Met de meisjes naar Hongarije.

Na jarenlang mijn verhalen aangehoord te hebben over ons huisje op de heuvel, was het dan nu eindelijk zo ver! Ik ben samen met mijn badminton vriendinnen een lang weekend naar Torvaj geweest! En ik heb nog nooit zoveel gelachen in 4 dagen tijd. En al waren we allemaal 40 en 50 plussers, dit weekend waren we gewoon 25 jaar jonger…. Echt om niks hebben we al gelachen, gegiebeld en geproest. Je kent dat wel, je kijkt elkaar aan en huppakee daar begon het weer…..  Het was maar goed dat er geen mannen bij waren, die zouden doodziek van ons geworden zijn.

Na een goede vlucht en nadat we de huurauto in ontvangst hebben genomen, gaan we op weg. Alleen de weg die we rijden herken ik totaal niet…. Nou wil dat niet zoveel zeggen, want als ik een film 3 keer heb gezien, is ie de 4^e keer nog steeds nieuw voor mij… Het is in ieder geval een andere snelweg als waar wij normaal gesproken rijden. De rit duurt wel wat langer, maar och we zijn er gekomen. We hebben wel wat honger gekregen en besluiten de snelweg af te gaan, nadat we een mooi bord langs de weg hebben zien staan. En je zult het niet geloven, maar we rijden meteen goed!

Het is een prachtige locatie en nadat we lekker geluncht hebben gaan we verder op weg naar Torvaj. De eerste grote giebelbui is al achter de rug. 

Leg een paar sokken achter de auto neer, en onze fantasie slaat op hol en we komen niet meer bij van het lachen. Bij de Tesco nog even wat wijn, brood, wijn, water, wijn, sapjes en wijn kopen.

En dan komen we dan toch eindelijk aan in Torvaj. De aaahs een ooohs klinken door de met dames volgepropte auto. Volgens mij vinden ze het wel leuk, of misschien vinden ze het nogal  heftig. Wantja op 1 na, voor iedereen is het de eerste keer in Hongarije… Afijn het gras is nog droger dan in de zomer en het zwembad zit vol met groene drab, het lijkt wel een grote pan erwtensoep. Wij zullen hier dit weekend  niet gaan zwemmen. Margit, die lieverd heeft de ramen al openstaan zodat het niet zo muf ruikt als je binnenkomt. Ik ga mijn denkbeeldige lijst eens uitvoeren. Eerst kijken of we stroom hebben. Yes, dat werkt nog. Dan de stekkers in de stopcontacten zodat de waterpomp ook aangezet kan worden. Het is al lekker warm en de meisjes hebben de tuintafel en de stoelen al buiten gezet, dus besluiten we om eerst maar eens te proosten.  Egészségére dat we maar veel plezier mogen beleven!  

Oké dan toch maar even kijken of de pomp het ook doet, nee dus. Maar dat had ik al verwacht en ik heb precies opgeschreven wat ik dan moet doen. Rode knopje indrukken en dan moet ie het doen. Jaaaaa hij doet het! Pff daar komen we goed mee weg. Nu kunnen we gaan inhuizen. Dat betekent koelkast inruimen, koffertjes uitpakken en met de stofzuiger rondgaan om spinnen te vangen. Terwijl wij lekker in het huis aan het rommelen zijn, roept Els: Marti er klonk een ploffend geluid uit dat gat waar de pomp in staan. Moet dat? Het dringt niet echt tot mij door tot ze weer roept: er kwam water boven uit dat gat. Oei dat is normaal nooit, dus ik loop naar buiten. En inderdaad er liggen waterdruppels op de deksel. Ik kijk Els aan en we krijgen de slappe lach… Na een paar minuten doe ik de deksel omhoog en zie dat de slang losgeschoten is!  Nou hebben we dus geen water meer. Die slang moet weer vast. Maar dat lukt ons dus niet. We kunnen niet hard genoeg drukken en daardoor blijft er water langs sijpelen en komt er niet genoeg druk op de pomp. Ik bel Mario, ja ik weet het nu niet meer, dit stond niet op het lijstje! Mario snapt er niks van, dit is nog nooit gebeurd. Hij zegt dat we het vast moeten drukken. Dat lukt dus niet. Harder drukken, zegt hij. Ja dat snappen wij ook nog wel, maar dat lukt ons niet. Ik zal hoe dan ook het gat in moeten om harder te kunnen drukken. Maar ik ben nogal een schijterd en ben bang dat ik dat gat niet meer uitkom…. Dan is daar Hennie, onze reddende engel. Zij durft dat gat wel in, stoere Hennie! Maar dan komt toch weer de vrouw in haar naar boven, en zegt: dan word mijn broek wel vies. Hahaha ja dat gaat een witte broek niet overleven. Ik pak een werkbroek van Mario en die doet ze aan, een paar slippers van Mario en ze is er klaar voor. Ik pak de trechters en de steeksleutels die Mario al klaar heeft gelegd, voor het geval we het nodig zouden hebben…..Als een jonge hinde springt Hennie in het gat. 

Ik haal mijn lijstje erbij en kijk wat de eerste stap is. De slang moet er weer af en nog een ander dopje ook. Trechter in het grote gat, water erin gieten tot het uit het andere gaatje komt. Dan het gaatje weer dicht schroeven en water in het grote gat gieten tot ie vol zit. Dan de slang weer aankoppelen en nu maar hopen dat het wel werkt. Nee dus, hij blijft water sijpelen… dus nog niet genoeg druk. Er is iets mis met die koppeling, maar dat kunnen wij dus niet maken. Dit alles onder het toeziend oog van Janny en Nancy. 

Els maakt de foto’s, ook heel belangrijk! We gaan even zitten voor overleg. We besluiten dat we deze pomp niet kunnen gebruiken, dat betekent niet kunnen douchen. De dieptepomp werkt gelukkig wel gewoon, dus we zitten niet zonder water! We sluiten deze eerste dag af bij de Puli. Waar de meisjes heel stoer allemaal een pálinka bestellen. Ik niet, ik weet hoe het smaakt J Ze zijn het erover eens dat het heel sterk spul is, maar ze drinken keurig hun glaasje leeg. Als ons buikjes gevuld zijn keren we moe maar voldaan terug naar Torvaj en ook snel naar bed.

De volgende morgen schijnt het zonnetje heerlijk en we kunnen lekker buiten ontbijten, wat is dit toch genieten!

Nadat de afwas gedaan is pakken we onze zwemtassen in en vertrekken naar Tamási. We gaan lekker naar het Termálfürdö om te ontspannen. Want dat hebben we echt nodig, na dat harde werken gisteren aan de pomp. Bij het zwembad aangekomen is het heerlijk rustig, wat een verschil met een paar weken geleden toen het nog hoogseizoen was. We hebben alle ruimte in de thermaalbaden, de buitenbaden en de sauna’s.

De meisjes hebben voor de eerste keer een Lángos gegeten. Wat ze best lekker, maar wel heel vet vonden. Ja dat is natuurlijk ook zo. Maar je moet het wel geproefd hebben, vind ik. Als we dan ook nog lekker gedoucht hebben, rijden we helemaal ontspannen en rozig naar een gezellig restaurantje. En ik moet zeggen, het zijn bikkels hoor, die meisjes. Want ze bestellen wederom een pálinka, ditmaal een iets zachtere smaak. En die vinden ze lekker. En het word steeds gezelliger aan onze tafel en het echtpaar naast ons kijkt lachend toe. Misschien ergeren ze zich wel dood aan ons geklets en gegiebel. Maar de mevrouw biedt wel aan om een foto van ons te maken. He wat is het toch gezellig! Als Hennie terug van het toilet loopt ze met een onderdeel naar de restauranteigenaar. Ze kijkt er heel serieus bij en de restauranteigenaar haalt zijn schouders op. Wij zo tegen elkaar: wat heeft ze gedaan? En een volgende geichelbui biedt zich alweer aan. Zullen we gaan, zegt Hennie. Niet zo snel, wij willen eerst weten wat dat was net. Maar Hennie zegt dat ze dat dadelijk wel zal vertellen. En meteen begint ook zij keihard te lachen. Dan zijn we niet meer te temmen en beginnen allemaal hard te lachen. We weten alleen niet waarom… Als we buiten zijn vertelt ze dat ze per ongeluk tegen de toiletrolhouder was gestoten. En die hing al op half elf en brak nu helemaal af. Niks spannends dus. Maar voor ons wel een reden om niet meer bij te komen van het lachen. Als we door het donker naar huis rijden zijn we helemaal baldadig geworden. Als we langs een bushalte komen waar wat mensen staan te wachten kan Els het niet nalaten om eens hard te toeteren. Hoezo melig?

Op zaterdag staan we al vroeg op want we gaan naar Budapest. Het is al warm deze morgen, dat beloofd wat. We hebben van Mario opdracht gekregen waar we moeten parkeren, dus dat doen we niet. Het lukt ons niet om bij die parkeerplaats te komen, ook niet na een paar rondjes. Dus parkeren we in een parkeergarage. Wel duur maar ach we zijn met zijn 5en, dus dan valt het wel mee. En het is midden in het centrum en meteen aan het wandelgebied. Als er vijftig meter gelopen hebben, staan een meneer en die probeert ons kaartjes te verkopen voor een hop-on-hop-off bus tour. Hij moest eens weten dat wij dat al van plan waren. En zijn bus stopt hier net om de hoek, dus zo redeneren wij, is het vanavond ook gemakkelijker om de parkeergarage weer terug te vinden. We krijgen nog korting ook omdat we met zijn 5en zijn, dus voor 5000 forint de man hebben wij een kaartje voor 2 dagen in de bus, een anderhalf durende boottocht over de Donau en een avondtour door de stad. Ideaal voor als je voor de eerste keer in Budapest komt, je ziet heel veel toeristische attracties zonder dat je al te moe wordt. Eerst nog een koffie of thee met een lekker gebakje op een te duur terras, maar och wat maakt ons het uit? 

We hebben immers al bespaard op het buskaartje J Als het dan tijd is om in de bus te gaan, gaan we mooi bovenin zitten. Want het is een cabriolet en dat is lekker met deze temperatuur van 30 graden. We hebben een mooi uitzicht over de stad en in de koptelefoontjes krijgen we ook nog wat geschiedenisles over Budapest. 

We komen onder andere langs de Synagoge,

het kasteel van Buda,

we rijden over de Margit brug en hebben vandaaruit een prachtig uitzicht over de Donau. Maar het mooiste uitzicht heb je natuurlijk boven bij het Vrijheidsbeeld.

Dus daar nemen we uitgebreid de tijd om foto’s te maken en souvenirtjes te kopen. Als we weer in de bus zitten komen we langs het prachtige Gellert bad. De bus stopt daar en wij besluiten om weer uit te stappen. Niet om te gaan zwemmen, maar om ons te vergapen aan het interieur van het nostalgische gebouw. 

Ik ben hier nog nooit geweest maar weet nu al dat ik een keer terug kom met Mario om dit thermale water eens te gaan uitproberen! Ik heb steeds tegen de meisjes gezegd dat we naar de mooie overdekte markt moeten, dus we besluiten om de brug over te lopen naar de andere kant van de stad, naar Pest. 

Ondertussen is het al drie uur in de middag en zijn we al iets minder giechelig aan het worden, jaja de vermoeidheid begint toe te slaan. 

Als we dan bij de deuren van de markt zijn aangekomen, staat daar een portier die ons niet al te vriendelijk meedeelt dat de markt gesloten is. Wat nu? Dan gaan we maar even de winkelstraat in en als heel snel word onze aandacht getrokken door een antiekzaakje. Janny en ik staan te kwijlen voor de etalage. 

Heeeel even maar naar binnen…. Het winkeltje staat echt propvol met mooie spulletjes! Vooral Hongaarse beeldjes. Van dezelfde beeldjes die ik in Kaposvár koop voor 5 euro, die kosten hier 80, 90 euro. Dus voor mij blijft het bij kijken. Maar Janny is helemaal weg van een Engels verzilverd roomstelletje. Maar ook dat is echt te duur. Na een kwartiertje onderhandelen, om de hete brij heen draaien,   schrapen we al onze euro’s bij elkaar en de verkoper stemt in met een veeeeeel lagere prijs! Janny blij en de verkoper ook blij. Na een low-budget lunch lopen we weer de brug over, om daar weer op de bus te stappen. 

We zijn nu echt moe en besluiten om wat langer te blijven zitten. De reis gaat verder langs de kettingbrug, het parlementsgebouw

en het vissersbastion. 

Dan zijn we weer boven en hebben wederom een prachtig uitzicht over de stad. Na een rit van 3 kwartier zijn we dan aangekomen op het Heldenplein.

Hier stopt de bus weer, maar wij blijven als enige zitten. We maken de foto’s vanuit de bus en dat gaat best. Maar een paar haltes verder moeten we er toch echt uit, want Hennie kent een mooi koffiehuis en daar moeten we beslist geweest zijn. Oké daar zijn we wel voor te porren. Maar kaartlezen is natuurlijk andere koek. In de auto vertrouwen we blindelings op de navigatie, maar hier moeten we het doen met een doodgewone papieren plattegrond…. Hoe we die kaart ook draaien, het blijft een heel gepuzzel. We lezen de straatnamen, maar er klopt gewoon niks van. We lopen een beetje op ons gevoel, en jawel na een half uur zijn we er! En het is echt de moeite waard geweest. Wat is het New York restaurant prachtig!! 

Dit is echte pracht en praal, allemaal gouden ornamenten en veel marmer. Je weet niet wat je ziet. De koffie is wel 3 keer zo duur als ergens anders, maar daarvoor mag je wel genieten van al dat moois. 

Ik heb nog nooit zo’n mooi café restaurant gezien in ieder geval.. Als we na een klein uurtje weer buiten staan, begint het gedoe met die kaart weer opnieuw. 

Draaien, speuren, weer draaien, och we lopen maar gewoon weer op gevoel. En uiteindelijk lukt dat ook, en zijn we voor ons gevoel in de buurt van de plaats, waar straks de bus vertrekt voor de avondtour door de stad. Even nog een hapje eten en we zijn er klaar voor. Maar we zijn toch nog een stuk verkeerd gelopen en heel erg moe komen we uiteindelijk bij de bus aan. We ploffen op de stoelen neer en genieten van de rit. Hetzelfde als vanmiddag, maar nu allemaal mooi verlicht. 

Na een uur zijn we weer bij het vertrekpunt en lopen moe maar voldaan naar de parkeergarage. En wat treffen we daar aan? Een gesloten parkeergarage! Licht paniek overvalt mij. Wat nu? Ik ben al zo moe en we moeten nog zeker anderhalf uur rijden. En hangt een plaat met een telefoonnummer erop. Zullen we die dan maar bellen en om hulp vragen. En daar staat ook duidelijk op dat het maar open is tot 16:00 uur. Waarom hadden we dat vanmorgen toch niet gezien? Veels te druk met lachen natuurlijk… Maar dan zien wij ineens dat het een parkeergarage van een hotel is. Een paar van de dames beginnen te lachen, die vinden het wel een mop. Ik niet, ik wil naar huis. Dan maar naar het hotel om hulp te vragen. Ik in mijn beste Engels, Hongaars durfde in toe niet meer, we have a problem. A big problem. Ik begin over de parkeergarage en er trek een glimlach over het gezicht van het meisje van de balie. Ik zie haar denken: pff de zoveelste sukkels. Ze legt ons vriendelijk uit dat we gewoon via de lift in de parkeergarage uitkomen en dan de hekken vanzelf opengaan wanneer we betaald hebben. Wat een opluchting!! Hennie en ik gaan naar buiten en wachten bij de poort terwijl de rest met de lift meegaat. Dan bekijk ik het bord met het telefoonnummer nog eens goed en zie dat er autómosó op staat. Oftewel het is een bord van de carwash. Ben ik blij dat we die niet gebeld hebben. De poort gaat open en daar komt onze auto aan. Wat een dag zeg. Maar wat een leuke, gezellige dag! Het is nog net geen middernacht als we bij het huisje op de heuvel arriveren.

En dan is het alweer zondag, de laatste dag voor ons. Het is wederom prachtig zonnig weer. We doen eerst wat we moeten doen, koffertjes inpakken, beetje poetsen en opruimen. Dan lopen we nog even naar János om te vertellen wanneer Mario en ik in oktober weer komen. 

Want dan zal de betonvloer in het gastenverblijf klaar zijn en uitgehard, zodat wij weer verder kunnen met de muren. En zo hebben de meisjes ook meteen nog iets van ons dorpje kunnen zien. 

Maar het is nu echt tijd geworden om te vertrekken. Ik maak nog wat foto’s om aan Mario te laten zien. Op één van de foto’s is al een beetje gras te zien op de zandvlakte. 

Als je goed kijkt dan. We stoppen nog In Siófok, want een bezoek aan Hongarije is niet compleet zonder even het meer gezien te hebben. Maar wat ik hier zie overtreft al mijn verwachtingen. Er is een zandstrand ontstaan. 

Het is zolang droog in Hongarije dat het Balatonmeer een stuk lager is komen te staan. In al die jaren dat wij in Hongarije komen, heb ik dit echt nog nooit gezien! Nog een kopje thee op het terras en we moeten echt verder, anders zijn we niet op tijd op het vliegveld. Anderhalf uur later rijden we de parkeerplaats op. Na een goeie vlucht zijn we om half 5 weer in Eindhoven. Wat was het gezellig en wat hebben we een leuk weekend gehad! Iets wat ik nooit meer ga vergeten en we waren even geen moeder en geen vrouw van, nee even waren we weer meisjes.

Groetjes,

Marti