Als ik dan dat lichtblauwe autootje weer voor de eerste keer zie, wordt ik helemaal warm van binnen. Mijn Trabi 💙 Met zijn heerlijk specifieke geur. Met zijn lekker pruttelend geluidje. Het is hard werken in de Trabi, want hij kent geen stuur- of rembekrachtiging. Achterin zit één lange gordel, alle kindjes kunnen tesamen ingesnoerd worden. Aan de zijkant, boven de gordel zitten van die lussen om jezelf vast te houden. Er zit een klein lampje tegen het dak, dat moet je zelf aan en uit zetten met een knopje. Maar dat maakt niet uit. Het is een beleving om te rijden in een Trabant. Hij past zo goed bij me, klein en robuust. Maar deze keer was er iets mis met de Trabi. Hij lekte water...en niet zo'n beetje ook. We kunnen er zo niet mee gaan rijden.
Ondertussen heeft Mario het probleem al ondekt en geprobeerd om het kapotte onderdeeltje te verwijderen. Maar dat lukt hem niet. Dus moet hij naar de garage. Maarja hoe doe je dat als je er niet mee mag rijden. Met de sleepkabel. Dan zal ik wel trekken, zegt Mario. Ja hee, maar hier heuvel op, heuvel af, dat zie ik niet zo zitten eigenlijk. Dan ga ik wel in de Trabi en dan mag jij hem trekken, zegt hij weer. Pff ik heb dat nog nooit gedaan, en dadelijk trek ik te hard en dan vliegt hij uit elkaar. Ik zie in gedachten al een traantje uit zijn koplampje biggelen. Nee dat wil ik niet. Er moet een andere oplossing zijn. Ineens bedenk ik me dat Gyula ook een Trabant heeft gehad. Als hij weer bij de buurvrouw komt, vraagt zij aan hem of hij niet even naar onze Trabant wil kijken. En dat doet hij. Kijken. Want meer kan hij er niet mee. Hij kent er ook niks van. Maar hij kent wel iemand hier uit Torvaj die hem wel kan maken. Hij werkt in Tab in de garage en heeft verstand van Trabantjes. Kijk dat bedoel ik nou. Die moeten we hebben. De volgende dag komt hij langs en ziet meteen wat het probleem is. Hij rijdt met de Trabi naar huis en belooft hem zo snel mogelijk gerepareerd terug te brengen. Als wij de volgende dag langs zijn huis gereden komen, zie ik mijn Trabi staan. En dat is zo'n raar iets, hij hoort hier te staan. Lekker dicht bij mij. Na een paar daagjes hoor ik bekend geluid het hoekje om komen. Daar is ie weer! Hij is gemaakt! Na betaling van 3000 forint loopt hij weer als een zonnetje. Ik had van thuis nieuwe matten voor hem meegenomen, want die zaten er nog niet in. Alleen een rubberen mat en dat vond ik zo kaal. Achterin lag een op maat gesneden zeil in tegelmotief. Dat heb ik er ook uit gegooid.
Ook had ik een gezellig knikhondje meegenomen en die ligt nu mooi op de hoedenplak te knikkebollen. Als klap op de vuurpijl nog nieuwe ruitenwissertjes gekocht en hij is weer het heertje.
Hier in Siófok zit een winkeltje en die heeft die mini ruitenwissertjes gewoon op voorraad.
Toen we net in Torvaj waren kregen we het bericht dat Han en Palinka overleden waren. Ze waren beide terminaal ziek en hadden er voor gekozen om samen eruit te stappen. Maar Han ging een dag eerder, op mijn verjaardag 3 augustus, en zo stierven ze een dag na elkaar. Wij leerden hun kennen hier in Hongarije, toen we net ons huisje gekocht hadden. We troffen elkaar in een restaurant en omdat we de enige waren, raakten we meteen aan de praat. We werden uitgenodigd bij hun thuis en wat volgde was een mooie vriendschap. Zij hoorden bij ons nieuwe avontuur, het hebben van een huis in Hongarije. In Nederland hadden we niet veel contact, af en toe zochten we elkaar op, maar het was vooral in Hongarije dat we elkaar tegenkwamen. Ze volgden met veel interesse onze verbouwingen en ontwikkelingen. Palinka is meerdere malen ziek geweest en dan was het vanzelfsprekend dat we haar opzochten. Toen Manon in het ziekenhuis lag, kwamen Han en Palinka op bezoek met een lángos en een grote meloen. Dat vond ik zo lief van hun!
Han zijn verjaardag in mei, mijn verjaardag in augustus, we vierden het samen met hun.
We hebben de uitvaart hier in Torvaj via internet kunnen horen en dat was toch emotioneel. Palinka stond nog één keer in het middelpunt van de belangstelling, want ze had een hele lange afscheidsbrief geschreven. Precies zoals ze was. Ze zullen enorm gemist gaan worden.
Volgende schrijf ik een langere blog over onze zomervakantie hier, maar voor nu blijft het hierbij. Ik moet morgen namelijk vroeg op, want we gaan een dagje naar de overkant van het meer!
Groetjes, Marti
Geen opmerkingen:
Een reactie posten