Afscheid

Wat ik nu ga opschrijven is het moeilijkste wat ik ooit opgeschreven heb; ik heb afscheid moeten nemen van mijn moeder. Ze was te ziek om nog beter te kunnen worden.

De laatste dagen van haar leven waren zo vol verdriet. Het was zo zielig om haar te zien vechten, ze heeft gestreden tot het laatste moment. Haar kinderen waren er allemaal bij toen mijn vader haar kwam ophalen voor haar laatste reis...... Want dat deed ze graag reizen, al was ze nog zo moe of ziek, als ze mee kon stond ze klaar!

En gelukkig heb ik dat reis-gen van haar meegekregen. Want wij zouden eigenlijk begin oktober voor een weekje naar Hongarije gaan, maar dat kon om bovenstaande reden niet doorgaan.....Maakt niet uit, wij kunnen gaan wanneer we willen. Maar omdat Mario vandaag aan een nieuwe opdracht gaat beginnen, weten we niet wanneer we weer kunnen gaan. Dus op een avond zei Mario, we kunnen morgen nog wel voor een weekje gaan als je wilt. Als je wilt, als je wilt, natuurlijk wil ik dat! Maar ik had toch een dagje extra nodig om me voor te bereiden. Want mijn moeders kleren staan allemaal hier in de serre om mee te nemen naar Hongarije. Daar zijn de mensen er nog steeds heel blij mee, en ik wil niet dat ik hier iemand zie rondlopen in mijn moeders geliefde lila trui.... Maarja ik wilde het wel eerst uitzoeken, wat voor wie is enzo. Nou dat viel nog eens tegen, bij ieder vestje of rok, voelde ik me zwaar klote. Het verdriet was nog te vers, dat ging nu nog niet lukken. Ik liet de kleding voor wat het was en ging mijn tas inpakken. Mijn kalender stond vol met afspraken voor de komende week, maar ik moest nu echt naar mijn geliefde plekje in Torvaj. Zou ik daar misschien wat rust vinden? Want sinds de zomervakantie had ik geen moment rust meer gehad. En ik was op, ik voelde me zo leeg vanbinnen. Huilen lucht meestal op, maar zelfs dat lukt me niet echt. Ik voel me net als zo'n kleurtje, dat uit opgestapelde kleurtjes bestaat. Weet je wel, als het bovenste kleurtje op is, stop het aan de onderkant er weer in en duwt zo een nieuw kleurtje naar boven.

Alleen ben ik nu het bovenste kleurtje. Ik heb geen ouders meer, er zit niks meer boven mij. Mijn kleurtje wordt ook al driftig mee gekleurd, en als dat op is..... Maar ik ga er maar even vanuit dat mijn kleurtje nog minstens dertig jaar meegaat!

Omdat de prijzen van de vliegtickets ondertussen vertienvoudigd waren, besloten we om met de auto te gaan. Vrienden van ons gingen ook mee, en dat paste allemaal gemakkelijk in onze auto. En wat scheelt het veelt of je met of zonder aanhanger rijdt! We kwamen in het donker aan in Torvaj en zagen pas de volgende dag hoe het gras erbij lag. Nou dat was prachtig groen geworden, zelfs het stukje wat we ingezaaid hadden zag er heerlijk mals en frisgroen uit! Maar dat betekende wel dat er weer gemaaid moest worden...

Verder hadden we thuis al besloten dat we deze keer niet veel zouden klussen. Wat kleine klusjes hier en daar, maar vooral uitrusten en alles laten bezinken. Marius en Riky namen hun intrek in het nieuwe huis en wij in ons eigen huisje.

Het was heerlijk weer, echt nazomerse temperaturen. Zonde dan ook om binnen te klussen en daarom besloten Mario en Marius om de rolluik waar wij van de zomer nog aan begonnen waren, om die verder op maat te maken en op te hangen.

Dat bleek achteraf nog een klus(je) van 2 volle dagen! Maar dan heb je ook wat, haha. Ondertussen deed ik niet veel tot niks. behalve puzzelen. Er kwam ook gewoon niks uit mijn handen. Ik liep wat rond het huis te dwalen en wist het gewoon niet meer.... Oké hier was de rust die ik zo gewenst had, maar toch voelde alles anders. De mannen hebben ook nog kachelhout gezaagd voor de winter. Riky deed iedere dag de afwas in de vaatwasser en hielp mee waar het kon. Ik heb welgeteld 3 wassen gedraaid en gestofzuigd. Wel hebben we samen een hoop zakken met kleding uitgezocht, die we van de zomer al hebben meegenomen, maar toen hebben we daar geen tijd voor gehad. Dat was toch wel een fijne klusje om te doen met 25 graden, beter als met 40+.

In Torvaj hadden de kerststal voor de gelegenheid omgetoverd toch herfststal. Zag er heel leuk uit hoor, een paar jaar geleden hadden ze zoiets op een grote hooibaal gemaakt. We zijn ook op bezoek geweest bij Erszi en Géza. Die hebben hun eerste kleinkind gekregen, een meisje genaamd Zoé. Ik had een kadootje voor het meisje meegebracht en aan de nieuwbakken oma gevraagd of zij dit door wilde geven. Ze vond dit zo leuk en was zo gelukkig met haar kleindochter, dat ze 4 borrelglaasjes en een fles perenlikeur tevoorschijn haalde. Er moest getoost en gedronken worden op de nieuwe aanwinst. En dat om 11:00 uur 's morgens....

De voorlaatste dag dat we daar waren, besloten we om het er nog even van te nemen. We waren ons er terdege van bewust dat dit de laatste zomerdag van dit jaar zou zijn voor ons. Dus zijn we naar Siófok gegaan.

Eerst lekker even bij het meer op een bankje genieten. Daarna door het park richting centrum gewandeld.

Een lekker ijsje op het terras en daarna nog even gewinkeld. Deze heerlijke dag sloten we af bij Puli, voor een lekker etentje. En toen was het zaterdagmorgen en nadat we afscheid hadden genomen bij Margit, moesten we er toch echt aan geloven, we moesten weer naar NL. Helemaal geen zin in dus...

Het grote genieten was deze keer toch moeilijker dan anders. Want je kunt je gedachten en gevoelens niet zomaar uitschakelen. Als ik de was ophang, denk ik aan mijn moeder en zeg in gedachten dat ze trots kan zijn op mijn mooie witte was. Als ik buiten noten opraap, vraag ik aan haar of ze ook veel noten heeft dit jaar. Een mooi oud kleedje dat ik in Siófok kocht, heeft wat gele vlekken. Ik denk aan mijn moeder en weet nog hoe zij dat eruit kreeg. Inmiddels weet ik het ook omdat ze mij dat geleerd heeft. En zo blijft ze voor altijd in mijn gedachten. Maar ik zou het ook niet anders willen, daarvoor was ze mij te dierbaar.

Vorig jaar om deze tijd waren we ook in Hongarije, maar de herfstkleuren waren toen veel uitbundiger dan dit jaar. Of zou het aan mij liggen misschien? Mario denkt er hetzelfde over, maar vorig jaar hadden we alletwee nog een moeder.

Groetjes, Marti