Huisje op de heuvel in Hongarije: Een invasie van Hollandse vrouwen.

Deze keer hadden we het eens anders aangepakt. In plaats van met een stampvolle auto of een afgeladen aanhanger, hadden we nu de beschikking over een vrachtwagen. Dat wil zeggen, een gedeelte van een vrachtwagen. Een kleine gedeelte, een kub of 5. Het is een vrachtwagen die elke week vanuit Hongarije naar Nederland rijd, met oude en antieke meubels. Die worden in Nederland voor een dikke vette prijs verkocht. Iedere week, vertelde de chauffeur. Het is toch niet te geloven! En wij maar spullen die kant op sjouwen… We hadden het er al vaker over gehad, maar van de winter spraken we er met vrienden over en toen is het balletje gaan rollen. Onze vrienden hadden ietsofwat meer spullen te verhuizen dan wij en weer andere vrienden van hun hadden ook heel veel huisraad, wat richting Hongarije moest. Dus met 3 man konden we mooi een vrachtwagen vullen.

De chauffeur was woensdagmiddag bij ons, en dat was zo’n gek gezicht. Een Hongaarse vrachtwagen in ons straatje in Rooi. Ik werd er gewoon helemaal blij van! Na een goed uur zaten al onze spullen erin. Waaronder 22 dozen met tegels, een hele zware rol linoleum, stuk of 8 dozen met speelgoed om uit te delen, 10 keukenstoelen, een halbankje, een nieuwe vaatwasser, 2 bedden plus lattenbodems, 2 nachtkastjes en nog een hoop zooi meer. Maar het was maar een klein hoopje in die vrachtwagen. En dan was het nog niet eens zo’n grote truck…

De chauffeur vertrok na een glaasje fris naar België, waar hij de rest van de spullen ging ophalen.

En de volgende dag vertrokken wij met het vliegtuig naar Budapest. Omdat Menno moest werken die dag, kon hij ons niet wegbrengen naar het vliegveld en besloten we om maar met de bus te gaan. En de snelste verbinding was om eerst met het buurtbusje naar Best te gaan, daar kwam dan een bus die rechtstreeks naar het vliegveld reed. Dus zo kon het gebeuren dat ik met mijn nieuwe kleine koffertje, wat precies de maten heeft van de gratis handbagage van Wizz-air, op het buurtbusje zat te wachten.

En weet je, toen we in Boskant waren, een klein gat wat bij Rooi hoort, stapte er een vrouw met 2 kinderen in. Even later hoorden wij de kinderen anya roepen. Wij keken elkaar verbaasd aan, hoor jij dat ook? Jahoor in den Boskant was een Hongaarse mama met zoon en dochter ingestapt! Ook zij gingen met hetzelfde vliegtuig naar Budapest.

We hadden een late vlucht en kwamen in het donker aan, maar de volgende dag zien we dat de kersenboom volop in de bloesem staat.

De voorjaarsbloemen zien er schattig uit en de vlinderstruik is gelukkig weer uitgelopen en trekt zelfs alweer vlinders aan.

Het gras ziet er ook goed uit, het is bezaaid met die mooie paardenbloemen. Onze wei ziet er mooi geel uit, want er staat raapzaad te bloeien. Wij dachten dat het koolzaad was, maar onze Hongaarse buren vertellen ons dat het raapzaad is. Raapzaad of koolzaad, het maakt ons niks uit, het is beide mooi geel en zonnig van kleur.

Als dan op goede vrijdag de vrachtwagen bij het huisje op de heuvel arriveert, ben ik heel benieuwd of alles nog heel is. Alles wordt beneden aan de trap neergezet en van daaruit de heuvel op gesjouwd.

John is komen helpen en daar zijn wij heel erg blij mee! Hij pakt de vaatwasser zo op zijn rug en loopt ermee de trap op! Het is lekker warm en de mannen willen even uitrusten met een koud biertje.

Ik heb alle deuren en ramen opgegooid en de was hangt lekker buiten te drogen. Het is echt voorjaar.

En dan moeten we de volgende dag echt aan de slag in János ház, want sinds dat er in de winter het laatste kamertje opgeknapt is, is er niet meer gepoetst en opgeruimd. De spullen zitten allemaal onder de fijne leem. Maar eerst moet er in het nieuwe kamertje nog de linoleum ingelegd worden. We hebben de rollen lekker buiten in de warme zon gelegd zodat ze minder stug zijn. na een halve dag meten, zagen en plakken, ligt het erin en we zijn echt tevreden met het resultaat. Mooi voor nog geen 10 euro de vloer gelegd. Kijk en daarom nemen we zoiets mee uit Nederland. En daarom hebben we altijd zoveel om mee te nemen, haha.

Die zondag is het nog zo’n lekker weer dat we met de Trabant naar Tab gaan om een nieuwe gasfles te halen.

Die hebben we nodig voor de boiler in János ház, want in dat huis hebben we geen gas binnen. Maar als we bij de benzinepomp zijn aangekomen, blijkt dat het gas op is. Helaas ze hebben momenteel geen gas. Jeetje das ook wat. Waar hebben ze nog gas, vraagt Mario aan de meneer. In Zamárdi wellicht. En dat ligt dus aan het Balaton. Nou zegt Mario, dan rij je daar toch naartoe….Mensen die mij goed kennen weten dat het voor mij nogal een uitdaging is om over de nieuwe weg te rijden. Maar ik doe het toch, al is het met tranen in mijn ogen en zeiknatte handen. Weer een overwinning. Als beloning gaan we een ijsje eten. Het voordeel in deze tijd is, dat je overal gratis kunt parkeren. In de zomer is het ook wel gratis, maar is het echt keidruk. Nu staat mijn Trabi lekker dichtbij op ons te wachten.

Toen we nog in Rooi waren, heb ik een keukenkast, een tafel met 2 stoelen en een klein kastje gekocht in Siófok. Gewoon via facebook.

Ik heb gevraagd of het goed was dat wij het pas na 2 weken komen ophalen en ik heb onze overbuurjongen gevraagd of hij tijd heeft om met zijn vrachtwagentje mee te rijden naar Siófok. Gelukkig waren beide oké met mijn voorstel. En zo togen we maandagmorgen om 8 uur al naar Siófok. Het autootje is niet nieuw meer en met zijn 3en zitten we voorin te hobbelen en te stotteren. Heuvel op gaat een beetje langzaam en ik vraag me af hoe dat zal gaan als de meubeltjes er straks opstaan. Maar hij heeft het gehaald en we worden vrolijk opgewacht door de mevrouw waarvan ik de meubeltjes gekocht heb. Als we door de tuin lopen zeg ik terloops dat ze mooi tulpen heeft. Ik had natuurlijk beter moeten weten. Want de Hongaren zijn zo ontzettend attent en gastvrij. Als we de meubeltjes op het vrachtwagentje hebben staan, komt de mevrouw met een schaartje naar buiten en gaat voor mij een bosje tulpen afknippen. Dat vind ik zo’n lief gebaar en ik bedank haar dan ook hartelijk.

Voorzichtig liggen de tulpjes op mijn schoot, want ze moeten heelhuids thuiskomen. Later blijkt dat ze heerlijk ruiken! Ze hebben wel 5 dagen mooi gestaan en ik heb nog nooit tulpen gehad die zo ontzettend lekker ruiken.

Thuis zetten we de meubeltjes zolang in de gang van János ház, maar uiteindelijk komen ze in ons eerste huisje te staan als dat verbouwd is. Ik ben zo ontzettend blij met de meubeltjes! Wetende dat ze in Nederland voor het viervoudige verkocht worden….

Dinsdag begint het toch een beetje kouder te worden en dat is niet leuk. Maar ik moet toch binnen poetsen want de volgende dag staat er iets heel leuks te gebeuren! Dan komen 4 van mijn 5 badmintonvriendinnen! Ze waren hier al eens in 2012, maar in die tijd is er best veel veranderd. We hadden toen het 2^e huis nog niet. Er zijn gebouwtjes verdwenen en weer andere bijgekomen. Ik ben zo benieuwd hoe ze gaan reageren! Dus ik zet nog een tandje bij en ’s avonds laat blinkt János ház en is klaar voor de nieuwe gasten. We hebben besloten om met zijn 5en in dit huis te logeren, omdat het nu gewoon een veel fijner huis is. Er is water en een wc binnen. Genoeg ruimte om te slapen en te kletsen. Jaja met zijn 5en, want Mario gaat op woensdag weer terug naar Nederland. De dames komen ‘s morgens met het vliegtuig aan en Mario vliegt ’s middags terug. Het was zijn eigen voorstel, want hij wil er echt niet bij zijn als 5 vrouwen zitten te kletsen en te lachen.

Maar als we die woensdag naar Budapest vertrekken, lijkt wel of er iets uit de lucht valt. De temperatuur is gedaald tot 3,6 graden. Het zal toch niet…… maar onderweg kunnen we er niet meer omheen. Het sneeuwt! En nog niet zo’n beetje ook! Wel potverdorie. Dat zat niet in de planning. Net nu mijn vriendinnen komen. Was het in Somogy nog natte sneeuw, op een half uur van Budapest blijft de sneeuw gewoon liggen.

De dames zijn in Eindhoven vertrokken met een strakblauwe hemel, maar ze moesten in Hongarije door een hele dikke wolkenlaag heen en toen ze witte velden zagen, konden ze hun ogen niet geloven. Iemand zei nog, het is gewoon vorst aan de grond. Maar toen ze zagen dat het sneeuw was, moesten ze dat toch even verwerken…. De ontvangst is hartelijk en het lijkt wel of we elkaar in geen maanden gezien hebben. We gaan met zijn allen even naar een winkelcentrum net buiten het vliegveld om even een bakkie te gaan drinken. Even opwarmen binnen met koffie en warme chocomel. Een paar dagen geleden genoten de mannen buiten in het zonnetje nog van een verfrissend biertje. Maarja dat is natuurlijk april… Na een tijdje brengen we Mario terug naar het vliegveld en rijden wij richting Torvaj.

De dames zijn enthousiast over hetgeen we gedaan hebben en het is leuk om te zien hoe ze zelf uitkiezen waar ze willen slapen. Wie met wie in welk bed. Ik slaap zelf in de huiskamer, in het éénpersoonsbed. We stoken het flink warm en ik hoop daar ’s nachts nog profijt van te hebben. Maar helaas, ik heb het die nacht zo kou dat ik met mijn dikke vest aan probeer te slapen.

De volgende dag doen we lekker op ons gemakkie en na het ontbijt gaan we winkelen in Tab. Er is daar een winkel die drie of vier, dat weet ik niet meer, verdiepingen heeft met kleding, schoenen, tassen, ondergoed en andere noodzakelijke spullen. Het is echt terug in de tijd. Maar wel leuk om daar even rond te snuffelen. We gaan ook nog even naar Bertsies winkeltje.

foto is van Google Maps, ik kon zo gauw geen eigen foto vinden.

Daar komen wij vaak, want hij verkoopt alles. Van wasmachines tot rioleringsbuizen. Van lege jampotjes tot graszaad. Je moet iets met die kou. Er valt nog steeds natte sneeuw. Het is ijskoud en we stoken de duvels uit de hel. Gelukkig hebben we voorlopig hout genoeg.

Als we op vrijdag naar Kaposvár willen gaan, zien we tot onze stomme verbazing dat de zon weer schijnt! Eindelijk kunnen ze even van de mooie natuur om ons huis genieten. Door de sneeuw van de afgelopen dagen is alle bloesem van de fruitbomen gevallen. Maar het weiland is nog prachtig geel van kleur en als we dan langs de stapel oude dakpannen komen zien we daar iets heel moois. Een mannetjes smaragdhagedis ligt heerlijk te relaxen in het zonnetje. Dat is voor ons echt een kadootje van de natuur!

In Kaposvár beginnen we met koffie en thee drinken. Wij houden van gezelligheid en buurten. En lachen. Maar daarna moet er natuurlijk weer gewinkeld worden, net als gisteren in Siófok. Een beetje sightseeing, foto’s maken en we genieten echt volop.

En nog een keer koffie met gebak.

En zo is er nadat we weer lekker bij de bisztró in Tab gegeten hebben, alweer een dag voorbij. Nouja bijna dan, want we spelen iedere avond een spelletje, keezen of party and go. Uiteraard onder het genot van een wijntje en een kopje thee.

Het gaat supersnel want die zaterdag vertrekken we alweer naar Budapest. Maar niet nadat ik alle opdrachten die ik van Mario heb gekregen, uitgevoerd heb. Bij het toiletgebouw het water afsluiten, de stroom eraf en alles afsluiten.

De Trabant naar boven rijden en de accu losmaken. De handrem eraf en in 2^e versnelling. Stenen achter zijn bandjes leggen en dan afdekken met zijn hoes en met spanbanden vastbinden. Een autoband erop en hij kan er weer tegen tot wij er weer zijn.

Dan bij het huis nog de stroom eraf, maar water afsluiten lukt ons niet. Die put is veels te diep voor ons. Mario gaat altijd op zijn buik liggen en gaat er met zijn hoofd in en zo kan hij er dan net bij. Maar bij ons zit er iets in de weg als wij op de buik gaan liggen en ik ga echt niet met mijn kop in die put waar allemaal slakken en spinnen inzitten. Dus zijn mijn armen een meter te kort. Ik ga afscheid nemen bij Margit en zeg haar het water niet afgesloten is… Zij zegt dat ze het wel iemand laat doen. Waar zouden we zijn zonder Margit! Maar dat zeg en denk ik zooooo vaak.

Als we die middag in Budapest aankomen gaan we meteen op zoek naar ons hotel. Want daar komt Viktor onze huurauto weer ophalen. Maar met 5 vrouwen en de navigatie is dat natuurlijk geen enkel probleem... Oké en dan nog even kijken waar de auto kunnen parkeren, want het hotel ligt echt midden in de stad en daar kun je de auto niet voor de deur laten staan, ook al is het maar voor een half uurtje.

Om het hoekje van het hotel is een parkeergarage, dus daar rijden we hem in. Maar dan begint het. We hebben een kaartje getrokken en we moeten doorrijden. Maar we zien alleen maar 5 rolluiken. We zien dat er bij 1 rolluik een groen lampje brandt en rijden daar naartoe. Het rolluik gaat open en we zien een soort platvorm. Daar zal ie wel op moeten staan. We zitten nog in de auto en weten echt niet wat de bedoeling is. Dan zie ik boven mij dat de auto's heeeeel dicht op elkaar geparkeerd staan. Daar kan ik nooit meer uitstappen en ik denk, maar ik ga eruit. Ik zeg tegen de dames dat ik niet geplet wil worden en stap uit. De rest volgt mij. Omdat we het allemaal nogal spannend vinden beginnen we te rennen en te gillen als het platvorm in beweging komt, hahaha.
En dan gebeurt er niks. Het apparaat wil ons kaartje niet. Het lukt allemaal niet. Ik ga maar eens om hulp vragen. En de jongen die daar werkt komt ons zuchtend helpen. Hij zal dit wel heel vaak moeten doen. Hij gebaart dat de auto een stukkie terug moet en dat het dan wel gaat. Dus Janny weer in die auto, stukkie terug en warempel het werkt!

Nou wat er dan gebeurt, ik heb zoiets nog nooit meegemaakt. Het platvorm begint te draaien, gaat omhoog en tjoep, weg is de auto. Je hoeft hem zelf niet te parkeren, dat doet dat ding allemaal voor je.

Als na een half uurtje Viktor zijn auto op komt halen, vraag ik of ik mee moet gaan naar de parkeergarage. Hij kijkt me heel vragend aan, zo van, wat hebben ze met mijn auto gedaan. (Naderhand hebben wij er nog heel hard om gelachen) We lopen met hem mee en wijzen naar de rolluiken. Hij kijkt verbaasd en vind het net als wij heel spannend. Want nu moet de auto eruit komen als het goed is. Ik maak wat foto's en filmpjes, want het is me nogal wat. Viktor doet hetzelfde want hij zegt dat hij het ook nog nooit gezien heeft. En hij woont nog wel in Budapest. Maar na een paar minuten staat daar de lsd auto. Keurig omgekeerd en klaar om naar buiten te rijden. Nou als dat geen mooie uitvinding is! Wij hebben weer eens wat meegemaakt...

We gaan die middag als eerste naar de overdekte markt, want de vorige keer dat de dames hier waren, ging hij net voor onze neus op slot. Ook al ben ik er al zovaak geweest, het is en blijft een prachtig gebouw en ik vind dat iedereen die in Budapest komt, er een keertje geweest moet zijn!

Hierna gaan we nog lekker shoppen en eten in een heerlijk Italiaans restaurant! Goeie tip van Nancy.
Dan is het alweer donker en kunnen we nog genieten van een sprookjesachtige stad.
We gaan nog even kijken bij For Sale Pub, want daar kun je een berichtje achterlaten op de muur of het plafond. We kijken onze ogen uit en ook wij willen een berichtje achterlaten natuurlijk.

En dan is alweer de laatste dag aangebroken...Die morgen genieten we van een uitgebreid ontbijtbuffet en lopen daarna nog de stad in. Het is heerlijk weer en we genieten in het zonnetje van koffie en thee. Daarna nog een lekker wandelingetje langs de Donau en dan zit het er toch echt op.