Waar was ie nou, die zonsverduistering? Hier in Rooi was er
in ieder geval niks van te zien, behalve dat het nog donkerder en kouder werd.
Een dik wolkendek en dichte mist waren de grote spelbrekers. En dat is echt
heel jammer, want ik had het zo graag nog een keertje meegemaakt… ik weet hoe
spectaculair een zonsverduistering is. Ik heb nl in 1999 de totale eclips
ervaren toen wij in Hongarije op vakantie waren. En hier zou sowieso geen
totale zonsverduistering zijn, maar 80%
komt al aardig in de buurt… Alhoewel het kippenvel moment echt pas
optreedt bij een totale eclips. Het is totaal niet te vergelijken met een
gedeeltelijke.
Toen wij in 1999 weer naar Hongarije zouden gaan, zorgden we
er wel voor dat we op 11 augustus op de camping in Balatonfüred waren. Want dat was de grote dag van een totale
zonsverduistering. Want nog nooit hadden wij zoiets meegemaakt. Er werd heel
veel reclame voor gemaakt en iedereen was in rep en roer.
Als je deo kocht,
kreeg je er een gratis eclips-brilletje bij. Bij McDonalds kreeg je ze gratis
bij je eten. Maar ook de souvenirwinkeltjes verkochten de brilletjes met de
datum en plaats erop. Mario heeft zelfs een t-shirt gekocht waar het groot
op stond.
En toen was de grote dag aangebroken. ‘s Middags rond kwart voor 1
zou het moment daar zijn. Al een paar uur van tevoren begon iedereen te
rommelen. Er heerste een gezellige, leuke spanning op de camping. We liepen met
onze campingstoelen rond om te kijken waar je het beste kon gaan zitten om tussen
de hoge bomen door de zon optimaal te kunnen aanschouwen. Toen we dat plekje
hadden gevonden, werden daar de stoelen neergezet en de statieven werden
uitgeklapt. Nog snel even kijken of we wel genoeg fotorolletjes hadden. Want in
die tijd hadden wij nog geen digitale camera. Daarom zijn de foto’s bij dit blog
ook in gescand en ook niet zo heel duidelijk..
Het werd al gezellig op het goeie plekje want er kwamen
steeds meer mensen met camera’s en stoeltjes bij. En dan alles onder een
bloedhete zon natuurlijk. Bij een oud caravannetje schoven de oranje
gordijntjes dicht. Later hoorde ik dat daar een mevrouw in zat, die niet naar
buiten durfde te komen omdat ze bang was dat de wereld verging. Naderhand bleek
dat onze Belgische buren ook binnen waren gebleven omdat ze heel bang waren
voor het onbekende… Jammer want ze hebben echt veel gemist.
Mario ging nog snel even een rondje maken over de camping en
zag bij het meer dat het grasveld helemaal vol was met mensen die vanaf daar
naar de zonsverduistering gingen kijken.
En toen begon de maan langzaam voor de zon te schuiven. Het
begon met een hapje uit de zon en die hap werd steeds groter. Het werd al wat
killer en ik deed een vestje aan. Het werd ook steeds stiller om ons heen.
Iedereen was vol verwachting. Ondertussen waren er wel wat wolken aan de hemel
verschenen. Zul je altijd zien!
En toen was het 12:46. Ik vergeet die tijd nooit meer. Dit
was hèt moment. De maan was langzaam maar zeker voor de zon geschoven. Het was
stil geworden, de vogeltjes waren gestopt met fluiten. De muisjes kwamen onder
de struiken vandaan en begonnen zachtjes te piepen. Het was donker. Ademloos
stonden we te kijken naar de corona, dat is die prachtige lichtkrans. Bij het
meer vandaan klonk een gejuich. Ik wist niet wat ik meemaakte. Manon en Menno,
toen nog 10 en 7 jaar oud, stonden met open mondjes naar de hemel te turen. Dit
was zoiets magisch.
De parels van Baily verschenen. Dit was minstens zo
spectaculair. Naast mij stond de videocamera te zoemen om maar krampachtig te
proberen om dit magische moment vast te leggen. Wat overigens niet echt lukte
want we hadden daar simpelweg de goeie filmcamera niet voor. Na 2 minuten was
het voorbij. De zon werd langzaam weer helemaal zichtbaar.
De vogeltjes ontwaakten en de muisjes kropen weer in hun
holletjes. Mensen begonnen weer te lopen, stoeltjes en statieven werden
opgeklapt en het leven ging gewoon verder. Alsof er niets gebeurt was… maar dat
was maar schijn, want even later zaten we met vrienden bij elkaar nog na te
praten. We waren allemaal een beetje versuft en moesten het even tot ons door
laten dringen. Dit hadden we niet verwacht. Dat het zo mooi zou zijn! Menno (7
jaar oud) sprak de legendarische woorden: vanaf nu ga ik ieder jaar
zonsverduistering kijken.
Helaas, dat is hem niet gelukt, maar tot op de dag van
vandaag weet hij nog precies hoe indrukwekkend het was. En wij ook.
De volgende dag zijn we de verschillende kranten gaan kopen
waar alles over de eclips instond. Niet dat we er ook maar één woord van konden
lezen, maar toch. Jaren later zag ik in Nederland bij een boekenbeurs een boek
over de eclips van 1999 en ik was weer helemaal terug in dat moment.. Uiteraard
ging het boek mee naar mijn boekenkast.
Groetjes, Marti
Bij de receptie van de camping lagen naderhand deze ‘diploma’s’
.jpg)
