En dan is het alweer eind december, alweer een jaar voorbij. En het was een bewogen jaar. Een jaar van toch wel grote veranderingen. Het begon al in januari, toen onze dochter voor een half jaar vertrok. Ze ging voor stage naar Curaçao, ik heb hier ook over geschreven in mijn blog van januari, die als titel heeft: Mijn dochter. Dit was een emotioneel begin van het jaar 2011. En het begin van een stille tijd in huis. Want aan tafel zitten met 2 mannen is toch heel anders... Die buurten niet, die geven alleen antwoord. Hoe was het op school? Saai. Hoe was het op het werk? Goed. Is het eten lekker? Ja lekker. Hebben jullie niks te vertellen? Nee, eigenlijk niet. Pfff dat was wennen zeg. Zat Manon in Curaçao voor de webcam te vertellen en ik aan deze kant te luisteren, en dan was het net of ze thuis was. Het was zo vertrouwd meteen. Gelukkig hadden we de kans om haar in april op te gaan bezoeken en hebben daar een heerlijke vakantie gehad van 2 weken.
Het was voor het eerst sinds 20 jaar dat we weer gevlogen hadden. En dat is zo goed bevallen dat we besloten hebben, dat we ook eens met het vliegtuig naar Hongarije gaan. Is wel gemakkelijk als je bv. maar een weekje gaat. Kost minder als met de auto en het scheelt een hoop tijd. Nadeel is dat je niet veel mee kunt nemen, maar we hebben goede hoop dat er een tijd komt dat wel alleen met een koffertje af kunnen reizen naar Torvaj, haha.
We hebben nu al een aantal jaren kippen en een haan, maar dit jaar mochten we onze eerste kuikentjes verwelkomen. Het waren er 3, waarvan er helaas maar eentje in leven is gebleven.
Ik was dolgelukkig met de geboorte van de kleintjes en toog met beschuit met muisjes naar mijn badmintonclubje!
Toen onze dochter in augustus weer thuis kwam na haar stage en een mooie vakantie in Amerika, was het wederom wennen. Voor ons, maar ook voor haar. Ze had immers 4 maanden samengewoond met haar vriend. En met hem wilde ze verder. Dus sinds een tijdje woont ze nu met hem samen. Mijn meisje is nu echt het huis uit. Maar ik snap het wel. Toen ik die leeftijd had, wilde ik ook niets liever dan samenwonen met mijn lief. Het is goed zo, ze woont op zichzelf, maar lekker dichtbij, zodat ik de kans niet krijg om haar te missen!
Mijn moeder werd dit jaar 85, is al een hele mijlpaal op zich. Maar ze kreeg dit jaar ook een kamer toegewezen in het bejaardentehuis. Die ze vervolgens resoluut van de hand wees. Daar is ze nog niet aan toe, zegt ze. Nou dat moet ze het lekker niet doen, vind ik.
Er was dit jaar reünie van de basisschool. Ik heb vroeger op de huishoudschool gezeten. En de meeste meisjes had ik nooit meer gezien nadien, want toen ik ging samenwonen met Mario ben ik mijn geboortedorp uit gegaan. En ik vond het zo spannend! Kijk ik was in die 35 jaar toch wel wat killotjes aangekomen. En ik ging er vanuit dat de rest mooi slank zou zijn, dat ik de enige dikkerd zou zijn. Onzin natuurlijk. Kijk er waren genoeg slanke dames bij, maar de meeste daarvan die rookten als een ketter. En als je dan die gezichten van dichtbij bekeek. Nou begrijp ik wel waarom ik regelmatig te horen krijg dat ik jonger lijk dan ik ben, haha. Ik heb nooit gerookt en nagenoeg nog geen rimpels. Maarja dat heeft natuurlijk ook met die extra kilootjes te maken.. Maar ik herkende bijna iedereen en het was een heel leuke dag!
In maart van dit jaar kreeg ik te horen dat mijn contract op mijn werk niet zou worden om gezet naar een vast contract. Dit vond ik in eerste instantie echt niet leuk. Ik had het altijd met veel plezier gedaan... Maar na een tijdje ging er toch ander over denken. De lente was in aantocht, Mario was eigen baas. Dat schepte mogelijkheden. Nu konden we zovaak en zolang naar Hongarije, als we zelf wilden. Een euforisch gevoel maakte zich meester van mij. Jippiiiee, dit was wat we wilden! Maar ik kwam al snel tot de ontdekking dat het zo gemakkelijk niet ging. Want dochterlief zat aan de andere kant van de oceaan en dat betekende dat, als wij naar Hongarije zouden gaan voor langere tijd, dat onze zoon alleen thuis was. En ja ik weet dat het een grote jongen is die gemakkelijk voor zichzelf kan zorgen. Maar ik ben nou eenmaal een moederkloek. Het liefste heb ik mijn kindjes altijd bij me. Ik hoop wel dat dat in de toekomst beter word. Maar als hij straks op zijn plekje is, gaat dat vast wel beter. Dat zal wel moeten, willen wij onze droom najagen! Maar er was nog iets waar ik in eerste instantie niet aan gedacht had, als Mario niet werkt, komt er ook geen geld binnen. Dat is het nadeel van eigen baas zijn. En dat gaat wel een tijdje goed, maarja met 2 studerende kinderen en een hypotheek…. Plus nog een huisje in Hongarije wat opgeknapt moet worden. Afijn ik genoot van mijn leven hier, en had tijd genoeg voor mijn hobby’s. Maar toen mij in september de kans geboden werd om terug te komen, was ik toch wel heel blij! Ik greep de kans met beide handen aan want, voorlopig zijn wij nog vaker in Nederland dan in Hongarije.
Een andere mijlpaal in ons leven was toch wel het opstarten van een KFT in Hongarije. Dit was voor ons gevoel toch wel een heel mooi moment! Het moment dat we bij de advocaat in Szigetvár zijn statige kantoor binnenliepen, zal ik nooit vergeten. Ik had echt het gevoel dat wij daar thuishoorden. En dan bedoel niet in zijn kantoor natuurlijk, maar in het land, in Hongarije. Maar als je zin hebt, kun je dit teruglezen in mijn vorige blog.
En eindelijk zijn we dit jaar weer op bezoek geweest bij mijn broer in Zweden. Dat was toch weer enkele jaren geleden. Want sinds we het huisje op de heuvel in Hongarije hebben gekocht, was het er niet meer van gekomen om naar Zweden af te reizen. Want ja je moet toch keuzes maken, waar gaan we naartoe in de vakanties. En gelukkig komt mijn broertje met zijn vrouw en kind toch ieder jaar naar Nederland, dus dat maakt voor ons de keuze dan weer een stuk gemakkelijker! Dan kiezen we toch voor ons fijne plekje in ons 2e vaderland. Maar niettemin wilden we toch al weer een tijdje naar Zweden. Dus deze kerstvakantie hebben we doorgebracht in Bollebygd.
En het gekke is, als die Zweden tegen mij beginnen te praten, geef ik antwoord in het Hongaars! Echt belachelijk natuurlijk, maar ik ben het zo gewend. Als ik in een andere taal moet praten, dan ik het Hongaars. Ook al vragen ze in het Engels: Are you having a good time? Dan zeg ik: Igen. Stommerik denk ik dan, verkeerde land, verkeerde taal. Maar ik denk dat het hun nog niet eens is opgevallen, alleen mij. Maar al met al kunnen we terug kijken op een heerlijke week bij mijn broertje, die begon met een kerstfeest bij de ouders van mijn schoonzusje. Is zo mooi om mee te maken. Eerst een traditioneel Zweeds kerstdiner. Heerlijk zeg, ik heb even niet aan mijn dieet gedacht. Daarna kwam de Tomten, dat is de Kerstman. Die werd dit jaar gespeeld door een kleinkind van opa en oma.
Grappig joh, hij hoeft niet eens te lijken op een Kerstman, een rood pak, een baard die met een elastiekje om de oren zit en een zak met kadootjes. En de kleintjes trappen er in. Die weten wel dat het niet de echte Kerstman is, maar toch. Ik heb deze week ook weer mooie foto’s gemaakt, want dat is toch wat ik heel graag doe!
We zijn ook naar 2 kringloopwinkels geweest, waar ik weer de nodige schatten (lees onnodige dingen) heb gekocht. Ik was daar tussen de stapels schalen en borden aan het snuffelen en opeens zag ik helemaal onderaan een mooie schaal staan. Ik dacht meteen: kom maar bij mama. Jij bent van mij! Nadat ik hem onder de andere schalen vandaan gehaald had, had ik een triomfantelijk gevoel. Zo de eerste buit was binnen. Maar de euforie werd nog groter toen ik hem omdraaide en de stempel met: Granit Made in Hungary, zag staan! Dit kon geen toeval zijn! Echt daar geloof ik heilig in, die stond gewoon op mij te wachten. Mario vond het wel zielig voor de schaal, hij zei, heeft ie zoveel moeite moeten doen om vanuit Hongarije helemaal naar Zweden te reizen, komt er een Hollander langs en die neemt hem weer mee naar Nederland en met een beetje pech weer mee naar Hongarije. Ik ben er gewoon heel blij mee! Voorlopig blijft ie lekker in Nederland. We hebben een heel fijne week gehad en we zijn helemaal ontspannen en uitgerust teruggekomen.
Het was een jaar met ups en downs. De downs, daar denk ik liever aan terug, dat zit niet in mijn aard. Ik geniet van het leven en ben blij met de dingen die ik heb! Maar het blijste ben ik toch wel met mijn huisje in Hongarije, dat is de beste aankoop die we ooit gedaan hebben! Daar kan niks tegenop! Ik heb dan ook niet veel te wensen, behalve 1 ding: ik hoop dat we in het komende nieuwe jaar, wat vaker naar ons huisje op de heuvel kunnen gaan!
Ik wens jullie allemaal een heel gelukkig, gezond en liefdevol 2012!
Szeretnék mindnyájatoknak nagyon boldog, egészséges és szeretetteljes 2012!
Groetjes,
Marti
