden en meubels schuiven en het lukt. We kunnen in ons eigen bed slapen in de kleinste slaapkamer. In dit huis hebben we al water en een wc binnen. Wat een luxe, niet meer in het donker de heuvel op naar het toiletgebouw.

De spullen die we voorlopig niet nodig hebben en die goed tegen de hitte kunnen stoppen we in de caravan. En daar kan me toch veel in, niet normaal zeg! Goed stapelen en pakken en nu maar hopen dat ie niet door zijn pootjes zakt.

Maar dan hebben we nog heel veel over, waaronder een paar tafels, veel stoelen en een paar kasten. Die kunnen we nergens anders kwijt dan in het kleine huisje op de heuvel. Eigenlijk wilden we dit niet, want we weten dat de verbouwing van het huis nog wel een hele tijd gaat duren. En als die tijd kan er niet geklust worden in het kleine huisje. Maar waar moeten we het anders laten?? Dus toch maar de rest in het kleine huisje gestampt en dan is het huisje leeg.

Het is echt een beetje bitterzoet hoor. We waren zo blij met dit huisje, 9 jaar geleden. We hebben er vele mooie momenten beleefd met familie en vrienden. En dan ziet het er nu toch wel heel armzalig en afgedankt uit. Ik zeg tegen het huisje dat het allemaal goedkomt. Ik wil me gewoon verontschuldigen voor het feit dat er nu rake klappen gaan vallen….

En dan na een week komen ze daar aan, de werkers die van het huisje op de heuvel weer iets moois moeten gaan maken. Om alles goed duidelijk te maken heb ik thuis een maquette gemaakt van hoe het moet worden. We willen graag een grote veranda over de hele breedte van het huis. Verder blijven de binnenmuren  en binnendeuren gewoon zoals ze zijn. We willen zeker niet het hart uit het huisje halen.

Als eerste moet alles uitgemeten en uitgezet worden. En dan moet er een geul gegraven worden waarin beton gestort gaat worden voor de fundering van de veranda.

Daarna worden alle dakpannen van het dak afgehaald. Deze zullen schoongemaakt worden en weer gebruikt worden.

Ook weer omdat we dat het mooiste vinden, maar het schijnt dat de oude dakpannen veel steviger zijn dan de nieuwe die nu in de handel zijn. Omdat we niet genoeg hebben kijk ik op Jófogás, de Hongaarse marktplaats, of iemand dezelfde dakpannen te koop aanbiedt. En in Siófok zit een meneer die ze verkoopt voor 12 huf per stuk, dat is ongeveer 4 eurocent. Dus na een mailwisseling en een telefoontje kunnen de mannen ze met de aanhanger op gaan halen.

Als de dakpannen eraf zijn, worden de oude daklatten en de dakspanten eraf gehaald. En dan blijkt dat er heel slecht hout bijzat, wat helemaal poreus is geworden, maar er is ook hout wat gewoon in al die jaren nog niks geleden heeft… Het zal voor ons allemaal kachelhout worden voor de winter.

Hierna beginnen ze aan een heel stoffig klusje, het weghalen van de oude leemvloer. De centimeters dikke laag word met de skup afgestoken en de leem gooien ze voor het huis waar de veranda moet komen. 

Want dat moet toch nog opgehoogd worden, dus wat gemakkelijk dat het zo kan. Het is echt een heel karwei om alles eraf te krijgen.

En dan blijft er dit van het huisje over….

 We hopen en duimen dat het niet gaat regenen, want dat is niet goed voor een lemen huis. Het wordt iedere avond wel afgedekt met plastic, maar toch. Het gebeurt hier in Hongarije regelmatig dat een huis verandert in een hoop leem, omdat er of geen dak meer op zat, of een heel slecht dak. Jeetje ik moet er niet aan denken!

Maar het gaat goed en dan kunnen ze beginnen met opbouwen. En dat betekent dat er heeeeel veel nieuw hout vertimmert gaat worden. Eerst grote dikke balken op de rand. Daar komen de spanten op te rusten.

Ondertussen zijn bij het grote huis op de heuvel de stukadoors weer begonnen. De buitenkant zal verder gestuukt worden en er komt een raampje in de muur van de wc. Nu zat er alleen een ventilatierooster wat altijd open stond en niet dicht kon. Dus in de winter vroor je kont bijna vast aan de bril, zo koud!

In het nieuwe dak van het huisje op de heuvel zal aan de voorkant bij het halletje een hogere nok komen dan er eerst zat. Heel spannend, want hoe gaat dit uitpakken… het is een heel gepuzzel voor de werkers, en ze komen regelmatig van het dak om het van een afstand te bekijken. Het lijkt wel of ze twijfelen… en eigenlijk doe ik dat nu ook….. Maar het skelet staat er en ik hoop en duim maar dat het mooi is als het eenmaal allemaal klaar is.

Er ontstaat nog meer verwarring als ik zeg dat ik geen lambéria wil onder het dak van de veranda. Wat wil je dan, vragen ze me met grote ogen. Lambéria is net zoiets als houten schrootjes zoals we die in Nederland kennen. En voor een klein stukje aan de zijkant vind ik dat niet zo erg, maar ik wil dit niet over de lengte van het hele huis. Wij willen gewoon deska. En dat zijn gewone rechte ruwe planken, die een beetje overlappend worden gespijkerd. Zoals ze dat al heel lang hier doen. Deska, deska. Lambéria is toch veel mooier zeggen de werkmannen. De meeste Hongaren houden van nieuwe moderne dingen en wij houden van authentiek, oud en antiek, haha. Dus worden er 120 planken van 4 meter lang besteld. Hup daar komt Imre weer aan met zijn vrachtwagentje. De tüzép in Tab heeft een goeie aan ons. Kind aan huis zijn we er ondertussen.

Als de spanten allemaal staan wordt eerst de deska vast getimmerd bij de veranda. Daarna wordt de dakfolie bevestigt met latten. Dit is in Hongarije heel normaal om te gebruiken omdat dit genoeg isoleert op de zolder. Die wordt van oudsher niet gebruikt, enkel een beetje als opslag. Het is hier zo warm in de zomer, dat het eigenlijk niet te doen is om daar te moeten slapen. Ook als je hem goed isoleert heb je een airco ofzo nodig om het een beetje aangenaam te houden. Ook wij gaan hem niet echt gebruiken, maar ook bij ons zal er wel zooi op komen te staan…

En dan kunnen de panlatten erop, maar jeetje wat zijn dat er veel!! En dan wil Mario toch even de Nederlandse vlag omhoog houden bij het hoogste punt, de Hongaarse vlag konden we niet vinden, ik vermoed dat die ergens in de caravan ligt…

Het grote huis op de heuvel is inmiddels heel keurig gestuukt, het ziet er meteen heel anders uit!

En nu is de beurt weer aan ons, want nu moet er heel veel geschilderd worden. Mario heeft wel van de steigers van de stukadoors gebruik gemaakt en heeft alvast 2 nokken in de beits gezet.

Ondertussen dat het werkvolk hier hard aan het werken is, houden Mario en ik ons bezig met de kleinere klusjes. Zo hebben we een vlonder gelegd bij het zwembad.

Mario heeft weer flink gesnoeid, een klus die maar steeds terugkomt…En ik heb nog wat raampjes geschilderd en horretjes gemaakt.

En bij alles wat je doet moet je kijken waar staat de zon nu en waar is schaduw, want het werken in een bloedhete zon is bepaald geen pretje. Bij de werkers die met het dak bezig zijn, was het op een gegeven moment 50 graden. Dat was wel onder de folie, maar daar waren zijn wel aan het werk, onder die bloedhete folie. Dat was geen doen en toen zijn ze er ook eerder mee gestopt. Ze zeggen wel eens de mussen vallen van het dak, maar hier vielen bijna de Hongaren van het dak! Dat kunnen we natuurlijk niet hebben. Daarom is vrijdag besloten dat ze voortaan ’s morgens om 4 uur beginnen en om 12 uur stoppen. Dat is voor iedereen veel fijner.

Op een gegeven moment was ik heerlijk relaxed aan het verven aan de achterkant van het grote huis, ik keek mijmerend en genietend over onze wei en zag daar iemand naar mij zitten te kijken. Het was een vosje.

Hij zat met gespitste oren naar mij te kijken. Ik was helemaal onder de indruk van dit mooie beestje. Ik weet dat het een rover is die kippen vermoord, maar het is zo’n prachtig diertje.

Ik liep heel voorzichtig naar binnen om mijn camera te halen en toen ik terug kwam zat hij nog op precies dezelfde plek. Ik kon zo mooi wat foto’s maken. Ik ging weer verder met schilderen en toen rende hij weg.

Maar 5 minuten later liep hij alweer door de wei. Ik maakte nog snel wat foto’s en toen was het mooi geweest. Ik was klaar met verven voor die dag en ging naar binnen. De volgende morgen lag er op de trap buiten een pootje van een of ander dier. Mario zegt, ik denk dat jouw mooie vosje bezig is geweest….

Nou dit was het zo’n beetje voor nu, ik kom weer terug met een verhaaltje als we wat verder zijn met de verbouwingen.

Groetjes uit een zomers Torvaj.