De uitdaging

Ik sta voor een nieuwe uitdaging. Een best wel heftige uitdaging. Tot voor kort dacht ik dat ik de grootste uitdaging in mijn leven wel gehad had. Dat was namelijk: afvallen. Beetje bij beetje was ik zwaarder, ronder en voller geworden. En nooit kon ik de moed opbrengen om er iets aan te gaan doen. Ik ben namelijk een grote smulpaap, ik vind bijna alles lekker! Chips, friet, chocolade, koekjes, heel veel koekjes, pizza, noem het maar op en ik lust het! En als je dan ook nog bedenkt dat ik echt niet van sporten houd, ja dan kun je op je vingers natellen dat het fout gaat. En dat was ook gebeurd. 20 kilo overgewicht…. Best veel om iedere dag mee te sjouwen. En de weegschaal bij de diëtiste loog er niet om. Ik had veel te veel vet. Oké, dat was slikken. Maar wat ik nog het ergste vond, was mijn leeftijd, mijn échte leeftijd. Ik ben 49 jaar, maar die weegschaal zei dat ik 64 jaar was!!!! Kijk en dat was voor mij de bekende druppel die de emmer deed overlopen. Ik zei tegen haar dat ik het even moest verwerken. Wij gingen een week daarna naar ons huisje op de heuvel. En ik noem het altijd zo omdat het ook echt op een heuvel staat, een hoge bult. Dat betekent dat wij de auto onderaan de heuvel moeten parkeren en het laatste stukje te voet omhoog moeten. Nu gaat dat nog goed, maar stel je voor als ik 64 ben… en ècht het is niet hoog of veel of lang, maar als ik zo doorging, dan zou mijn lichaam denken dat ik 80 ben als ik in werkelijkheid op papier pas 64 ben! Dan zou Mario mij op de rollator moeten zetten en omhoog duwen, want dan kom ik echt die heuvel niet meer op! Die week in oktober in Hongarije, bleef die leeftijd maar door mijn hoofd spoken. 64 64 64 64 64    Kijk dat is de leeftijd waarop wij hopelijk heel veel en heel vaak in Hongarije willen zijn. En dat gaat op deze manier niet lukken. Dus er hing nogal veel vanaf. Ik heb toen de beslissing genomen dat het roer echt om moet. En het is gelukt! Ik ben nu 12 kilo kwijt en Mario ook 10 kilo! Dus we zijn er nog niet, maar ik ben ervan overtuigd dat het nu gaat lukken. En dat wil niet zeggen dat ik nu ineens niks meer lust, onee ik vind alles nog steeds even lekker. Het water loopt me in de mond als ik aan een Mars denk, hetzelfde bij een ijsje van Ben en Jerry’s. Een bord friet met een dikke klodder fritessaus, heeeeerlijk! Maar ik haal het gewoon niet in huis. Ik zal wel moeten. Straks is ons huisje op de heuvel klaar, en dan zijn we te dik om die bult op te komen. Nee, dat gaat niet gebeuren. En natuurlijk heb ook ik geen garantie dat ik de 64 ga halen…. Maar dat is een heel ander verhaal, je weet immers nooit wat je onder de leden hebt, zonder dat je het zelf weet. Maar ik ga er wel alles aan doen om te zorgen, dat ik mijn droom kan verwezenlijken. Tot zover het schrikeffect van mijn echte leeftijd.

Nee, de uitdaging waar ik nu voor sta is van een heel ander kaliber. Want zeer binnenkort gaan wij weer naar ons huisje op de heuvel. Met het vliegtuig. Dat hebben we nog nooit gedaan. Zoals te lezen valt in mijn andere blogs, gaan we altijd met een volle auto en een nog vollere aanhanger. Dat zijn we zo gewend, zo doen we het al jaren. Ik begin al maanden van tevoren met het verzamelen van spullen, dat wordt dan overal in het huis opgestapeld. Een dag voor vertrek beginnen we het volladen van de auto en aanhanger en we hebben ons huis weer terug. Totdat we weer van voor af aan beginnen. Maar we hoorden altijd verhalen van mensen die voor een appel en een ei met het vliegtuig naar Hongarije gaan. Onze kinderen hebben het ook een paar keer gedaan. Kost bijna niks en je wint enorm veel tijd. Nu vonden wij de tijd rijp, om dat ook eens gaan te proberen. Dus in januari zijn we gaan zoeken, en jawel hoor we hadden iets gevonden. 85 euro met zijn 2en Eindhoven-Budapest en weer terug. Dat was wat we zochten, lekker goedkoop. Van vrienden van ons het adres gekregen van een betrouwbare autoverhuurder. Een mailtje gestuurd of ze nog een auto vrij hadden in die week, en jawel ook dat was oké. Dus alles is geregeld en we kunnen bijna vertrekken. En natuurlijk vind ik het best spannend. Ik ben nou eenmaal een schijtboks, zoals ze dat hier zeggen. En ik heb wel vaker gevlogen, maar het opstijgen vind ik dus echt niet leuk. Afijn, er staat een uur en 50 minuten voor de vlucht, dus ik kan net 1 film kijken en dan zijn we er al. Ik ga dat wel overleven hoor….. 

Maar in ons enthousiasme hebben we besloten om alleen met handbagage te reizen! Over een schrikeffect gesproken. We hebben ieder een ieniemienie koffertje tot onze beschikking. Kijk en dat is nou de uitdaging! Want wat neem je in hemelsnaam mee als je maar 10 kilo mag meenemen? Het miniatuur koffertje alleen weegt al  3,2 kilogram. Blijft er nog 6,8 over. Nou eerst maar een kijken wat echt mee moet. Fotocamera en medicijnen zijn natuurlijk een eerste levensbehoefte. Paspoort en Ipad ook. Telefoon plus alle opladers. Sleutels van het huis, ook wel handig. Zonnebril en zwemkleding hebben we hopelijk ook nodig. Laptop moet mee, weegt 3 kilo…Navigatie, want die zal in de huurauto ook niet in zitten. Een woordenboekje, want ja we kunnen nog steeds niet zonder. Natuurlijk mijn tas, die trouwens al ruim 1 kilo weegt….. Jeetje er blijft niet veel over voor kleding en schoenen.  Ik zal straks eens beginnen met pakken, dan weet ik of ik nog een broek of vest kan meenemen…. Want alles, echt alles moet in de koffer. Op de site staat dat je extra mag meenemen: een jas of deken, een mobiele telefoon, lectuur voor onderweg, ja en krukken als je gehandicapt bent. Nou de jas hoeft er dus niet ingepropt te worden, dus dat scheelt. Maarja welke jas neem ik mee? Winterjas lijkt me niet meer nodig, maar mijn zomerjas van vorig jaar is echt veel te groot geworden. Een warme vest dan maar? Ga ik lekker in Hongarije een nieuwe jas kopen. Och dat kan natuurlijk niet, want die moet ook weer mee terug. Of ik moet iets anders daarlaten….Maar wat dan, want ik neem al bijna niks mee! Jeetje, wat een dillema’s zeg. En wat te denken van schoenen! Normaal gesproken neem ik toch wel een paar of 6, 7 mee. Maarja dat kan natuurlijk niet, past niet eens in het miniatuur koffertje.  Dan doe ik een paar dichte schoenen aan en neem mijn fijne fitflops mee in het koffertje. Mario zei al dat hij gewoon wat dingen over elkaar aan doet, haha. Kan gemakkelijk want al zijn kleren zitten nu toch te ruim. Het is maart en dat betekent dat het ’s nachts koud is, maar overdag kan het al gemakkelijk 20 graden zijn in Hongarije. Lekker, maar wel lastig met kleren. Want je hebt dus dikke en dunne kleren nodig, om zo maar te zeggen. Ik doe de dikke wel aan en neem de dunne mee. Van elk 1 setje, dan is het koffertje propvol. Gelukkig hebben we in ons huisje op de heuvel nog wel wat boxen met kleren staan, werkkleren wel te verstaan. Maakt gelukkig maakt dat daar niks uit. Dat is een groot voordeel, je loopt nooit voor joker. Dus waar maak ik me eigenlijk druk om?

Ik ben benieuwd of er niks kapot gevroren is in en om het huis. Ik heb al van verschillende mensen gehoord dat er toch wel het een en ander kapot gegaan is. Bij vrienden van ons is de verwarmingsketel, de radiatoren en de vloerverwarming bevroren . Alles kapot en moet vervangen worden. Nou kan dat bij ons niet, want we hebben geen verwarming. Waterleiding kan ook niet, want we hebben geen waterleiding. Nou we gaan het zien. We hebben erin ieder geval keiveel zin in! En dan kom ik automatisch weer bij de volgende uitdaging: ervoor zorgen dat de kilo’s eraf blijven in Hongarije…

Groetjes, Marti