Ja ik weet het, dit is een weblog over ons huisje in Hongarije, maar ik moet nu iets schrijven over mijn (onze) dochter. Ik zit er zo vol van, want ze is weg. En ze blijft 6 en een halve maand weg. En ja gelukkig komt ze ook weer terug, maar jeetje pas in augustus! Mijn kleine meisje is in Curaçao.
Ze is niet meer zo klein, ze is al 21, maar toch. Ik ben nou eenmaal een echte moederkloek en heb mijn kinderen gewoon het liefste bij mij. Punt. En ik weet het allemaal wel, ik moet ze loslaten en die 6 en een halve maand zijn zo voorbij, en we gaan ze nog opzoeken daar, maar ooo wat doet het pijn….. De buikpijn die ik de afgelopen week heb gehad is spontaan verdwenen op de dag dat ze vertrok, maar daar is een andere pijn voor in de plaats gekomen. De pijn van het loslaten….
Mijn dochter, ik weet nog dat ze geboren werd. Ik wilde zoooo graag een meisje. Begrijp me niet verkeerd, want onze 2e was een jongen en van onze zoon houden wij natuurlijk net zo veel! Maar ik ben opgegroeid tussen jongens, ik heb 5 broers en niet één zusje. Dus toen ze zeiden: “het is een meisje”, ja toen dacht ik: Yes die heb ik ! En iedereen zei ook tegen me:”Nu heb je dan toch eindelijk je eigen meisje”. Ja dat was het begin van mijn grote droom: 4 dochters… Ik ben nooit een carrière vrouw geweest, mijn enige ambitie was, moeder worden, en dan het liefst van een groot gezin met 4 dochters…. Nou kan ik je verzekeren dat die ambitie al vlug over was, ooo mijn god, 4 meiden is toch wel erg veel van het goede. Maar dit terzijde… Ik had een dochter! 3 jaar later kwam daar onze zoon nog bij en mijn geluk was compleet. Ze groeide voorspoedig op en was ons prinsesje in huis. Ik was altijd thuis bij de kinderen en heb daar geen seconde spijt van gehad.
Maar toch is er een tijd geweest dat wij ons erge zorgen maakte over haar. Dat was in 1996. We waren voor de eerste keer op vakantie geweest in Hongarije. We hadden het zo fijn gehad in Balatonfüred op de camping, maar de vakantie was bijna voorbij en Mario en ik waren de caravan aan het inpakken en alle zooi aan het opruimen. De kinderen waren in de speeltuin aan het spelen en alles liep lekker. Totdat onze de kinderen terug kwamen en tot onze schrik zat onze dochter helemaal onder de blauwe plekken. Wat heb jij nou gedaan, vroeg ik aan haar. Gespeeld zei ze, ja wat wilde je, het kind was nog maar 7 jaar oud. Dus ik vroeg aan haar waar ze gespeeld had. In de speeltuin zei ze. Hier werd ik niet veel wijzer van. Maar ondertussen was de schrik met om het hart gevlogen. Want dit was niet goed. Dus wij met onze dochter naar de campingarts. Is een allergie, zei hij. Nou ben ik geen dokter, maar dit was geen allergie! Hij schreef wat tabletten voor en dan zou het wel overgaan. Eigenwijs als ik ben, werden de tabletten niet gehaald en heb ik mijn huisarts in Nederland gebeld. Die dacht dat het iets met het bloed te maken had. Ja daar had ik ook al aan gedacht, want ze kreeg steeds meer blauwe plekken. Hij zei dat we in Oostenrijk naar een ziekenhuis moesten gaan, beter niet in Hongarije….. dus wij nog wat gegeten op de camping en hup richting Oostenrijk. Maar de reis liep eigenlijk zo voorspoedig, dat wij dachten, we proberen om zover mogelijk richting huis te komen. In Duitsland hebben nog gegeten bij een wegrestaurant, de kinderen ieder en vol bord met van die harde frietjes… De kinderen vielen snel in slaap in de auto en wij bleven maar rijden. Toen onze dochter na een tijdje wakker werd, zat haar hele duim en mond vol met geronnen bloed. Ze duimde in die tijd nog. Oei daar schrokken wij toch wel van. Maar we waren bijna in Nederland dus we besloten om meteen door te rijden naar het ziekenhuis in Veghel. Daar aangekomen werd ze meteen onderzocht en er werd bloed geprikt. Hieruit bleek dat ze te weinig bloedplaatjes had. Dit zorgde ervoor dat ze blauwe plekken en puntbloedinkjes kreeg. Ze moest meteen worden opgenomen en het was niet goed met haar. Maar ook met haar vader was het intussen niet meer zo goed. Die had namelijk de hele weg van Hongarije naar Nederland aan één stuk door gereden, zonder te slapen of te rusten. Dus toen ze bij onze dochter probeerden om een infuus aan te leggen, ging Mario tegen de vlakte. Dat was net iets te veel voor hem. Want ze waren in zijn dochter aan het prikken! En toen hij op de gang weer van zijn klutje ging, werd ook hij in een bed gelegd. Daar lagen ze, langs elkaar. Maar Mario mocht er na een uurtje al weer uit en onze dochter niet. Die was echt heel ziek. Naar diverse onderzoeken bleek dat itp had. Idiopatische Trombocytopenische Purpura. Dat is een auto-immuun ziekte. Haar milt brak haar bloedplaatjes af. En eigenlijk is daar nog geen medicijn voor. Het enige wat ze kreeg was prednison. En daar zwol ze dan weer enorm van op… Ze mocht alleen zacht eten, zelfs geen suiker want daar kon ze inwendige bloedingen van krijgen. Meteen dacht ik aan het bord friet in Duitsland, dit was dus achteraf levensgevaarlijk voor haar geweest! Maar goed na ongeveer 3 weken waren haar bloedwaardes weer enigszins normaal en kon het gewone leventje weer beginnen. Tot we op 1e kerstdag weer puntbloedinkjes op haar arm zagen! Ik wist meteen dat het weer foute boel was. Ze plaste ook bloed en zat snel weer onder de blauwe plekken. Ze werd weer opgenomen in het ziekenhuis en de behandelingen begonnen weer van voor af aan. Maar deze keer deed de Prednison helemaal niks. Ze werd alsmaar slechter…. Totdat de artsen zeiden: “We staan met onze rug tegen de muur en kunnen eigenlijk niks meer voor haar doen. Het enige wat we nog kunnen proberen is om de milt te verwijderen.” Ja en daar moesten wij toch nog eens goed over nadenken, haar ziekte was niet levensbedreigend en we namen het kind mee naar huis. Met een waarde van 0, dat betekent zo weinig bloedplaatjes dat het niet te meten is. Er werd een bed in de kamer gezet, en we probeerden er iets van te maken. Dit heeft zo’n 6 weken geduurd totdat ik haar meenam naar de acupuncturist en naar Jac Bom, een parergisch therapeut. En ongelooflijk na 3 weken begonnen haar bloedplaatjes te stijgen! En ze werd helemaal beter! Ik heb haar nog heeeel lang gecontroleerd op blauwe plekken en puntbloedinkjes, maar gelukkig is het tot op heden niet meer terug gekomen. En ze heeft haar milt nog!
Dus toen wij in 1997 opnieuw naar Hongarije op vakantie gingen, waren er verschillende mensen die ons voor gek verklaarden. Daar in dat vreemde land had ze toch die enge ziekte opgelopen? Ja dat dachten sommige mensen. En wij maar steeds uitleggen dat ze dat overal gekregen zou hebben. Nee wij wilden perse terug. We hadden het er zó naar onze zin gehad, we waren helemaal verliefd geworden op Hongarije! En dat is sindsdien alleen maar meer geworden.
Maar om weer op mijn dochter terug te komen, ik mis haar. Ze is nog maar 2 dagen weg, mijn ogen zijn nog gezwollen van het huilen, en ik mis haar nu al…. Het komt wel goed hoor, ik heb haar nu een paar keer gesproken en vanmorgen om 6 uur kreeg ik weer een sms’je van haar. Ja dan is het bij haar pas 12 uur in de nacht. Dus we moeten nog even onze weg zien te vinden met het tijdsverschil, maar ook dat komt goed. En hopelijk heeft ze morgen internet en kunnen we gaan Skypen, en dan kan ik haar weer zien. Want het is nu zo stil in huis… Want als er 1 ding is waar ze ontzettend goed in is, dan is het praten. Ze praat zo veel, als klein meisje al…. En dat is wel anders met mannen, die vertellen niks, die geven antwoord. Tenminste die 2 van mij. Maar hé, misschien is dat van lieverlee wel zo gegroeid. Want als mijn zoon iets wil vertellen onder het eten, dan zegt mijn dochter meestal: Wacht, ik ben nog niet klaar. Nee volgens mij is ze nooit klaar met kletsen. Dus ja dat is wel wennen… Maar ze gaat het wel redden in de grote boze wereld, want ze is een echte doorzetter en geeft niet gauw op! En gelukkig heeft ze een heel lieve vriend die haar net zo erg mist als wij, en die haar in april gaat vergezellen!
En dat vind ik stiekem toch een geruststellende gedachte. Maar natuurlijk gaan wij onze dochter ook nog opzoeken daar in dat verre Curaçao. En als ze klaar is met haar stage op Curaçao, gaat ze nog lekker samen met haar vriend in een camper door Amerika reizen. En als wij dan terug komen uit Hongarije, kunnen we al weer snel afreizen naar Schiphol om onze dochter op te halen. En dan zullen we echt nog wel eens denken: wat was het toch lekker rustig toen ze weg was. Maar eerlijk gezegd kan ik me dat nu nog niet voorstellen.
En ik beloof dat ik de volgende keer gewoon weer een leuk verhaaltje vertel over ons huisje op de heuvel in Hongarije.
Groetjes,
Marti
