Verbazing alom!

We zijn weer terug van weggeweest. 4 heerlijke weken hebben we doorgebracht in Hongarije. Het waren warme weken, met temperaturen die opliepen tot 43 graden! Het waren gezellige weken, met de eerste week bezoek van Menno en Marloes. De 2^e week kwam mijn broer met 2 kinderen, wat ook heel gezellig was! Hij is de eerste van mijn 5 broers die ons huisje in het echt heeft gezien. Maar het waren vooral weken van verbazing! Meerdere malen heb ik in stilte gelachen en grote ogen opgezet. Na al die jaren in Hongarije waren wij oprecht verbaasd!

En dat begon al onderweg op reis naar het beloofde land. Normaal gesproken is het niet zo moeilijk om een parkeerplaatsje te vinden om even uit te rusten. Nu wel. De parkeerplaatsen waren overvol. Met vakantiegangers wel te verstaan. Hele gezinnen rollen uit de auto’s. Ze roepen naar elkaar. Allemaal op weg naar hotel of camping. Hoogstwaarschijnlijk komen ze elkaar ook weer tegen op de plek van bestemming. En staan ze net zo op elkaar geplakt als hier op de parkeerplaatsen. En ze vinden het nog leuk ook… Drukte en herrie alom. Verbaasd kijken wij elkaar aan, jeetje wat is het DRUK.

In Torvaj aangekomen valt onze mond weer open van verbazing. In Rooi heeft het zoveel geregend dat Mario regelmatig water uit het zwembad heeft moeten pompen omdat het anders te vol was. Hier is het tegenovergestelde gebeurt. Toen wij vertrokken in mei was het zwembad nog half vol. Nu is het leeg. Helemaal leeg. Het water is verdampt. Zo droog is het geweest! Ik moest met de stofzuiger de opgedroogde schilfers uit het bad zuigen. 

Als het bad schoon is, laten we er water in lopen. Na 20 cm. is de put leeg. Op. Geen water meer. Oei das best lastig als je nog 4 weken te gaan hebt. Dus de slang maar aangesloten op de blauwe pomp van de gemeente. En dat lukt, dezelfde dag is het zwembad vol en klaar voor gebruik.

De landmeter is ook weer langs geweest, eerst op zondag met de GPS om door te geven hoe de grenzen nu lopen. Hij vertelde trouwens dat ons huis, vroeger 2 huisjes waren! Dat waren dan wel erg kleine huisjes… Op vrijdag kwam hij terug om de grenzen uit te zetten en om paaltjes te zetten. Zijn vrouw was er ook bij, ze doen dit werk samen. 

  

Hij met de GPS, en zij met een grote tas, waaruit de paaltjes staken. In haar hand een aks waarmee ze een ferme klap de paaltjes in de grond ramde. Niks geen ijzeren paaltjes, nee gewoon een houten paaltje dat aan het uiteinde oranje geschilderd is. Als hij heeft aangegeven waar het paaltje moet komen staan, schrijft zij met een potloodje iets op het oranje uiteinde, ramt hem in de grond en bind er een boterhamzakje omheen. 

En zo het hele erf rond, in de gloeiendhete zon. Is toch best verbazingwekkend?

Verbaasd waren wij ook over onze kelder. Onze kelder heeft een opknapbeurt nodig. Hij is van leem, maar we zouden hem het liefst gemetseld hebben van steen. Dus op zaterdag kwam János met 2 mannen kijken naar de kelder. De ene man die gaat het werk doen en de andere man is dol op kelders en komt kijken naar die mooie kelder van ons. Hij gaat ook meehelpen denken wij. Ze vragen hoe wij het willen hebben en waar de 20 kub! leem moet blijven die eruit komt als ze aan de verbouwing beginnen. Ja weten wij veel, gooi maar ergens neer…. Maar 20 kub is wel een grote berg, dus word besloten dat die over het erf word verspreidt. Op donderdag komen ze terug met de uitslag, wat het gaat kosten. Nou onze ogen rollen bijna uit hun kassen van verbazing! Er zijn 20.000 stenen nodig en het gaat 3,6 miljoen forint kosten! Huh? Horen wij dat goed? Daar kun je een huis voor kopen! We schieten nog net niet in de lach, en vragen aan de man of we het wel goed verstaan hebben. Maar hij is bloedserieus en begint uit te leggen waarom dat zo duur is. Dankjewel voor de moeite meneer, maar dat gaan we toch echt niet doen! We laten de kelder nu voor wat hij is en hopen maar dat hij niet verder instort.

Verbaasd waren we ook toen we terug kwamen van een dagje Tamasi. We waren lekker met zijn 4en wezen zwemmen. Alhoewel met zijn allen… toen we bij het zwembad arriveerden, kwamen we erachter dat Mario en ik onze zwemkleding vergeten waren… Dus ik heb die dag niet gezwommen, maar gelukkig had ik mijn iPad bij. Mario heeft in zijn gewone korte broek gezwommen. 

En op een gegeven moment begon het wel te regenen, maar och geen probleem, in Tamasi kun je ook heel fijn binnen zwemmen. Maar afijn, toen we dus thuis kwamen, schrokken we omdat onze partytent aan gruzelementen lag. Jeetje wat was hier gebeurd??? De voortent van de caravan lag dubbelgevouwen op het dak van de caravan. 

Maar die schade bleek mee te vallen. De tent was niet kapot, alleen wat stokken krom. Maar de partytent was een ander verhaal. Hij was van voor naar achter en van boven naar beneden helemaal opengescheurd. 

De stokken waren of doorgebroken op opgevouwen. Total loss. Niks meer mee te doen. Ik heb hem nog geprobeerd aan elkaar naaien, zodat we nu in ieder geval nog een tent hadden. 

Maar zelfs dat was onbegonnen werk. Dus op naar de Obi voor een nieuwe. Daar zagen we wel een mooie, maar hij was een beetje duur. Overal hingen posters met SALE. Ik naar een verkoopster toe natuurlijk. In mijn steenkolen Hongaars vroeg ik haar of het prieeltje wat wij uitgekozen hadden niet in de sale was. Ze zei tegen mij dat ze mijn vraag wel snapte, maar ze belde toch maar even met de manager van de zaak. Ik moest aan de telefoon komen. Hij begon mij uit te leggen dat er een harde wind was geweest van 160 km. per uur en dat er zelfs huizen omgewaaid waren! Ja vertel mij wat, daarom zijn we hier voor een nieuw prieeltje. Dus, zei hij, dit prieeltje kon daar niet tegen. Ik kreeg sterk de indruk dat we het over 2 verschillende zaken hadden. Dus ik vroeg nog een keer of het niet in de Sale was. Ik ken het Hongaarse woord voor uitverkoop/aanbieding niet. Maar hij begon weer over harde wind. Pfff lastig zeg. Ik legde het nog n keer uit, en opeens begreep hij het. Nee het was niet in de aanbieding, pas in september. En toen begreep ik het ook. Ik vroeg naar Sale, en hij dacht ik szél bedoelde. Want wind betekent, haha. We hebben het prieeltje toen toch maar gekocht.

Ik ben dit jaar 50 geworden en dat hebben we gewoon lekker in Hongarije gevierd. 

Niks aparts, maar gewoon gezellig met vrienden, buren en mijn broer. Gewoon gezellig kletsen, drinken en eten. Lekker weertje erbij en iedereen vrolijk. Het was echt heel gezellig en ik ben vreselijk verwend met kadootjes van iedereen!

Nou zou ik van Mario voor mijn verjaardag een Trabant krijgen. Maar dat valt nog niet mee om die eentje aan te komen met de nodig papieren. De meeste die je rond ziet rijden hebben niet de papieren om er mee op de weg te mogen. Maar Margitka had er eentje gevonden in Budapest. Dus wij daar naartoe. We hadden afgesproken dat we hem om 16:00 uur zouden komen ophalen. Onze verbazing was dan ook groot toen bleek dat hij hem al verkocht had! ’s Morgens was er iemand gekomen en die had iets meer geboden en toen heeft hij hem maar verkocht. Ja ook dat gebeurt in Hongarije. En we hebben er geen meer kunnen vinden, die èn blauw was èn een grote uitvoering èn dichterbij dan 100 km rijden was. Dus die hou ik nog tegoed J

Mijn broer viel echt met zijn neus in de boter! Op woensdag was de grote markt in Tab, op vrijdag was mijn verjaardag èn op zaterdag was het dorpsfeest! Dat begon ’s morgens om half 7 al! Dan komen ze rond met paard en wagen, met daarop een paar mannen met een muziekinstrument. Op de bok zit de burgemeester met een plastic waterfles gevuld met Pálinka. Ze komen je dan wakker maken en je krijgt een plastic bekertje, dat gevuld word met Pálinka. De eerste keer dat ze langskwamen sliepen wij nog. De burgemeester begon op onze ramen te bonken, maar voordat wij goed en wel wakker zijn, zijn ze alweer weg. De 2^e keer dat ze terugkwamen waren wel wakker. En na die Pálinka ook klaarwakker!

‘s Middags gingen we met zijn allen naar de tent op het voetbalveldje. Het was heel erg gezellig en we hebben genoten van optredens, lekker pörkölt en langos eten. 

We hebben kunnen socializen en een ritje gemaakt in een rijtuig door het dorp. Kinderen konden op een springkussen of geschminkt worden.  

We waren heel erg verbaasd over het watertekort. Want ook nadat Mario de pomp een meter dieper heeft gezet, blijft het moeizaam. 3 dagen lang kunnen we weer douchen en wassen en dan is het weer afgelopen. De gewone pomp kan nu echt geen water meer aan, alleen de dieptepomp werkt nog. Maar dat betekent dat we alleen water hebben bij het kraantje buiten. En dat is lastig, heel lastig. De velden met zonnebloemen staan er treurig bij. Niks geen mooie gele velden, maar kleurloze droge stengels, met daarop iets wat op een bloem moet lijken. Ook de mais heeft het zwaar. Ver onder de maat en smekend om water staan ze daar onder de hete Hongaarse zon. Op het journaal is te horen dat er een groot water tekort is in de Balkan. Ja wij ervaren het hier zelf. Er wordt hier ook niet gesproeid. De mensen klagen ook dat de paprika’s en de tomaten te klein blijven. Ook die hebben dorst. Op woensdagmorgen word ik wakker van het geluid van machines en Hongaars sprekende mannen. Ik ben nieuwsgierig geworden en ga naar buiten. Als in een reflex kijk ik naar boven en zie wolken. Gelukkig, denk ik, dikke wolken. Het lijkt misschien raar als je al heel veel wolken hebt gezien in Nederland deze zomer, maar het is hier de afgelopen dagen steeds tussen de 35 en 40 graden geweest. En er moet nu toch echt gewerkt worden, dus deze afkoeling is zeer welkom. Alhoewel verkoeling, om half 2 in de middag geeft de thermometer toch weer 30 graden aan, in de schaduw welteverstaan. Vandaag hebben we een graafmachine ingehuurd die het erf voor een groot deel gaat egaliseren. 

De bergen met oude stenen en dakpannen verdwijnen in de pad die naast ons erf loopt.

Ook de betonnen vloer van de voormalige varkensstal verdwijnt in de pad. Geen probleem voor het grote gele monster! Acaciabomen worden weg geschept als waren het lucifershoutjes of tandenstokers. 

Deze belanden op een vrachtwagentje en worden afgevoerd. 

Als dit alles opgeruimd is wordt de pad en ons erf nog glad getrokken en ziet het er opeens heel anders uit. Wat een verbetering!

We besluiten om op de zandvlakte gras in te zaaien. Dus wij naar Tab. In het winkeltje waar ze speelgoed, pannen en tyleen slang verkopen, schijnen ze ook graszaad te hebben. Wij kijken rond, maar zien nergens een pak graszaad staan. De verkoper vraagt of hij ons kan helpen. Als wij hebben gezegd waar we voor komen, loopt hij naar de ouderwetse toonbank. Tot onze verbazing trekt hij een lade open die vol zit met, jawel, graszaad. Niks speelzaad, sierzaad of schaduwzaad, nee gewoon graszaad. Hoeveel hebben we nodig? We besluiten dat 5 kilo wel genoeg moet zijn. Hij pakt een plastic tas, zet die op de weegschaal. In het andere schaaltje gaan de gewichten. Verbazing alom. We kunnen nog net onze lach inhouden….

We kunnen alleen nog maar de dieptepomp gebruiken, maar die slaat niet automatisch af. Dus als je water nodig hebt in het toiletgebouw, moet Mario dat anders aansluiten en moet je eerst de kraan openzetten en iemand anders moet dat de pomp aanzetten. Dus om te kunnen douchen en naar de wc te kunnen moeten we het zo doen. Ik moet heel erg naar de wc en roep nogal gehaast naar Mario dat hij de pomp moet aanzetten, zodat de stortbak kan vollopen. Ik kijk om t hoekje en zie een deftige man aan ons hekje staan die tegen Mario begint te praten. Zo zie je ze bij ons niet vaak, strak in het pak. Hij ziet er heel gestreken uit, wat moet die nou weer? Ik vlij me op de toiletpot en even later komt Mario lachend naar boven. Dat geloof je nooit, zegt hij. Weet je wie dat was? Een Jehovagetuige!!! Haha het moet toch niet gekker worden. In Torvaj, met de Hongaarse wachttoren. Weer een verbazingwekkend momentje.

Als we weer afscheid gaan nemen van Margit, lijkt het wel of ze verdrietig is. Ze zegt dat ze nog niet weet wat ze moet doen. We hebben horen fluisteren dat ze misschien weg wil hier. En ik snap het wel, ze woont nu helemaal alleen hier op de heuvel. Maar ik hoop toch vurig dat ze nog lang blijft, ze is ons heel dierbaar geworden…. Een beetje stil stappen we in de auto en vertrekken. Als wij nog lekker gegeten hebben bij Platán, vervolgen we onze weg. Mijn ogen nemen heel gulzig het Hongaarse landschap in zich op. Alsof het de laatste keer is dat ik dit zal zien…. 

Maar ik weet dat ik over een paar weken weer terug ben, en toch ben ik een beetje down. Ik voel hoe het Hongaarse leven uit mij wegvloeit en denk aan mijn huisje dat nu helemaal alleen is. En net op dit tijdstip is het licht zo mooi daar. Ik wil niet weg. We komen in Oostenrijk en ik weet, het is echt voorbij. We gaan terug naar Nederland, een heel andere wereld. Ook fijn enzo, maar zoooooo anders! Als ik mijn levende have mee kon nemen, kwam ik echt nooit meer terug! Maar ik heb een berichtje gehad van Manon dat één van mijn kleine haantjes voor de eerste keer gekraaid heeft. En dan denk ik: dat wil ik ook horen en zien. Toch een mijlpaal natuurlijk. We komen eraan!

Groetjes, Marti