Zoetjes aan worden we al wat ouder en komen we op een
leeftijd waarbij we steeds vaker gaan nadenken over later. Wat gaan we doen als
we later groot zijn. Als we op een leeftijd zijn dat we ons geen zorgen meer
hoeven te maken over werk. Want dat nu nog de enige stoorzender, dat er nog
gewerkt moet worden voor geld. En wat wij gaan doen als we later groot zijn, lees gepensioneerd, is
niet zo moeilijk te raden. Wij gaan lekker heeeeel veel naar Hongarije. Naar onze
huisjes op de heuvel. Dus wij hoeven niet bang te zijn dat we in een zwart gat
vallen, want als je een huisje in Hongarije hebt val je nog niet eens in een
lichtgrijs gat. En echt ik kan het iedereen aanraden! Heb je geen hobby’s, hoef
je niet op je kleinkinderen te passen, koop dan een klushuis in het buitenland!
Je verveelt je nooit want er is altijd iets wat fout of kapot gaat. Deze zomer
hebben we dat weer volop kunnen ervaren.
Het dak van het 2e huis is
toch veel slechter als we eerst dachten… het is niet waterdicht. En dat is best
belangrijk bij een dak. Gemakkelijk ook. Want is het is niet fijn als je op de
wc zit en dat er bij een stevige regenbui de modder gewoon langs je heen
spettert. En het is ook echt niet leuk als je net opnieuw geschilderd plafond
na een plensbui weer bruine kringen begint te vertonen… en wat te denken van
het irritante getik van de regendruppels op de plafondplaten. Afijn dat dak
heeft dus nu onze prioriteit. Terwijl we eigenlijk verder willen gaan met het
gastenverblijf… Maar plannen is sowieso lastig. Want we wilden van de zomer
lekker gaan uit eten, toen ik zei dat ik nog even naar het toilet moest. Kom ik
bij het toiletgebouw aan, stap ik zo in het water. Het hele toiletgebouw stond
blank! Er was een of ander ding van de boiler losgeschoten en het water spoot
eruit! Ikke roepen naar Mario dat er een overstroming was. Hij als een gek de
hoofdkraan dichtgedraaid… dus in plaats van uit eten, werd het water scheppen. Afijn
en zo gebeurt het regelmatig. Never al dull moment in Torvaj.
Het fijne van een huisje in Hongarije zijn ook de acacia’s.
Die groeien als onkruid! Echt ik vind het prachtige bomen en het hoort ook echt
bij Hongarije, maar ze moesten ietsje minder hard groeien.
Had Mario in het
voorjaar flink gesnoeid en verschillende bomen omgezaagd, in de zomer tralalalala,
stonden ze er weer gewoon! Overal waar eerst grote acacia’s stonden, stonden nu
boompjes van een ruim een meter hoog ons gewoon uit te lachen. Zo van, wij zijn
echt niet weg hoor. Die Hongaren lachen ons uit en zeggen dat als we ze niet
uitgraven ze gewoon terug blijven komen. Maar ze hebben daar wel een oplossing
voor, pietsie olie op de stronk sprayen. Dit na een tijdje herhalen en ze zijn
weg en blijven weg. Of het waar is weet ik niet…. Hongaren hebben wel vaker
aparte ideeën.. Als Mario buiten gaat stoken, gebruikt hij meestal een beetje aanmaak
vloeistof. Toen ze dat zagen lachten ze hem nog net niet uit, maar ze zeiden
wel hoe het volgens hun moet. Je pakt een plastic zak, doet die over een stok
en steek hem in de fik. Het plastic gaat smelten en je laat dat over het hout
druipen. Nou en dan gaat het vuur dus aan. En dat hebben we wel geprobeerd en
het werkt J
Maar ik wil nu niet klagen omdat we altijd aan het werk
zijn, we hebben er zelf voor gekozen en hebben er nog geen moment spijt van
gehad! Het is de beste aankoop die we ooit gedaan hebben. En we zijn natuurlijk
nog in de opbouwende fase en dat is ook voorlopig nog keileuk. Ook al gaan we
wel eens vermoeider naar huis dan dat we gekomen zijn.
Soms sta ik voor mijn boekenkast en denk bij mezelf, zal er
ooit een tijd komen dat ik lekker lui in de hangmat kan gaan liggen lezen… Een
beetje dommelen en genieten van de krekels… Kopje thee binnen handbereik. Mario
roept mij dan om zes uur, Marti ga je mee uiteten? Om vervolgens met mijn oude
knoken die klote hangmat niet meer uit te kunnen. Want dat is een nadeel van
ouder worden en tijd zat te hebben, je bent niet meer zo soepel en gracieus J Pff eerst nog maar
eens zien te halen. Tot die tijd blijven we stug water en acacia’s bestrijden .
En we gaan er voorlopig maar van uit dat onze tijd nog wel komt! Maar waar wij
dus echt niet bang voor zijn, is het grote zwarte gat.
Groetjes,
Marti
