Ramen en andere rommel

De meeste mensen die mij kennen, weten dat ik van oude spulletjes houd. Van veel oude spulletjes, schatten oftewel zooi. En er komt een dag, dat me dat nekt. Dat kan niet anders, want als je een videocamera op mijn voordeur zou richten en die een paar dagen laat opnemen, zie je wat hier allemaal naar binnen gaat. En zou er dan ook nog eentje op de achterdeur gericht staan, dan zou je al snel gaan denken: hier klopt iets niet. Want er gaat bijna nooit iets weg uit het huis. Ja afval dat natuurlijk wel, maar spulletjes? Nee dat vind ik jammer hoor. Ik koester de schatten die ik overal op doe. En dat kan overal zijn, bij de kringloop, die breng ik elke week een bezoekje. Op de rommelmarkt, heeeeeerlijk vind ik dat, alleen kom ik daar niet zo vaak meer. Een soort van zelfbescherming, want dan kom ik echt met tassen vol naar huis. Op Marktplaats kun je ook de mooiste oude waardevolle spullen kopen voor een prikkie. Op de camping, ja zelfs op de camping zijn heel mooie spullen voor het oprapen. Zo heb ik in Hongarije op de camping wel eens een mooie blauwe stoel uit de vuilnisbak gevist. Ik kwam trots aangedragen met mijn nieuwe aanwinst en mijn gezin zei: wauw das een mooie stoel, mag ik erop zitten? Ik klapte de stoel uit en Menno, toen nog een jongentje van een jaar of 6, nam parmantig plaats in de stoel. Toen bedacht Mario ineens, waar heeft ze die toch vandaan? Ik zei eerlijk dat ik hem uit de vuilnisbak had gevist. Getver, riepen ze in koor, bah hoe kun je dat nou doen? En vervolgens werd de stoel aan de kant gegooid!  Nadat ik de stoel een grondige sopbeurt had gegeven is er nog jaren dankbaar gebruik van gemaakt. Kijk, ik bedoel maar.

Maar zo waren we ook een op een camping in Porec, in Istrië. Prachtige camping, mooi land en heerlijk weer. Maar het mooiste van alles vond ik toch wel de afvalberg die net buiten de camping te vinden was. We hadden in dat jaar 2 kleine tentjes bij voor de kinderen en daar was een tentpaal van kapot. 

Wij op zoek naar een nieuwe, maar in Porec en omgeving was geen de Wit. En ook geen andere winkel waar we zoiets konden kopen. Ik zie tegen Mario: Misschien ligt er op die afvalberg wel een tentpaal. Want dat was de stortplaats van de camping en daar werden dus ook kapotte tenten neergegooid. Ik ga niet kijken, zei Mario, doe jij dat maar. Hij heeft namelijk een hekel aan ouwe meuk…. Ik daar naartoe met Menno, die was wel te porren voor zoiets. Moest je nog goed opletten met je teenslippers dat je niet in een stuk glas ofzo trapte. Het was een walhalla! Want behalve een tentstok, hadden we ook nog allerlei andere schatten gevonden! Onderdelen voor de partytent van thuis, haringen en nog meer andere dingen we echt niet konden laten liggen.  Wij blij naar de camping en nadat alles goed schoon gemaakt was, werd de tentstok onder de tent geplaatst en de rest werd uiteindelijk nooit gebruikt….

Eén van mijn hobby’s is mozaïeken. En daar heb je veel gekleurde tegeltjes voor nodig. Ik ging naar een tegelhandel om te kijken wat die dingen kosten. Kei- en kei duur zijn die! Je betaalt gewoon de hoofdprijs per tegeltje. Dat moet anders, dacht ik. En zo geschiedde. Op een gegeven moment heb ik de stoute schoenen aangedaan en ben naar een andere tegelhandel gereden. En ik heb binnen netjes gevraagd of ze misschien goedkope gekleurde tegeltjes hadden om te mozaïeken. Nee, zie de lieve man, die hebben we net allemaal in de container gegooid. Mag ik ze er misschien uithalen vroeg ik. Ja natuurlijk, zei de man. Ik mijn autootje naar achteren gereden en langs de container geparkeerd. Ik probeerde erin te kijken, en dat viel nog niet mee, want ik ben niet zo groot. Maar wat ik wel zag was een scala aan gekleurde tegeltjes! En het mooie was, ze waren gratis! Maar hoe kreeg ik die er nu uit? Het was al laat in de middag en ik besloot het erop te wagen. Ik ben naar huis gegaan en heb tegen Mario verteld dat hij echt mee moest naar Schijndel. Hij kijkt me aan zo van: mens ben je nou helemaal gek geworden? Maar die lieve schat, hij gaf zich gewonnen. Want hij weet ook wel, dat ik anders over blijf zeuren. Dus de volgende dag was het zaterdag en wij gingen terug naar de tegelhandel. En nu maar duimen dat niemand anders me voor was geweest. Ik eerst weer binnen netjes vragen, geen enkel probleem zeiden ze. Vol verwachting reden we naar de container. Ik sprong op het randje zodat ik er net overheen kon kijken en mijn hart maakte een sprongetje! Ze lagen er nog! Ik wist niet hoe snel we alles in de auto moesten krijgen, want stel je eens voor, dat er nu net nog iemand aankwam die gratis gekleurde tegeltjes zocht! Rustig maar, zei Mario, die wil echt geen hond, die rommel. Het enige waar Mario zich min of meer druk om maakte, was dat bij deze tegelhandel een fietsmaatje van hem werkte. En hopelijk was die vandaag niet aanwezig. Want het is nogal wat, dat je door je vrouw de container in gejaagd wordt. Maar alles ging vlekkeloos en met een heel laaghangende auto togen wij weer naar huis. Ik heb die winter een heel mooie tafel gemaakt van die tegeltjes.

De tafel staat er nog steeds en ik krijg nog regelmatig complimentjes, en als mensen dan vragen hoe ik aan die mooie tegeltjes ben gekomen, slaakt Mario een diepe zucht. Daar wil ie niet meer aan herinnerd worden. Ik had trouwens nog heel veel tegeltjes over en die gaan allemaal mee naar Hongarije, want ook daar ga ik ooit een tafel maken.

Als wij in Hongarije zijn, gaan we op zondag vaak naar Kaposvár, naar de markt. Aan de rechtse kant van de markt verkopen ze nieuw spul, niet interessant. Maar aan de linkse kant is de 2ehands markt. Heel interessant. Voor de vorm lopen we ook altijd even langs de nieuwe spullen, en kopen soms ook wel iets, maar ik kom eigenlijk alleen maar voor de oude schatten.

Een leuke markt is dat zeg, hij is niet groot, dat is dan weer fijn voor Mario. Maar groot genoeg om er lekker een tijdje rond te snuffelen. Ik heb er al regelmatig leuke dingen gekocht, en echt heel goedkoop. Een ouderwetse spuitfles, een mooi oud bord, verschillende emaillen spulletjes.

Die staan nu allemaal te pronken in mijn huisje op de heuvel.

Maar dit alles valt is het niet bij de grote slag die we deze herfst hebben geslagen! We hadden van vrienden gehoord dat er in Tab bij de schilder zo’n mooie oude ramen stonden. En die stonden bij de glascontainer, klaar om weg te gooien. Zij hadden nog getwijfeld, maar konden er niks mee, en hadden ze niet meegenomen. Mijn aandacht was gewekt. Mooie oude ramen, gratis, klaar om mee te nemen. Ja, zei Mario, wij kunnen er ook niks mee. Oja dacht ik, dat zullen we dan nog wel eens zien. Want ik weet nog wel dat wij een jaar geleden, onderweg naar vrienden, langs een huis kwamen wat ze helemaal aan het verbouwen waren. En bij dat huis lagen langs de weg, de mooiste oude paneeldeuren die ik ooit gezien had. Echt Hongaarse. Ik riep tegen Mario: stop, ik moet even kijken. Ik stapte uit de auto en Mario, och ik wist al wat hij dacht… daar gáán we weer! Er kwam een man naar buiten en hij begon tegen mij te praten. Hij zei dat alles wegging en dat ik alles mee mocht nemen. Ik heel blij naar de auto en zeg tegen Mario: we mogen die oude deuren meenemen. Wat moeten wij daarmee? Wij hebben geen deuren nodig. Ja maar, zei ik, dat weet je niet, we moeten nog een heel huis en een gastenverblijf verbouwen. En we mogen ze gratis meenemen. Hij stapte uit, en keek naar de deuren. En zei: hoe moeten we die meenemen. Wat dat je van gewoon in de auto, dat kan gemakkelijk. Ja, maar we hebben ze niet echt nodig en ze zijn zo groot en het zijn er zoveel. Nee, doe maar niet, is zo’n gesjouw, zei hij. Mokkend stapte ik weer in de auto en we reden verder naar onze vrienden. Daar aangekomen vertelde ik het verhaal en zij verklaarden mij voor gek dat we de deuren niet mee hadden genomen. En sindsdien heb ik me heilig voorgenomen, dat me dat nooit meer overkomt! Het is altijd blijven knagen, die mooie deuren. Misschien zijn ze wel in de kachel belandt, erg hè? Moet je niet aan denken… Maar op de een of andere manier, waren de ramen toch naar de achtergrond geraakt, en had ik er helemaal niet meer aan gedacht! Tot we er eigenlijk toevallig bijna langskwamen. Ik zeg tegen Mario: zullen we eens gaan kijken of die ramen er nog staan. Een diepe zucht volgt. Maar denkt Mario, ik wil dat gezeur van die deuren, die ze van mij niet mocht meenemen, niet meer horen. Nou wij komen daar op dat terrein aangereden en in een vlucht zie ik het al, die gaan mee. Rijen dik staan ze opgesteld! Mooie oude Hongaarse ramen. Van die dubbele en het originele beslag er nog aan. We kijken even en jawel de achterklep gaat open en Mario begint ze zowaar in te laden!

Hij is ondertussen de schaamte allang voorbij…. Nouja niet helemaal dan, hij kijkt af en toe rond en vraagt aan mij: zouden die echt weg mogen. Ja, natuurlijk zeg ik, schiet nou maar op. Want weer bekruipt mij hetzelfde gevoel: want stel je eens voor, dat er nu net nog iemand aankomt die die mooie ramen ziet staan en denkt: het zijn er zoveel die zullen ze echt niet allemaal nodig hebben, ik pak er ook een paar. Nodig, nodig, natuurlijk heb ik ze niet echt nodig. Maar ik moet ze wel hebben!

Gestaag sjouwen en proppen wij verder. De auto begint ondertussen aardig vol te raken. Maar het past, alles zit erin! Voorzichtig gaan wij op weg naar ons huisje op de heuvel. Daar weer aangekomen moeten ze één voor één weer omhoog gedragen worden. Maar ik doe het met liefde, en ben Mario dankbaar dat hij zonder mokken gewoon meewerkt en net doet of hij ook heel blij is met de deuren….. Blij begin ik al te plannen waar we de ramen allemaal gaan gebruiken. In het gastenverblijf, in de ‘serre’ die aan het de voorkant van het huis is. Daar zitten nu van die grote ramen en die vind ik al vanaf het begin spuuglelijk. Ik vind de verhouding niet kloppen… dus daar zijn ze ook goed voor. En wie weet waar nog meer. En zo zijn er weer wat spullen bijgekomen, maar nu in ons andere huis. En daarom maak ik me voorlopig ook nog geen zorgen, want als het hier vol raakt, neem ik het gewoon weer mee naar Hongarije. Daar heb ik (voorlopig) nog ruimte zat!

Groetjes, Marti