János

In mijn vorige blog vertelde ik over János, onze buurman. Dat hij ziek was en dat het niet goed met hem ging. Helaas heeft hij het niet gered en is dinsdag overleden…. Hij is nog geen 70 geworden, veel te jong natuurlijk. Vandaag is János al begraven, dus jammer genoeg konden wij er niet bij zijn.

Ik ben lid van een facebook pagina van Torvaj, jaja Torvaj heeft een eigen facebook pagina, en daar stond het op te lezen:

                           In memorian Balázs János

Ik schrok er toch van hoor, om de een of andere reden had ik dit niet verwacht. Mario en ik hadden het er vorige week nog over, als we weer in Torvaj zijn, gaan we hem opzoeken in het ziekenhuis. We wisten natuurlijk wel dat hij in coma lag en dus hoogstwaarschijnlijk niks van ons bezoek zou merken, maar dan hadden we hem nog een keer gezien voordat het te laat was. En nu is het te laat…

Helaas is János maar 4 jaar onze buurman geweest, maar wel eentje die we nooit vergeten! Altijd vrolijk en altijd lachen. Wij zagen hem al van ver aankomen, als hij het hoekje omkwam beneden bij het winkeltje. Dan was hij een praatje wezen maken in het kroegje. Ook ging hij samen met zijn vrouw iedere dag op pad om groenvoer te plukken voor de konijnen. Hij ging steeds langzamer lopen, en de weg naar boven werd een berg die hij moest beklimmen. 

Om de honderd meter stopte hij even en na een minuutje rust klom hij weer hij verder de berg op. Als hij ons dan in zijn vizier kreeg, zwaaide hij en riep iets Hongaars naar ons. Meestal gingen wij dan een stukje onze heuvel af om János te begroeten. Mario kreeg dan steevast een ferme handdruk, en naar mij blies hij dan een handkus. Hij gaf mij nooit uit zichzelf een hand, maar dit is in Hongarije gebruikelijk. De vrouw beslist of ze een man een hand geeft. In het begin vond ik dat heel vreemd, dat ik nooit een hand kreeg van een man, maar nu weet ik dat ik het initiatief moet nemen. Als we dan even gekletst hadden, liepen wij weer terug naar boven en János hernam licht zuchtend de laatste honderd meter naar zijn huis. Als ik hem dan zo zag puffen en steunen, had ik toch wel met hem te doen. Hij had geen auto, geen fiets, dus moest wel lopen. Aan een fiets zou hij trouwens niks gehad hebben, want ja hij zou die berg toch niet op kunnen fietsen… Sinds anderhalf jaar hadden János en zijn vrouw hun huis te koop staan. Ze wilden in Tab gaan wonen, een groter dorp 5 km. bij ons vandaan. Dat is toch gemakkelijker voor mensen die al wat ouder worden. Daar zit de dokter, je kunt er alles kopen. Iedere week een grote markt, vol verse groenten en fruit. Maarja dan moesten ze toch eerst hun eigen huis verkopen. Maar in Hongarije is het ook crisis, en worden er ook bijna geen huizen meer verkocht. Dus zat er niks anders op dan iedere dag opnieuw die hoge berg te beklimmen. Meerdere malen per dag zelfs.

Ik weet nog dat wij aan het dak van de zomerkeuken aan het werken waren. Het was oktober en heel koud. Daar kwam János aan met in zijn ene hand een fles pálinka en in zijn andere hand een klein borrelglaasje. Hij schonk voor Mario een glaasje in. Hier lekker opdrinken, zei hij, daar krijg je het lekker warm van. Mario bedankte en zei nem köszönöm. János snapte het niet, waarom niet, is toch lekker, zei hij. Nou het was 9 uur in de morgen en Mario moest het dak nog op, daarom. Maar hij bedoelde het goed!

Nog een leuke anekdote heb ik beschreven in een eerdere blog, maar ik ga hem nu toch nog even herhalen:

Terwijl wij aan het bedenken waren hoe wij alles naar boven konden sjouwen, kwam daar  János al aan. Hij kwam wel even helpen. En nou moet je begrijpen dat het een stevig mannetje is, die normaal gesproken niet naar boven kan lopen zonder 4 keer uit te rusten. Mario en ik waren de lattenbodems naar boven aan het dragen, toen János daar in zijn eentje aan kwam met de slaapbank! Ik schrok me wild! Zo meteen kreeg ie nog iets! Vlug snelde Mario hem tegemoet om de bank mee naar binnen te dragen. Pff dat was goed afgelopen.

Het zal stil worden op de heuvel…. Vorig jaar is de schoonmoeder van János gestorven, die ook bij hun inwoonde. En dan nu… Het is heel hard voor zijn vrouw, voortaan is ook zij alleen. Net als Margit, onze andere buurvrouw. Die is al jaren weduwe en dus al jaren alleen. En het huis onder aan de heuvel staat nu ook al 2 jaar te koop…

Ons dorpje is maar klein en heeft maar weinig inwoners. Helaas nu weer eentje minder, en jammer genoeg is het:  man, vader, opa en overgrootopa János. We zullen hem missen!

Groetjes, Marti