We zijn weer terug van weggeweest. 4 heerlijke weken hebben
we doorgebracht in Hongarije. Het waren warme weken, met temperaturen die
opliepen tot 43 graden! Het waren gezellige weken, met de eerste week bezoek
van Menno en Marloes. De 2e week kwam mijn broer met 2 kinderen, wat
ook heel gezellig was! Hij is de eerste van mijn 5 broers die ons huisje in het
echt heeft gezien. Maar het waren vooral weken van verbazing! Meerdere malen
heb ik in stilte gelachen en grote ogen opgezet. Na al die jaren in Hongarije
waren wij oprecht verbaasd!
En dat begon al onderweg op reis naar het beloofde land.
Normaal gesproken is het niet zo moeilijk om een parkeerplaatsje te vinden om
even uit te rusten. Nu wel. De parkeerplaatsen waren overvol. Met vakantiegangers
wel te verstaan. Hele gezinnen rollen uit de auto’s. Ze roepen naar elkaar. Allemaal
op weg naar hotel of camping. Hoogstwaarschijnlijk komen ze elkaar ook weer
tegen op de plek van bestemming. En staan ze net zo op elkaar geplakt als hier
op de parkeerplaatsen. En ze vinden het nog leuk ook… Drukte en herrie alom.
Verbaasd kijken wij elkaar aan, jeetje wat is het DRUK.
In Torvaj aangekomen valt onze mond weer open van verbazing.
In Rooi heeft het zoveel geregend dat Mario regelmatig water uit het zwembad
heeft moeten pompen omdat het anders te vol was. Hier is het tegenovergestelde
gebeurt. Toen wij vertrokken in mei was het zwembad nog half vol. Nu is het
leeg. Helemaal leeg. Het water is verdampt. Zo droog is het geweest! Ik moest
met de stofzuiger de opgedroogde schilfers uit het bad zuigen.
Als het bad
schoon is, laten we er water in lopen. Na 20 cm. is de put leeg. Op. Geen water
meer. Oei das best lastig als je nog 4 weken te gaan hebt. Dus de slang maar
aangesloten op de blauwe pomp van de gemeente. En dat lukt, dezelfde dag is het
zwembad vol en klaar voor gebruik.
De landmeter is ook weer langs geweest, eerst op zondag met
de GPS om door te geven hoe de grenzen nu lopen. Hij vertelde trouwens dat ons
huis, vroeger 2 huisjes waren! Dat waren dan wel erg kleine huisjes… Op vrijdag
kwam hij terug om de grenzen uit te zetten en om paaltjes te zetten. Zijn vrouw
was er ook bij, ze doen dit werk samen.
Hij met de GPS, en zij met een grote
tas, waaruit de paaltjes staken. In haar hand een aks waarmee ze een ferme klap
de paaltjes in de grond ramde. Niks geen ijzeren paaltjes, nee gewoon een
houten paaltje dat aan het uiteinde oranje geschilderd is. Als hij heeft
aangegeven waar het paaltje moet komen staan, schrijft zij met een potloodje
iets op het oranje uiteinde, ramt hem in de grond en bind er een boterhamzakje
omheen.
En zo het hele erf rond, in de gloeiendhete zon. Is toch best
verbazingwekkend?
Verbaasd waren wij ook over onze kelder. Onze kelder heeft
een opknapbeurt nodig. Hij is van leem, maar we zouden hem het liefst gemetseld
hebben van steen. Dus op zaterdag kwam János met 2 mannen kijken naar de
kelder. De ene man die gaat het werk doen en de andere man is dol op kelders en
komt kijken naar die mooie kelder van ons. Hij gaat ook meehelpen denken wij.
Ze vragen hoe wij het willen hebben en waar de 20 kub! leem moet blijven die
eruit komt als ze aan de verbouwing beginnen. Ja weten wij veel, gooi maar
ergens neer…. Maar 20 kub is wel een grote berg, dus word besloten dat die over
het erf word verspreidt. Op donderdag komen ze terug met de uitslag, wat het
gaat kosten. Nou onze ogen rollen bijna uit hun kassen van verbazing! Er zijn
20.000 stenen nodig en het gaat 3,6 miljoen forint kosten! Huh? Horen wij dat
goed? Daar kun je een huis voor kopen! We schieten nog net niet in de lach, en
vragen aan de man of we het wel goed verstaan hebben. Maar hij is bloedserieus
en begint uit te leggen waarom dat zo duur is. Dankjewel voor de moeite meneer,
maar dat gaan we toch echt niet doen! We laten de kelder nu voor wat hij is en
hopen maar dat hij niet verder instort.
Verbaasd waren we ook toen we terug kwamen van een dagje
Tamasi. We waren lekker met zijn 4en wezen zwemmen. Alhoewel met zijn allen…
toen we bij het zwembad arriveerden, kwamen we erachter dat Mario en ik onze
zwemkleding vergeten waren… Dus ik heb die dag niet gezwommen, maar gelukkig
had ik mijn iPad bij. Mario heeft in zijn gewone korte broek gezwommen.
En op
een gegeven moment begon het wel te regenen, maar och geen probleem, in Tamasi
kun je ook heel fijn binnen zwemmen. Maar afijn, toen we dus thuis kwamen,
schrokken we omdat onze partytent aan gruzelementen lag. Jeetje wat was hier
gebeurd??? De voortent van de caravan lag dubbelgevouwen op het dak van de
caravan.
Maar die schade bleek mee te vallen. De tent was niet kapot, alleen
wat stokken krom. Maar de partytent was een ander verhaal. Hij was van voor
naar achter en van boven naar beneden helemaal opengescheurd.
De stokken waren
of doorgebroken op opgevouwen. Total loss. Niks meer mee te doen. Ik heb hem
nog geprobeerd aan elkaar naaien, zodat we nu in ieder geval nog een tent
hadden.
Maar zelfs dat was onbegonnen werk. Dus op naar de Obi voor een nieuwe.
Daar zagen we wel een mooie, maar hij was een beetje duur. Overal hingen
posters met SALE. Ik naar een verkoopster toe natuurlijk. In mijn steenkolen
Hongaars vroeg ik haar of het prieeltje wat wij uitgekozen hadden niet in de
sale was. Ze zei tegen mij dat ze mijn vraag wel snapte, maar ze belde toch
maar even met de manager van de zaak. Ik moest aan de telefoon komen. Hij begon
mij uit te leggen dat er een harde wind was geweest van 160 km. per uur en dat
er zelfs huizen omgewaaid waren! Ja vertel mij wat, daarom zijn we hier voor
een nieuw prieeltje. Dus, zei hij, dit prieeltje kon daar niet tegen. Ik kreeg
sterk de indruk dat we het over 2 verschillende zaken hadden. Dus ik vroeg nog
een keer of het niet in de Sale was. Ik ken het Hongaarse woord voor
uitverkoop/aanbieding niet. Maar hij begon weer over harde wind. Pfff lastig
zeg. Ik legde het nog n keer uit, en opeens begreep hij het. Nee het was niet
in de aanbieding, pas in september. En toen begreep ik het ook. Ik vroeg naar
Sale, en hij dacht ik szél bedoelde. Want wind betekent, haha. We hebben het
prieeltje toen toch maar gekocht.
Ik ben dit jaar 50 geworden en dat hebben we gewoon lekker
in Hongarije gevierd.
Niks aparts, maar gewoon gezellig met vrienden, buren en
mijn broer. Gewoon gezellig kletsen, drinken en eten. Lekker weertje erbij en
iedereen vrolijk. Het was echt heel gezellig en ik ben vreselijk verwend met kadootjes van iedereen!
Nou zou ik van Mario voor mijn verjaardag een Trabant krijgen. Maar dat
valt nog niet mee om die eentje aan te komen met de nodig papieren. De meeste
die je rond ziet rijden hebben niet de papieren om er mee op de weg te mogen. Maar
Margitka had er eentje gevonden in Budapest. Dus wij daar naartoe. We hadden
afgesproken dat we hem om 16:00 uur zouden komen ophalen. Onze verbazing was
dan ook groot toen bleek dat hij hem al verkocht had! ’s Morgens was er iemand
gekomen en die had iets meer geboden en toen heeft hij hem maar verkocht. Ja
ook dat gebeurt in Hongarije. En we hebben er geen meer kunnen vinden, die èn
blauw was èn een grote uitvoering èn dichterbij dan 100 km rijden was. Dus die
hou ik nog tegoed J
Mijn broer viel echt met zijn neus in de boter! Op woensdag
was de grote markt in Tab, op vrijdag was mijn verjaardag èn op zaterdag was
het dorpsfeest! Dat begon ’s morgens om half 7 al! Dan komen ze rond met paard
en wagen, met daarop een paar mannen met een muziekinstrument. Op de bok zit de
burgemeester met een plastic waterfles gevuld met Pálinka. Ze komen je dan
wakker maken en je krijgt een plastic bekertje, dat gevuld word met Pálinka. De
eerste keer dat ze langskwamen sliepen wij nog. De burgemeester begon op onze
ramen te bonken, maar voordat wij goed en wel wakker zijn, zijn ze alweer weg. De
2e keer dat ze terugkwamen waren wel wakker. En na die Pálinka ook
klaarwakker!
‘s Middags gingen we met zijn allen naar de tent op het
voetbalveldje. Het was heel erg gezellig en we hebben genoten van optredens,
lekker pörkölt en langos eten.
We hebben
kunnen socializen en een ritje gemaakt in een rijtuig door het dorp. Kinderen konden op
een springkussen of geschminkt worden.
We waren heel erg verbaasd over het watertekort. Want ook nadat
Mario de pomp een meter dieper heeft gezet, blijft het moeizaam. 3 dagen lang
kunnen we weer douchen en wassen en dan is het weer afgelopen. De gewone pomp
kan nu echt geen water meer aan, alleen de dieptepomp werkt nog. Maar dat
betekent dat we alleen water hebben bij het kraantje buiten. En dat is lastig,
heel lastig. De velden met zonnebloemen staan er treurig bij. Niks geen mooie
gele velden, maar kleurloze droge stengels, met daarop iets wat op een bloem
moet lijken. Ook de mais heeft het zwaar. Ver onder de maat en smekend om water
staan ze daar onder de hete Hongaarse zon. Op het journaal is te horen dat er
een groot water tekort is in de Balkan. Ja wij ervaren het hier zelf. Er wordt
hier ook niet gesproeid. De mensen klagen ook dat de paprika’s en de tomaten te
klein blijven. Ook die hebben dorst. Op woensdagmorgen word ik wakker van het
geluid van machines en Hongaars sprekende mannen. Ik ben nieuwsgierig geworden
en ga naar buiten. Als in een reflex kijk ik naar boven en zie wolken. Gelukkig,
denk ik, dikke wolken. Het lijkt misschien raar als je al heel veel wolken hebt
gezien in Nederland deze zomer, maar het is hier de afgelopen dagen steeds
tussen de 35 en 40 graden geweest. En er moet nu toch echt gewerkt worden, dus
deze afkoeling is zeer welkom. Alhoewel verkoeling, om half 2 in de middag
geeft de thermometer toch weer 30 graden aan, in de schaduw welteverstaan. Vandaag
hebben we een graafmachine ingehuurd die het erf voor een groot deel gaat
egaliseren.
De bergen met oude stenen en dakpannen verdwijnen in de pad die
naast ons erf loopt.
Ook de betonnen vloer van de voormalige varkensstal
verdwijnt in de pad. Geen probleem voor het grote gele monster! Acaciabomen
worden weg geschept als waren het lucifershoutjes of tandenstokers.
Deze belanden
op een vrachtwagentje en worden afgevoerd.
Als dit alles opgeruimd is wordt de
pad en ons erf nog glad getrokken en ziet het er opeens heel anders uit. Wat een
verbetering!
We besluiten om op de zandvlakte gras in te zaaien. Dus wij
naar Tab. In het winkeltje waar ze speelgoed, pannen en tyleen slang verkopen,
schijnen ze ook graszaad te hebben. Wij kijken rond, maar zien nergens een pak
graszaad staan. De verkoper vraagt of hij ons kan helpen. Als wij hebben gezegd
waar we voor komen, loopt hij naar de ouderwetse toonbank. Tot onze verbazing
trekt hij een lade open die vol zit met, jawel, graszaad. Niks speelzaad,
sierzaad of schaduwzaad, nee gewoon graszaad. Hoeveel hebben we nodig? We besluiten
dat 5 kilo wel genoeg moet zijn. Hij pakt een plastic tas, zet die op de
weegschaal. In het andere schaaltje gaan de gewichten. Verbazing alom. We kunnen
nog net onze lach inhouden….
We kunnen alleen nog maar de dieptepomp gebruiken, maar die
slaat niet automatisch af. Dus als je water nodig hebt in het toiletgebouw,
moet Mario dat anders aansluiten en moet je eerst de kraan openzetten en iemand
anders moet dat de pomp aanzetten. Dus om te kunnen douchen en naar de wc te
kunnen moeten we het zo doen. Ik moet heel erg naar de wc en roep nogal gehaast
naar Mario dat hij de pomp moet aanzetten, zodat de stortbak kan vollopen. Ik kijk
om t hoekje en zie een deftige man aan ons hekje staan die tegen Mario begint
te praten. Zo zie je ze bij ons niet vaak, strak in het pak. Hij ziet er heel
gestreken uit, wat moet die nou weer? Ik vlij me op de toiletpot en even later
komt Mario lachend naar boven. Dat geloof je nooit, zegt hij. Weet je wie dat
was? Een Jehovagetuige!!! Haha het moet toch niet gekker worden. In Torvaj, met
de Hongaarse wachttoren. Weer een verbazingwekkend momentje.
Als we weer afscheid gaan nemen van Margit, lijkt het wel of
ze verdrietig is. Ze zegt dat ze nog niet weet wat ze moet doen. We hebben
horen fluisteren dat ze misschien weg wil hier. En ik snap het wel, ze woont nu
helemaal alleen hier op de heuvel. Maar ik hoop toch vurig dat ze nog lang
blijft, ze is ons heel dierbaar geworden…. Een beetje stil stappen we in de
auto en vertrekken. Als wij nog lekker gegeten hebben bij Platán, vervolgen we
onze weg. Mijn ogen nemen heel gulzig het Hongaarse landschap in zich op. Alsof
het de laatste keer is dat ik dit zal zien….
Maar ik weet dat ik over een paar
weken weer terug ben, en toch ben ik een beetje down. Ik voel hoe het Hongaarse
leven uit mij wegvloeit en denk aan mijn huisje dat nu helemaal alleen is. En net
op dit tijdstip is het licht zo mooi daar. Ik wil niet weg. We komen in
Oostenrijk en ik weet, het is echt voorbij. We gaan terug naar Nederland, een
heel andere wereld. Ook fijn enzo, maar zoooooo anders! Als ik mijn levende
have mee kon nemen, kwam ik echt nooit meer terug! Maar ik heb een berichtje
gehad van Manon dat één van mijn kleine haantjes voor de eerste keer gekraaid
heeft. En dan denk ik: dat wil ik ook horen en zien. Toch een mijlpaal
natuurlijk. We komen eraan!
Groetjes, Marti
