Eclips / Zonsverduistering Hongarije 1999

Waar was ie nou, die zonsverduistering? Hier in Rooi was er in ieder geval niks van te zien, behalve dat het nog donkerder en kouder werd. Een dik wolkendek en dichte mist waren de grote spelbrekers. En dat is echt heel jammer, want ik had het zo graag nog een keertje meegemaakt… ik weet hoe spectaculair een zonsverduistering is. Ik heb nl in 1999 de totale eclips ervaren toen wij in Hongarije op vakantie waren. En hier zou sowieso geen totale zonsverduistering zijn, maar 80%  komt al aardig in de buurt… Alhoewel het kippenvel moment echt pas optreedt bij een totale eclips. Het is totaal niet te vergelijken met een gedeeltelijke.

Toen wij in 1999 weer naar Hongarije zouden gaan, zorgden we er wel voor dat we op 11 augustus op de camping in Balatonfüred waren.  Want dat was de grote dag van een totale zonsverduistering. Want nog nooit hadden wij zoiets meegemaakt. Er werd heel veel reclame voor gemaakt en iedereen was in rep en roer. 

Als je deo kocht, kreeg je er een gratis eclips-brilletje bij. Bij McDonalds kreeg je ze gratis bij je eten. Maar ook de souvenirwinkeltjes verkochten de brilletjes met de datum en plaats erop. Mario heeft zelfs een t-shirt gekocht waar het groot op stond.

En toen was de grote dag aangebroken. ‘s Middags rond kwart voor 1 zou het moment daar zijn. Al een paar uur van tevoren begon iedereen te rommelen. Er heerste een gezellige, leuke spanning op de camping. We liepen met onze campingstoelen rond om te kijken waar je het beste kon gaan zitten om tussen de hoge bomen door de zon optimaal te kunnen aanschouwen. Toen we dat plekje hadden gevonden, werden daar de stoelen neergezet en de statieven werden uitgeklapt. Nog snel even kijken of we wel genoeg fotorolletjes hadden. Want in die tijd hadden wij nog geen digitale camera. Daarom zijn de foto’s bij dit blog ook in gescand en ook niet zo heel duidelijk..

Het werd al gezellig op het goeie plekje want er kwamen steeds meer mensen met camera’s en stoeltjes bij. En dan alles onder een bloedhete zon natuurlijk. Bij een oud caravannetje schoven de oranje gordijntjes dicht. Later hoorde ik dat daar een mevrouw in zat, die niet naar buiten durfde te komen omdat ze bang was dat de wereld verging. Naderhand bleek dat onze Belgische buren ook binnen waren gebleven omdat ze heel bang waren voor het onbekende… Jammer want ze hebben echt veel gemist.

Mario ging nog snel even een rondje maken over de camping en zag bij het meer dat het grasveld helemaal vol was met mensen die vanaf daar naar de zonsverduistering gingen kijken.

En toen begon de maan langzaam voor de zon te schuiven. Het begon met een hapje uit de zon en die hap werd steeds groter. Het werd al wat killer en ik deed een vestje aan. Het werd ook steeds stiller om ons heen. Iedereen was vol verwachting. Ondertussen waren er wel wat wolken aan de hemel verschenen. Zul je altijd zien!

En toen was het 12:46. Ik vergeet die tijd nooit meer. Dit was hèt moment. De maan was langzaam maar zeker voor de zon geschoven. Het was stil geworden, de vogeltjes waren gestopt met fluiten. De muisjes kwamen onder de struiken vandaan en begonnen zachtjes te piepen. Het was donker. Ademloos stonden we te kijken naar de corona, dat is die prachtige lichtkrans. Bij het meer vandaan klonk een gejuich. Ik wist niet wat ik meemaakte. Manon en Menno, toen nog 10 en 7 jaar oud, stonden met open mondjes naar de hemel te turen. Dit was zoiets magisch. 

De parels van Baily verschenen. Dit was minstens zo spectaculair. Naast mij stond de videocamera te zoemen om maar krampachtig te proberen om dit magische moment vast te leggen. Wat overigens niet echt lukte want we hadden daar simpelweg de goeie filmcamera niet voor. Na 2 minuten was het voorbij. De zon werd langzaam weer helemaal zichtbaar.

De vogeltjes ontwaakten en de muisjes kropen weer in hun holletjes. Mensen begonnen weer te lopen, stoeltjes en statieven werden opgeklapt en het leven ging gewoon verder. Alsof er niets gebeurt was… maar dat was maar schijn, want even later zaten we met vrienden bij elkaar nog na te praten. We waren allemaal een beetje versuft en moesten het even tot ons door laten dringen. Dit hadden we niet verwacht. Dat het zo mooi zou zijn! Menno (7 jaar oud) sprak de legendarische woorden: vanaf nu ga ik ieder jaar zonsverduistering kijken.

Helaas, dat is hem niet gelukt, maar tot op de dag van vandaag weet hij nog precies hoe indrukwekkend het was. En wij ook.

De volgende dag zijn we de verschillende kranten gaan kopen waar alles over de eclips instond. Niet dat we er ook maar één woord van konden lezen, maar toch. Jaren later zag ik in Nederland bij een boekenbeurs een boek over de eclips van 1999 en ik was weer helemaal terug in dat moment.. Uiteraard ging het boek mee naar mijn boekenkast.

Groetjes, Marti

Bij de receptie van de camping lagen naderhand deze ‘diploma’s’