De laatste dagen van haar leven waren zo vol verdriet. Het was zo zielig om haar te zien vechten, ze heeft gestreden tot het laatste moment. Haar kinderen waren er allemaal bij toen mijn vader haar kwam ophalen voor haar laatste reis...... Want dat deed ze graag reizen, al was ze nog zo moe of ziek, als ze mee kon stond ze klaar!
En gelukkig heb ik dat reis-gen van haar meegekregen. Want wij zouden eigenlijk begin oktober voor een weekje naar Hongarije gaan, maar dat kon om bovenstaande reden niet doorgaan.....Maakt niet uit, wij kunnen gaan wanneer we willen. Maar omdat Mario vandaag aan een nieuwe opdracht gaat beginnen, weten we niet wanneer we weer kunnen gaan. Dus op een avond zei Mario, we kunnen morgen nog wel voor een weekje gaan als je wilt. Als je wilt, als je wilt, natuurlijk wil ik dat! Maar ik had toch een dagje extra nodig om me voor te bereiden. Want mijn moeders kleren staan allemaal hier in de serre om mee te nemen naar Hongarije. Daar zijn de mensen er nog steeds heel blij mee, en ik wil niet dat ik hier iemand zie rondlopen in mijn moeders geliefde lila trui.... Maarja ik wilde het wel eerst uitzoeken, wat voor wie is enzo. Nou dat viel nog eens tegen, bij ieder vestje of rok, voelde ik me zwaar klote. Het verdriet was nog te vers, dat ging nu nog niet lukken. Ik liet de kleding voor wat het was en ging mijn tas inpakken. Mijn kalender stond vol met afspraken voor de komende week, maar ik moest nu echt naar mijn geliefde plekje in Torvaj. Zou ik daar misschien wat rust vinden? Want sinds de zomervakantie had ik geen moment rust meer gehad. En ik was op, ik voelde me zo leeg vanbinnen. Huilen lucht meestal op, maar zelfs dat lukt me niet echt. Ik voel me net als zo'n kleurtje, dat uit opgestapelde kleurtjes bestaat. Weet je wel, als het bovenste kleurtje op is, stop het aan de onderkant er weer in en duwt zo een nieuw kleurtje naar boven.
.jpg)
Alleen ben ik nu het bovenste kleurtje. Ik heb geen ouders meer, er zit niks meer boven mij. Mijn kleurtje wordt ook al driftig mee gekleurd, en als dat op is..... Maar ik ga er maar even vanuit dat mijn kleurtje nog minstens dertig jaar meegaat!
Omdat de prijzen van de vliegtickets ondertussen vertienvoudigd waren, besloten we om met de auto te gaan. Vrienden van ons gingen ook mee, en dat paste allemaal gemakkelijk in onze auto. En wat scheelt het veelt of je met of zonder aanhanger rijdt! We kwamen in het donker aan in Torvaj en zagen pas de volgende dag hoe het gras erbij lag. Nou dat was prachtig groen geworden, zelfs het stukje wat we ingezaaid hadden zag er heerlijk mals en frisgroen uit! Maar dat betekende wel dat er weer gemaaid moest worden...
Verder hadden we thuis al besloten dat we deze keer niet veel zouden klussen. Wat kleine klusjes hier en daar, maar vooral uitrusten en alles laten bezinken. Marius en Riky namen hun intrek in het nieuwe huis en wij in ons eigen huisje.
Het was heerlijk weer, echt nazomerse temperaturen. Zonde dan ook om binnen te klussen en daarom besloten Mario en Marius om de rolluik waar wij van de zomer nog aan begonnen waren, om die verder op maat te maken en op te hangen.
In Torvaj hadden de kerststal voor de gelegenheid omgetoverd toch herfststal. Zag er heel leuk uit hoor, een paar jaar geleden hadden ze zoiets op een grote hooibaal gemaakt. We zijn ook op bezoek geweest bij Erszi en Géza. Die hebben hun eerste kleinkind gekregen, een meisje genaamd Zoé. Ik had een kadootje voor het meisje meegebracht en aan de nieuwbakken oma gevraagd of zij dit door wilde geven. Ze vond dit zo leuk en was zo gelukkig met haar kleindochter, dat ze 4 borrelglaasjes en een fles perenlikeur tevoorschijn haalde. Er moest getoost en gedronken worden op de nieuwe aanwinst. En dat om 11:00 uur 's morgens....
De voorlaatste dag dat we daar waren, besloten we om het er nog even van te nemen. We waren ons er terdege van bewust dat dit de laatste zomerdag van dit jaar zou zijn voor ons. Dus zijn we naar Siófok gegaan.
Eerst lekker even bij het meer op een bankje genieten. Daarna door het park richting centrum gewandeld.
Een lekker ijsje op het terras en daarna nog even gewinkeld. Deze heerlijke dag sloten we af bij Puli, voor een lekker etentje. En toen was het zaterdagmorgen en nadat we afscheid hadden genomen bij Margit, moesten we er toch echt aan geloven, we moesten weer naar NL. Helemaal geen zin in dus...
Het grote genieten was deze keer toch moeilijker dan anders. Want je kunt je gedachten en gevoelens niet zomaar uitschakelen. Als ik de was ophang, denk ik aan mijn moeder en zeg in gedachten dat ze trots kan zijn op mijn mooie witte was. Als ik buiten noten opraap, vraag ik aan haar of ze ook veel noten heeft dit jaar. Een mooi oud kleedje dat ik in Siófok kocht, heeft wat gele vlekken. Ik denk aan mijn moeder en weet nog hoe zij dat eruit kreeg. Inmiddels weet ik het ook omdat ze mij dat geleerd heeft. En zo blijft ze voor altijd in mijn gedachten. Maar ik zou het ook niet anders willen, daarvoor was ze mij te dierbaar.
Vorig jaar om deze tijd waren we ook in Hongarije, maar de herfstkleuren waren toen veel uitbundiger dan dit jaar. Of zou het aan mij liggen misschien? Mario denkt er hetzelfde over, maar vorig jaar hadden we alletwee nog een moeder.
Groetjes, Marti
Lieve Marti,
BeantwoordenVerwijderenJou verhaal raakt me, voel weer dat machteloze van toen.
Hier heb ik een verhaal over geschreven in "Stukje Geluk"
Heb het niemands kind meer genoemd,
Niemands kind meer
Het is het alweer 9 jaar geleden dat we afscheid moesten nemen van jou.
De allerliefste moeder en Oma. Wij waren in diepe rouw...
Negen jaren zijn er voorbij gegaan en nog steeds denk ik elke dag aan je.
Je leeft je eigen leven wat zij er ook van vindt.
Je bent al lang geen kind meer al blijf je ook haar kind.
Je wilt erover praten maar niet op haar manier.
Je zult haar best verdriet doen maar niet voor je plezier.
Wat moet je nog met haar en met haar ouderlijk gezag.
En dan opeens dan is ie er, die dag, de dag waarop je moeder sterft,
dat jij wordt losgelaten, al haar eigenschappen heb je geerft,
die eigenschappen die je zo in haar haatte. De scherpe tong, haar bokken pruik, haar humor en haar schaterende lach.... Die zullen ze dan binnenkort herkennen gaan in jou. En hopelijk ook de andere kant, de aardige, de zachte.
Maar of je die hebt mee geerft valt nog maar af te wachten.
De dag waarna de rest een kwestie wordt van tijd en pijn.
De dag waarna je nooit meer iemands kind zult zijn.
Wat al die jaren fout ging komt dan niet meer terecht.
En wat je nog wou zeggen blijft eeuwig ongezegd.
De dingen die je lang niet zeggen kon en zeggen wou.
En dan zo graag nog 1 keer zeggen zou.
De dag waarop je moeder sterft, de dag die al je dagen.
van dan af aan wat grijzer verft, al hou je niks te klagen.
Niemand zal meer weten hoe je met je pop kon spelen.
En niemand zal nog ooit je vroegste vroeger met je delen.
De dag waarna je nooit meer kwetsbaar wezen kan en klein.
De dag waarna je nooit meer iemands kind zult zijn.
Dromen
Droom de wegen,
Met geopende ogen,
Leef het leven,
In dromen van nu
Dromen over later,
Zijn een illusie,
Wat je later zou willen,
Begint al vandaag
Leef je droom en Droom van leven
En durf, durf, Je droom te leven……
Heel veel liefs
Anneke Noordermeer
En ik schreef nog een verhaal over de liefste moeder van de wereld
BeantwoordenVerwijderenBrief aan mijn moeder
Lieve Mam,
Als ik terug denk aan mijn jeugd dan was je er altijd met een kopje thee,
en een koekje als ik uit school kwam.
En je luisterde vol geduld naar mijn verhalen.
Later toen ik de deur al uit was sprak ik je toch elke dag wel eventjes.
En weer hoorde je vol geduld mijn verhalen aan.
Dat waren achteraf kostbare momenten, je zat verweven in mijn leven.
Kon me niet indenken dat er ook een leven zonder jou zou komen.
Nu ben je er al 9 jaar niet meer, naarmate de tijd verstrijkt besef ik steeds meer dat ik je mis!
Zeker nu ik ouder word en mensen zeggen dat ik steeds meer op je ga lijken.
Dat dit niet altijd als een compliment word bedoeld kan ik begrijpen.
Mensen zeggen het vooral als ik weer eens te direct ben.
Of na een felle reactie.
Natuurlijk hebben ze gelijk.
Zeker als ik naar mezelf in de spiegel kijk.
Dezelfde blik.... dezelfde ogen....
Net als jij was ben ik ook allergisch voor mensen die hun afspraken niet nakomen.
Jouw woord was je woord....
Jouw ja was ja...jouw nee was nee.......
Mensen wisten bij jou waar ze aan toe waren.
Naarmate ik ouder word ben ik er trots op als mensen zeggen dat ik op je lijk.
Dat had je natuurlijk nooit kunnen bedenken dat ik dit zou zeggen.
Als ik mijn ogen dichtdoe dan zie ik je glimlachen...
Ja mam, dat heb je toch maar mooi voor elkaar!
Met Moederdag draag ik jouw oorbellen mam!
Zo ben je toch een beetje bij me.
Liefs je dochter,
Anneke Noordermeer
Marti, kijk eens in de spiegel, dan zie je je moeder in jouw wezen en daarom is ze altijd bij jou. Jij hebt je moeder in je lichaam in iedere cel zit je moeder. Zij zal altijd zo dichtbij je zijn, dichter kan niet. Ik wens je heel veel sterkte!!!!!! Anonieme lezer
BeantwoordenVerwijderenlieverd ik heb even zitten janken achter mijn laptop toen ik je blog aan het lezen was.Ik weet het en voel precies hetzelfde. Mijn moeder is nu bijna 1 1/2 niet meer bij ons. En ineens ben jij of ik de oudste . Je bent wees . Hier in Hongarije is ze nooit meer geweest. Ik stuurde haar elke week een fotokaart die ik ergens hier genomen had.
BeantwoordenVerwijderenEn dat mis ik zo. Van de week zei mijn jongste broer, ik had ergens op gereageerd, je lijkt moeders wel die zei dat ook altijd tegen me. En zo zijn er een hele boel dingen. Wees blij dat jullie er bij waren toen ze op reis ging. Ik was te laat. Hoorde het in de auto op weg naar NL. Heel heel veel sterkte . xxxxx
Triest.......
BeantwoordenVerwijderenMaar wat fijn toch, dat jullie allemaal afscheid hebben kunnen nemen!
Ik heb dat destijds niet kunnen doen, en dat heeft me eigenlijk áltijd dwars gezeten....
Sterkte met de verwerking!
groets,