Ik vraag me nu werkelijk af of het wel nut heeft dat ik
weer een blog schrijf.. Wie interesseert het nu dat wij een hoop gekloot hebben
gehad met de auto? Wat maakt het allemaal uit? De wereld staat in brand en ik weet niet wat ik er mee aan moet. Al
die ellende die voorbijkomt. De verschrikkelijke beelden van de oorlog in
Syrië, ik zit erbij te janken hoor. Gisteren die gek die op een kerstmarkt in
Berlijn op de mensen in rijdt. Ik krijg er een steen van in mijn maag. Waar ben
je nog veilig? Mario werkt in Amsterdam en Menno in Eindhoven. Echt ik maak me
serieus zorgen. Wanneer is Nederland aan de beurt? Volgens mij is het slechts
een kwestie van tijd. Ben je dan veilig in Amsterdam of Eindhoven? Ben ik in
Rooi wel veilig? Waar moet het toch naartoe…
The world's gone
mad
And I have lost
touch
I shouldn't admit
it
But I have.
It slipped away
while I was distracted
I haven't changed
I swear I haven't
changed
How did this
happen?
(tekst Marillion)
Maar omdat ik ook wel snap dat we door moeten en dat we
ons leven niet door angst moeten laten leiden, ga ik toch maar een kort
verhaaltje opschrijven. Al is het maar omdat iedereen aan ons vraagt, wat dat
nu toch allemaal was met de auto. Ik zeg dan steevast, het was klote, maar het
is maar een auto. Er zijn wel ergere dingen…
Maar vol goede hoop vertrokken we op vrijdag met het
vliegtuig weer naar Hongarije. Effe onze auto ophalen en dan op zondagmorgen
weer terug rijden naar Rooi. Whahaha had je gedacht, mooi niet. Maar dat wisten
we toen nog niet. Omdat we maar 2 nachtjes in Hongarije zouden slapen, hadden
we besloten om bij onze vrienden in hun B&B te gaan logeren. In de winter
is ons huis zo koud. De muren van bijna een meter dik zijn in- en in- koud.
Voordat het een beetje behaaglijk is, moeten we alweer naar NL. Als we op het
vliegveld in Budapest aankomen, bellen we de jongen van de huurauto. Na een
minuut of 10 is hij er en hij vraagt voor hoelang we de huurauto nodig hebben. We
hebben hem alleen nodig om van Budapest naar Siófok naar de garage te rijden.
Want dan gaan we verder met onze eigen auto. Als we dat vertelt hebben tegen de
jongeman, zegt hij dat hij ons wel naar Siófok kan rijden. Want anders rijden
we zelf naar Siófok en de jongeman moet dan de met de trein de auto weer gaan
ophalen in Siófok om dan weer terug te rijden naar Budapest. Beetje omslachtig,
dus ja graag. Na een voorspoedige rit komen we bij de garage aan. De mevrouw
achter de balie begint breeduit te lachen en zegt, gelukkig, de auto is klaar! Zeg
dat wel, gelukkig. Nadat we 1150 euro afgerekend hebben mogen we onze rode
bolide mee naar huis nemen.
Dit staat bij ons onder aan de weg, gemaakt van hout. Leuk hè?
We rijden eerst naar Torvaj om te kijken hoe het
met het kamertje is dat in de tussentijd opgeknapt is. We zijn in deze week
steeds op de hoogte gehouden door onze vrienden, d.m.v. berichtjes en foto’s.
En als we in Torvaj aankomen, komt Margit meteen naar me toegelopen en omhelst
me. Ze zegt dat ze zo blij is dat we er weer zijn. Het lijkt wel of we een half
jaar zijn weggeweest i.p.v. een weekje. Als we bij het kamertje gaan kijken,
worden we niet teleurgesteld, het ziet er goed uit! Goh, wat een luxe.. Dat er
gewoon doorgewerkt wordt, terwijl wij in NL zijn. Dat geeft hoop.
Het valt ons trouwens wel op dat de ventilator van de
auto erg lang na blijft loeien… toch maar even in de gaten houden. En hij
stinkt ook nog steeds.
Die avond en de zaterdag verblijven in de B&B van
Hoeve weltevree en we worden echt in de watten gelegd. Het is wel een beetje
raar, want normaal zijn we hier als vrienden en nu als gasten. Ja als vrienden
én als gasten dan. De kamer ziet er echt heel mooi uit en we slapen als een os.
Bij mij is het ondertussen wel verschrikkelijk in mijn rug geschoten en dat is
toch wel balen. Bij iedere kleine beweging schiet de kramp in mijn rug en het
beneemt me iedere keer de adem. Ik denk ook aan de terugreis van 1350 km… hoe
ga ik dat volhouden. Maar pijnstillers doen een beetje hun werk en door de goede
zorgen van onze gastheer- en dame is het uit te houden.
Heerlijk ontbijt bij de B&B
Vol goed moed vertrekken we zondagmorgen op weg naar NL.
Onderweg lijkt het toch alsof we weer iets ruiken. Misschien verbeelden we het
ons maar, je bent toch een beetje wantrouwig geworden. Als we in Vezsprém aangekomen
zijn, besluiten we om bij de Tesco even broodjes te kopen voor onderweg. Mario
besluit om toch maar even onder de motorkap te kijken en tot onze schrik zien
we dat er weer overal olie gelekt is. De oliespetters zitten echt overal.
*&%#@* Wat nu? Wat is wijsheid… ik zie een verslagenheid in Mario die ik
nog niet vaak gezien heb. Verdorie klote zeg. Maar dan herpakken we onszelf
weer en besluiten de ANWB te bellen en niet verder te rijden. Ja en dat begint
het circus weer opnieuw. De Hongaarse autóklub komt er weer bij en de man doet
echt zijn best.
Hij probeert vanalles maar kan niet voorkomen dat 4 uur later
de sleepwagen komt en de auto plus aanhanger terug brengt naar de garage in
Siófok.
We hadden niet veel keuze, want in Vezsprém is er op zondag ook geen
garage geopend. En wat dan nog, dan sta je daar met je spullen, waar moeten we
naartoe? We hebben al contact gehad met John en Martine en gevraagd of ze ons
bed nog niet verschoond hebben, want dat we nog graag een nachtje bij hun
willen slapen. Die lieve schatten komen ons bij de garage ophalen en we gaan
gewoon uiteten in Siófok, alsof er niks aan de hand is. Ja je moet wat, toch?
Bij de B&B aangekomen, krijgen we nu de grootste kamer, omdat onze kamer
toch al schoongemaakt was. Wat een prachtige grote kamer! Dit is toch een
pleister op de wonde.
Die maandagmorgen zorgen Mario en John dat ze al om 7 uur
bij de garage zijn, meteen als hij open gaat. Ook zij balen natuurlijk en gaan
meteen kijken waar de olie vandaan komt. Dan blijkt al gauw dat er nog een
slang kapot is, die ze dus gewoon over het hoofd gezien hadden bij de grote
reparatie! En die slang moeten ze bestellen en dan moet hij er nog ingezet
worden. En omdat het halve motorblok er uit moet, gaat dit nog wel een dag of 4
duren. Tja dan heb je niet veel keuze meer. We zullen weer zonder auto terug
moeten naar NL. Er wordt gekeken wat de mogelijkheden zijn.
Oftewel met een huurauto of weer met het vliegtuig. Maar
omdat we toch zo snel mogelijk weer in NL moeten zijn, gaat de ANWB
vliegtickets voor ons regelen. Het kan niet sneller als dinsdagmorgen.
De rest
van die middag brengen we in Siófok door, waar we gezellig een heerlijk gebakje
gaan eten en nog wat over de kerstmarkt rondlopen. Zonder angst en genietend
van de gezelligheid.
De volgende morgen vertrekken we naar NL en boven in de
lucht is het zo mooi en vredig. Waarom kan het niet overal zo zijn….
En dan moeten we nog anderhalve week wachten voordat onze
auto plus aanhanger met een transportwagen bij onze garage is afgeleverd. Wij willen
hebben dat hij de auto nog even controleert, want we hebben eerlijk gezegd niet
zoveel vertrouwen in de garage in Siófok. Als er dan uitkomt dat er nog een
onderdeel vervangen moet worden, ben ik zo blij dat we met het vliegtuig naar
huis gekomen zijn. Voorlopig blijven we even in NL, even geen gereis meer
tussen Rooi en Torvaj. Eventjes dan.
Mario en ik willen jullie allemaal hele fijn feestdagen
wensen en het allerbeste voor 2017!
En ik hoop echt dat de wereld een beetje vrediger gaat
worden.
Groetjes, Marti
