Oké het is 29 februari, dus bijna lente. GELUKKIG! De winter
hebben we weer gehad. Ik ben niet van de winter, maar dat heb ik al vaker
gezegd… ben blij dat het morgen maart is. Maar februari was ook zo saai omdat
we helemaal niet in Hongarije geweest zijn… Het was een Torvaj-loze maand. En die
zijn niet leuk. Het was maar goed dat de emigratie beurs in februari was,
hadden we toch nog een beetje een Hongarije gevoel. En dat gevoel hebben we uit
welteverstaan 1 kraampje op de hele beurs moeten halen. En dan was het nog een
makelaar ook nog. Hij verkocht huizen bij het Tiszameer. Nou zijn wij niet op
zoek naar nog een huis, en al helemaal niet bij het Tiszameer… Het is ook een
prachtig meer, daar niet van! Maar wij wonen 10 minuten van het Balatonmeer af,
dus kun je nagaan dat wij in al die jaren nog maar 1 keer bij het Tiszameer
geweest zijn. Het is toch meer dan 3 uur rijden bij ons vandaan.
Als wij Torvaj uitrijden en rechtsaf slaan, zien wij het Balaton al liggen.
Maar om terug
te komen op die beurs, er stond een Belgische meneer bij die stand en die was
zo aardig. Hij vroeg als eerste aan Mario of we Hongarije kenden. Toen vroeg hij
op we op zoek waren naar een huis. Mario zegt, we hebben al een huis in
Hongarije. Het is zo lullig om meteen te roepen, we hebben 2 huizen in
Hongarije. Dus wij zeggen altijd dat we èèn huisje hebben… Die man gelijk heel
enthousiast, waar hebben jullie een huisje. In Torvaj, zegt Mario. Nou weet
bijna geen enkele Hongaar waar Torvaj ligt, laat staan een Belg of Nederlander,
dus Mario zegt er vlug achteraan, bij Siófok. Oja dat kende hij wel. Het maakte
die man niks uit dat we geen huis zochten, want het gesprek ging al gauw over
onze liefde voor Hongarije.
Foto's gemaakt door Authentic Hongaars
Er was zoveel herkenning, dat het duidelijk was,
die man houdt ook niet van Hongarije-loze maanden. Want ook hij woonde nog niet
fulltime in Hongarije. We hadden het over de rust, de ruimte en de prachtige
natuur. Over de Hongaarse keuken en de behulpzaamheid. Het was duidelijk, we
waren zielsverwanten… Tegenover hun stand was de ingang naar de Frankrijk hal. Waar
Hongarije het met 1 stand moest doen, kreeg Frankrijk een hele hal! Maar wat
waren we daar blij mee. We zeiden al tegen elkaar, laat ze daar maar allemaal
naartoe gaan. Blijft het in Hongarije tenminste nog lekker rustig. Maar ik zei
ook tegen die meneer, wat al die mensen zoeken in Frankrijk, is in Hongarije in
overvloed. Behalve het stokbrood en de croissants dan, haha. En hij zei, dat
heel veel mensen verbaasd waren over het feit dan de huizen in Hongarije nog zo
lekker goedkoop zijn. En dan worden mensen toch nieuwsgierig en komen ze wel
even een praatje maken. Onbekend maakt onbemind. Het is eigenlijk heel dubbel,
want van de ene kant zijn we blij dat Hongarije maar 1 stand had op de beurs en
dat het nog vrij rustig is. Maar van de andere kant zijn wij zelf zo
enthousiast dat we iedereen willen laten zien hoe fijn het in Hongarije is. En
daar werkt deze blog ook weer aan mee…. Wij gunnen het gewoon iedereen om zo’n
fijne plek te hebben. Mijn vriendin zei pas, wat is het toch fijn dat je zo’n
plekje hebt waar je alles kunt ontvluchten. En dat is ook zo. Zo gauw als wij
in Torvaj zijn, zijn we Rooi alweer vergeten….
Op de beurs was ook een stand van Hans en Nel, 2 Nederlanders
die een gastenverblijf hebben in Oostenrijk. Zij hebben daar een prachtig boek
over geschreven en dat boek werd op de beurs gepromoot. Om zo’n boek gratis te
krijgen werd er gevraagd of je een droom had en of je die met hen wilde delen.
Ja ik denk dat de meeste bezoekers van de emigratiebeurs dezelfde droom hebben…
Onze droom is in ieder geval om zo snel mogelijk naar Torvaj te kunnen
verhuizen, fulltime of parttime, dat weten we nog niet. Dus ik schreef mijn
droomwens op een kaartje en die werd op de wand gehangen en ik kreeg het mooie
boek. Ook kregen we nog wat toepasselijke kaartjes mee.
Ik was helemaal blij!
Nog 9 nachtjes slapen en dan vliegen we weer naar
Budapest! Om van daaruit met de huurauto naar Torvaj te crossen, jippppiiieee.
Ik heb mijn huisje zo gemist! Ja ik lijk wel een achterlijke, maar ik denk zo
vaak aan ons huisje dat daar nu zo alleen staat. Vooral ’s avonds vind ik het
zielig… Helemaal alleen in het donker, met alleen een lantaarnpaal die over zijn
dakje schijnt…
Het huisje mist mij ook, denk ik op zo’n moment. Hoe gek kun je
zijn.
Ik hoop dat ik in het gastenverblijf verder kan gaan met
de badkamer. In november hebben we de afvoer van de wc verlegd omdat het dan
allemaal toch beter past. Mario heeft alle leidingen in de muur gelegd.
Ook heb ik toen èèn wand betegeld met dezelfde tegels
als op de vloer komen. De rest van de wanden worden niet betegeld, die ga ik stuken.
Daarmee ben ik op de helft, dus ik hoop dat ik het nu af kan maken. En dan nog
de tegelvloer erin en de pot kan geplaatst worden! Maar omdat we maar een paar dagen
gaan, zullen het wel lange dagen worden om nog iets gedaan te krijgen. Maakt
niks uit, slapen doe ik in Rooi wel weer.
Groetjes, Marti
