Deze live-update is eigenlijk geen echte live-update, want we zijn alweer een paar dagen terug in Nederland. Maar ik wist eigenlijk niet zo snel een pakkende titel te verzinnen, vandaar.
Dag 16: De bedoeling was om vandaag een keer ècht vroeg op te staan. Want het is markt in Tab. Het is iedere week markt in Tab, maar een keer in de maand is het een grote markt. En aangezien wij daar nog nooit geweest waren, werd het nu de hoogste tijd. De jeugd sliep nog en dat lieten we maar zo. Die houden toch niet zo van markten. Dus rond 10:30 wij in de auto en op weg naar Tab. We weten niet waar het precies is, maar men zegt dat je dat vanzelf ziet. En inderdaad, opeens staan er tientallen auto’s geparkeerd langs de kant van de weg. Dus wij volgen de sliert met auto’s, en zo komen vanzelf bij de wei aan waar de markt staat opgebouwd. En groot is ie! En dat in zo’n gat als Tab. Na een tijdje wachten hebben we een parkeerplekje gevonden en kan de pret beginnen….. Al bij een van de eerste kramen ziet Mario een mooie grote hamer. Zo eentje met een steel van een meter en dan zo’n grote klomp ijzer eraan. Hij denkt dat de muur in het gastenverblijf daar wel omver mee gaat. Ik kan hem in ieder geval niet tillen, dus ik hoef hem ook niet te gebruiken. Maar Michael en Timo hebben om een kratje bier met Mario gewed dat ze voor het einde van de week, de muur eruit hebben. Maar met die kleine hamertjes die we nu hebben gaat dat dus echt niet lukken. Aangezien we pas net op de markt zijn, besluit Mario om de hamer aan het einde pas te gaan kopen. Dus we lopen we nu verder en we verbazen ons over wat er allemaal te koop is: schoenen, gereedschap, potten en pannen, heeeel veeeel kleding, tassen, plastic tafelkleden, worsten en de overheerlijke Kürtös Kalács!
Al die vrouwen in hun kleurige rokken, met shirts erop die in onze ogen helemaal niet bij elkaar passen. Maar op de een of andere manier staat het bij die vrouwen juist heel mooi! En die kindjes zien er ook al zo schattig uit…
Ik koop bij een van die mensen 3 mooie theedoeken en een echte namaak Pad Egg. Nadat we bij de eerste kraam de grote hamer hebben opgehaald, gaan we voldaan richting het huisje op de heuvel. Daar aangekomen zitten de jongens al op ons te wachten. Ze hebben nog niet gegeten, dus dat komt mooi uit. De Kürtös Kalács gaan er goed in, ze vinden ze echt lekker. Zo hebben ze weer wat van de Hongaarse cultuur geleerd. Dan besluiten Michael en Timo om die mooie nieuwe hamer maar eens te gaan uit proberen. En je zult het niet geloven, maar een paar flinke klappen, horen wij ineens een harde doffe knal. De muur ligt om! Jeetje dat hadden we niet verwacht, dat het zo goed zou gaan! Wij gaan kijken en zien dat de vloer een halve meter hoger is geworden en dat de ene deur erdoor gebarricadeerd wordt.
Zo nu kan het opruimen beginnen. Voor ons dan, want de jongens zijn klaar, zij hebben hun kratje bier verdiend.
Dag 17 Vandaag gaan we weer iets leuks doen met de jeugd. Zij zijn hier tenslotte op vakantie, en wij eigenlijk ook… Dus besluiten we om naar Kaposvár te gaan, naar het zwembad. Om 12:00 uur is iedereen klaar om te vertrekken. Na een rit van ongeveer een uur komen we bij het zwembad aan. Zo, dat ziet er mooi uit zeg! Ik snap nog steeds niet waarom ze in Nederland toendertijd al die openlucht zwembaden gesloten hebben. Hier zijn er zo veel en ze worden allemaal druk bezocht!
Wij kunnen zelfs binnen met een családi jegy, oftewel een gezinskaartje. Dat gaat ons dan ongeveer 6000 forint kosten. En dat vinden wij niet duur voor zo’n mooi zwembad. Overal staan van die fijne ligstoelen die je gratis mag gebruiken. We zoeken er 8 bij elkaar en vlijen ons neer. Heerlijk weer is het vandaag. Zonnig met af en toe een wolkje, en zo’n 30 graden. De jongens gaan meteen een kijkje nemen in het thermaalbad.
Timo komt als eerste uit het water en gaat in de stoel liggen slapen. Dan komt Michael er ook uit en trekt zijn trui aan en doet zijn capuchon op zijn hoofd. Om zijn middel wikkelt hij een grote handdoek. Huh? Waarom doet ie dat nou? Heeft ie het koud, soms? Ik vind het wel een komisch gezicht en maak er een foto van. Achteraf bleek hij gewoon erg verbrand te zijn en hij wilde niet dat het nog erger werd…. Na een half uurtje willen ze met zijn allen van de glijbanen afgaan. Mario natuurlijk ook, ik niet, ik maak foto’s.
Het blijven natuurlijk gewoon kindertjes. Eigenlijk zijn ze gewoon de hele middag in het zwembad aan het ‘zwemmen’. Om 18:00 besluiten we dat het mooi geweest is en we gaan als afsluiting nog bij de Mac eten in Kaposvár. Dat gaat er altijd wel in bij de jeugd. Ik durf bij thuiskomst niet op de weegschaal te gaan staan…. Nou en toen ‘avonds nog Boggelen met zijn allen en er was alweer een dag voorbij.
Dag 18 Vandaag zijn we op bezoek geweest bij Hans en Nelleke. Die hebben een heel mooi huisje in een plaatsje dichtbij Dombovár. Ze hebben dat zo’n 6 jaar geleden gekocht en sindsdien is het helemaal opgeknapt. En het ziet er heel mooi uit! Aan de buitenkant wit gestuukt met een rood pannendak erop.
Dag 19: Ja en dan is nu de dag aangebroken waar heel Torvaj een jaar naar uitkijkt. Het is vandaag Falunap, oftewel het dorpsfeest. We krijgen een paar dagen van tevoren een uitnodiging in het Duits. Deze komt een bode van de gemeente persoonlijk aan ons uitreiken. Vorig jaar waren we ook uitgenodigd, maar toen konden we niet, omdat we net op die dag Manon en Laurie van het vliegtuig moesten gaan halen. Maar dit jaar komt het heel mooi uit. Want wij zijn er en de jeugd is er ook allemaal. Er is midden op straat een podium opgebouwd en ook zijn er grote tenten opgezet, waaronder lange tafels met stoelen staan. De dag zal ‘s morgens om 7:00 uur beginnen met muziek. Ze gaan dan langs de huizen om de mensen te begroeten. Verder zal er op het podium eigenlijk de hele dag van alles te zien zijn, zoals volksdansen, opera, zangers en zangeressen, eigenlijk iedereen die denkt dat hij iets leuks of bijzonders kan. Maar 7:00 uur is voor ons een beetje te vroeg, dus wij zetten geen wekker en slapen lekker uit. Mooi niet, om half 8 word ik wakker en hoor meteen de vrolijke muziek door het dal schalmen. Dat is een leuke manier om wakker te worden, ik heb meteen goeie zin! Na een tijdje hebben liggen luisteren besluiten we maar om op te gaan staan. Het is voor de verandering lekker weer, dus daar moeten we gebruik van maken. We gaan het aanrechtblad voor de zomerkeuken op maat maken, zodat het nog geplaatst kan worden voordat we weer naar huis moeten…. Als we ons gereedschap bij elkaar gezocht hebben, en in het keukentje aan het meten zijn, horen we bij de poort iemand roepen: Jónapot Kívánok. Ik kijk Mario aan en zeg:”Wie is dat?” Hij ziet het van die afstand ook niet en zegt:”jaa es effe kijken…… Jaa die ken ik.” Ik vraag hem nogmaals wie het is, want ik zie nog niet eens of het een man of een vrouw is, laat staan dat ik zie wie het is. Aangezien hij nu geen antwoord geeft, lopen we beiden maar eens richting poort. Het beeld word steeds scherper, hé er staan meer mensen aan de poort. Dan op een meter op 10 afstand zie ik dat het Jos en Ans en hun kinderen zijn. Dat is leuk! Zij zitten bij ons op de Hongaarse les. Maar omdat hun huis zich toch wel op zo’n 300 kilometer afstand bevindt, hadden wij hun hier natuurlijk niet verwacht! Maar ze zijn nu op weg naar Nederland, dus hoeven ze niet zo ver om te rijden. Wij vinden dit wel erg gezellig! Dat aanrechtblad wacht wel, en zoals we onderhand wel weten, plannen gaat niet in Hongarije. Dus de komende uren gaan voorbij met het bijpraten met Jos en Ans over hun huis in Hongarije, hun vakantie en natuurlijk ook over de Hongaarse les.
We zoeken een plaatsje aan een lange tafel en kijken wat onwennig rond. Allemaal vreemde mensen. Maar dit zijn wel onze dorpsgenoten. Dat zien we daar aan de andere tafel onze Duitse kennissen uit het dorp zitten. We zwaaien even, maar ik wil daar niet meteen bij gaan zitten. Eerst maar eens even tussen de Hongaren. De man tegenover Mario geeft hem een hand en begint tegen hem te praten, Mario snapt er echter geen snars van. Dus hij lacht vriendelijk terug naar de man. Het valt niet mee om zo een praatje aan te knopen… dus blijven we wat schaapachtig rond kijken.
En we drinken nog een cola en een biertje. Na ongeveer een half uur geven we het op en gaan bij onze Duitsers aan de tafel zitten. Kijk dat praat toch een stuk gemakkelijker. Op een gegeven moment moet ik naar het toilet en Sylvia gaat met me mee, om me te laten zien waar ik moet zijn. We lopen naar het gemeentehuis en gaan daar naar binnen. Daar zijn 3 toiletten waar we gebruik van mogen maken. Dat is leuk, hier was ik nog nooit binnen geweest. 2 vliegen in 1 klap. Ondertussen gaan de optredens van nog meer majorettes en niet zo zuivere zangeressen gewoon door. Het word steeds drukker. Als we bij het gemeentehuis buiten komen lopen we de tuin in. Daar staan 4 gigantische kookpotten te pruttelen. Oo wat ruikt dat lekker. Ze zijn allemaal gevuld met babgulyás, oftewel bonengoulash. Ik begin al trek te krijgen…. En het ziet er ook zo gezellig uit! We gaan weer naar onze plaatsen en zijn net op tijd om het optreden van het volksdansen te zien.
Dat is toch overal weer anders. Ik vind het altijd wel heel leuk om te zien. Rond 20:00 uur kunnen we dan aansluiten voor de soep. Ik vind het heel erg lekker, maar het is wel anders als in de restaurants. Deze is gemaakt door de zigeunervrouwen uit het dorp. Als je het onderste uit de pan hebt, heb je veel botten en grote stukken vel… Ja en daar ben ik dan niet zo gecharmeerd van, maar ik eet toch mooi mijn bordje leeg. Mario gaat nog een keer halen, en dat had hij beter niet kunnen doen. Want ’s nachts heeft hij er last van. Dan om 21:30 gaat het beginnen, de tombola! Het stroomt werkelijk vol!
Ik zie nu wat het hoogtepunt van de dag is. Als we een uur lotjes hebben zitten controleren, blijven we met lege handen over… we hebben geen prijs. Maar dan duwt de overbuurvrouw mij een plant onder mijn neus. Voor mij, omdat ik geen prijs heb. Nem, nem. Ik wil de plant niet aannemen, omdat ik weet dat ze thuis heel arm zijn. En wat moet ik met zo’n plant, over een paar dagen, moeten we weer naar Nederland. Maar ze blijft maar aandringen, en dan besef ik dat ik hem gewoon moet aannemen. Het zou een belediging zijn, als ik het niet zou doen. Dus ik bedank de vrouw hartelijk en even later lopen Mario en ik met de plant de heuvel op. Het feest gaat nog tot in de late uurtjes door, maar voor ons is het mooi geweest. Wij waren vanmorgen al vroeg wakker…
Groetjes, Marti
Geen opmerkingen:
Een reactie posten