Herfst in Hongarije

En wat was het een mooie herfst! Een zonovergoten, kleurige herfst. En ja in Nederland was de herfst ook mooi, maar omdat het bij ons in Torvaj een glooiend heuvelachtig landschap is, zie je de verschillende kleuren gewoon veel beter. Wat heb ik er van genoten, ik bleef maar kwijlend door de ramen kijken als we ergens naartoe reden. Ik heb er tientallen foto’s van gemaakt, tot Mario zei: Heb je nou nog niet genoeg natuurfoto’s? En dat heeft ie volgens mijn nog nooit gezegd, dat ik teveel foto’s maak….. Dus daar schrok ik toch wel van en ben er toen ook maar mee gestopt. Maar ik heb er genoeg en de mooiste laat ik nu even zien:

Maar het genieten van de mooie herfst begon eigenlijk al onderweg. Op de anders zo saaie parkeerplaatsen werden we nu al getrakteerd op de kleurige vallende bladeren. En nadat we overnacht hadden in onze auto werden we s ‘morgens wakker van de kou. Wat bleek, het had gevroren, geen wonder dus! En toen we weer verder reden zagen we ook de bevroren weilanden. Koud maar o wat een mooi gezicht!

De zon die de vorst deed glinsteren, en mij liet genieten van de prachtige natuur. Aangekomen bij de Hongaarse grens moest Mario natuurlijk eerst een vignet voor de snelweg kopen. Terwijl hij dat aan het doen was, maakte ik natuurlijk weer een paar foto’s.

En toen viel het me weer op dat de lucht zo blauw was, en Mario die in zijn shirt (dus zonder jas) buiten was. Als dit een voorbode was van het weer dat we zouden gaan krijgen……heeeerlijk!
Maar helaas pindakaas. Toen we de volgende ochtend de rolluiken van onze slaapkamer omhoog deden keken we op en grauw, mistig en somber Torvaj.

Hè bah, dit vind ik helemaal niks. We willen buiten nog wat gaan klussen, maar met dit weer heb ik geen zin om naar buiten te gaan. Nou dan eerst maar eens een kijkje gaan nemen in de wijnkelder. Deze was een paar maanden geleden een beetje ingestort. En zelfs de Hongaren vonden dit heel erg… Komt er in huis een halve muur naar beneden dan zeggen ze: nem baj, kicsi cement, kész. Maar als er in de wijnkelder hopen leem liggen, dan is dat voor een Hongaar toch wel een ander verhaal! Want een wijnkelder is voor Hongaar toch wel belangrijk. Afijn bij de onze waren dus de muren aan het afbrokkelen gegaan. Maar wij hadden afgelopen zomer geen tijd meer gehad om dit op te ruimen. Dus wij waren nieuwsgierig of de hopen leem nog groter waren geworden. Maar tot onze verrassing was de leem aan de kant waar het wijnvat ligt, helemaal weg! En de enige die daar ooit komt is de tuinman. De schat! Hij had het netjes opgeruimd! We moeten die man in ere houden. Alleen jammer dat de andere helft van de kelder nog niet opgeruimd was, maar afijn dat doen we nog wel. De kelder was in ieder geval niet verder ingestort. We zijn toen maar begonnen met het leeghalen van de aanhanger. Jawel, we waren wederom met een volle aanhanger met spullen naar Torvaj gekomen. We zijn hier mooi de rest van de dag zoet mee geweest.
In augustus hadden we de voordeuren mee naar Nederland genomen om op te knappen, en die waren klaar en hadden we nu weer meegenomen naar Hongarije. Spannendddd, waren de ruiten nog heel? Waren ze niet beschadigd door dat gehobbel in die aanhanger en de Hongaarse wegen? Was de door mij zorgvuldig aangebrachte stopverf er niet uit gesprongen? Dus heel plechtig werden de deuren uit het bubbeltjesplastic gehaald, de spanning steeg….

Wie had dat nou gedacht? Ze waren nog gewoon zoals ik ze thuis had ingepakt. Mooi strak in de lak. Niks beschadigd. Hè wat ben ik er toch trots op, haha. Dus ze konden weer op hun plek gehangen worden. Dit was een leuk karweitje. Ware het niet dat ze niet meer pasten! Omdat de deuren nu rondom in de verf zaten, klemden ze op verschillende plaatsen… maar wij zijn niet voor één gat te vangen, dus hup aan de slag met de schaaf en schuurmachientje. En jawel na wat noeste arbeid pasten ze perfect!

We hebben deze vakantie ook weer een bezoekje gebracht aan Han en Palinka, onze goeie vrienden. We zouden met hun een hapje gaan eten om weer lekker bij te kletsen. Maar voordat we naar het restaurant vertrokken, hebben we nog even staan te gluren bij de buren. Zij hebben een Hongaarse aannemer als buurman en die heeft zijn huis al bijna helemaal verbouwd. En mooi! Echt zo wil ik het ook! En nou zeg ik dat wel vaker, ben ik me zeer van bewust hoor… Maar dit was zo mooi, maar tegelijkertijd is dit voor ons niet haalbaar. Simpelweg omdat het een ander huis is op een andere plek. Ons huis heeft een heel andere ligging, dus daar moet je hoe dan ook rekening mee houden. Maar om terug te komen op het huis van de Hongaarse aannemer; het huis was helemaal in de oude stijl opgeknapt. Een beetje ruig, met en stoere stenen vloer. Een prachtige lemen kachel, en een veranda vol met antieke tegels.

Ter decoratie hingen er overal oude werktuigen. Prachtig gewoon! Wat ik zeker ga na-apen, zijn de gordijntjes. Van die witte valletjes met rood/wit geruite lintjes. Echt mijn stijl!

Weet je wat we nog meer gedaan hebben deze vakantie? Een bedrijf opgericht! Nou is dit niet helemaal waar, want het bedrijf was min of meer al opgericht, maar we zijn nu bij de notaris en de advocaat geweest om alles te ondertekenen. Het zit zo: Mario en André zijn samen een software onderneming gestart. Alle twee al jaren ervaring in de ict branche. En alle twee een grote liefde voor Hongarije. En dat hebben ze kunnen samenbrengen in een Hongaars/Nederlands bedrijf. Ze gaan software ontwikkelen met professionals in Hongarije, en dat doet ze dan voor klanten in Nederland. En dat voor ongeveer een derde van de prijs die er normaal voor staat! Mario werkt vanuit Nederland en André vanuit Hongarije. André en José zijn in juli samen met hun dochter naar Hongarije geëmigreerd. En het bedrijf heet: Zselic-Soft KFT.

Mooi logo, he? Heb ik ontworpen.....

Dit is de link naar de website: Zselic-Soft KFT Genoemd naar de streek waar het bedrijf gevestigd is. Dus ik ben nu voor de 1e keer bij een Hongaarse advocaat geweest. En ik moet zeggen dat ik het prachtig vond, in zo’n mooi oud statig gebouw. Gelukkig hadden we een tolk bij, want hij sprak zo snel.

Ik hing aan zijn lippen, in de hoop dat iets verstaanbaars uit kwam, ik zit tenslotte niet voor niks nu zo’n 4 jaar op Hongaarse les… Maar nee hoor, ik snapte er geen hol van! Voorlopig kunnen wij nog niet zelfstandig een formulier ondertekenen, stel je voor, je zou niet weten wat je tekent! Maar we zijn heel trots om te kunnen melden dat we weer een wortel meer hebben geschoten in Hongarije. En nu maar hopen dat we nu wat vaker naar Hongarije MOETEN voor zaken.

Zoals ik al vertelde hadden we wederom met een volle aanhanger met spullen bij ons. Het merendeel daarvan waren babyspullen, gekregen van vrienden die nu zeker weten dat er geen 3e kindje bijkomt. Campingbedjes, een mooie kinder/wandelwagen, een wipstoeltje, heel veel kleertjes en speelgoed, een kinderstoel enzovoort. En we wisten dat er 2 meisjes bij ons in het dorp een baby hadden gekregen. En we wisten ook dat die er heel blij mee zouden zijn. Het zusje van die meisjes heet Margit, net als onze buurvrouw. Margit is 21 jaar en woont samen met haar vriend en haar broer. Kun je nagaan, ga je samenwonen met je vriend, krijg je je broer er ook bij! En dat is allemaal een geldkwestie, omdat ze met zijn 2en geen huisje kunnen betalen. Ze wonen tegenover ons aan de andere kant van de vallei.

Op vrijdag hebben we al de babyspullen in de auto geladen en naar Margit gebracht, zodat zij ze aan haar zusjes kon geven. Binnen no-time stond de woonkamer afgeladen vol met spullen en Margit bleef maar roepen: Danke, danke. Ze spreekt een klein beetje Duits, vandaar. Wat het voor ons dan weer gemakkelijker maakt. Maarja we moeten natuurlijk ooit wel vloeiend Hongaars gaan spreken… Nadat de auto leeg en de huiskamer vol was nodigde ze ons uit om een kopje koffie te drinken. Natuurlijk deden we dat! Terwijl Margit met de koffie in de weer was keek in eens goed rond. Dit was het huisje van een jong stel, met een broer weliswaar. De inrichting deed meer denken aan een aanleunwoning waarvan de bewoner allang geleden overleden is… Zo oud en minimalistisch. Er stond een 50er jaren kastje met van die glazen deuren. In het kastje stonden welgeteld 4 ijscoupes en een koffieservies, bestaande uit een koffiepot en 4 kop en schotels. Op het koffieservies prijkte het logo van de diepvrieswinkel die 1 keer in de week aan de deur komt. Bij elkaar gespaard dus. Het geheel werd opgefleurd met plastic bloemen. Margit goot de koffie uit een kan in de bekers en warmde ze op in de magnetron. Nou weten wij dat Hongaren dat doen, maar voor ons is het altijd even slikken… maar eerlijk is eerlijk hij smaakte goed! Een lekker sterk bakkie. Margit kwam erbij zitten en we begonnen te kletsen over vanalles en nog wat. Ik vroeg aan Margit of ze werkte en ze vertelde dat in de fabriek in Tab werkt. Ze zei dat ze 5 dagen in de week in ploegendienst werkt. Ze verdient daar 200 euro per maand. Ze zag natuurlijk dat ik een beetje schrok. Ze vertelde snel dat haar vriend een betere baan heeft, hij verdient namelijk 300 euro per maand. En haar broer heeft varkens waarmee hij zijn bijdrage levert. Pfff zeg, dit vond ik toch wel even heftig. Werk je met zijn 2en, ieder 5 dagen in de week heb je een gezamenlijk inkomen van 500 euro! En nou weet ik heus wel dat de levensstandaard daar veel lager is dan hier, maar toch. Zij zijn heus niet achterlijk daar! Zij weten echt wel wat wij hier verdienen. Daarom komen er ook steeds meer mensen hier werken. Zo ook Margit. Ze had van iemand gehoord dat je hier heel gemakkelijk aan werk kunt komen. Maar dan moest ze wel zelf de reis en het verblijf betalen. Logisch natuurlijk. Dus hebben ze heel hard gespaard om de benodigde 10.000 forint bij elkaar te krijgen. En dat is voor Hongaar echt heel veel geld. In Rotterdam aangekomen bleek dat er helemaal geen werk voor haar was. Haar vriend mocht haar niet komen opzoeken. Later bleek dat die Rotterdammer verkeerde bedoelingen had met de meisjes. Toen zijn ze maar terug gegaan naar Hongarije, 10.000 forinten armer. Kun je natuurlijk zeggen stom, maar ik zeg liever naïef. Maar wat wil je? Hoe aanlokkelijk moet dat ook wel zijn voor hun. Zie hier maar eens iemand te vinden die voor 200 euro in de maand 5 dagen in de week in de fabriek gaat staan! Wij hadden ook zakken met kleding bij die van onze dochter was geweest. Die is net zo oud als Margit. Er zat nog kleding bij, die nog splinternieuw was. Wat zal ze daar blij mee zijn! Maar wat een verschil zeg, of je wiegje in Hongarije of in Nederland heeft gestaan. Ik moest steeds aan mijn eigen dochter denken toen wij bij Margit waren. Zij is ook gaan samenwonen, maar heeft alles nieuw. Wat een verschil. Toen we weer naar huis wilden gaan, riep Margit nog dat we even moesten wachten. Ze dook weg achter een gordijntje en kwam tevoorschijn met 2 potten ingemaakte paprika’s. Als dank voor de spullen. Ik heel blij, en dat zag ze waarop ze weer achter het gordijntje dook en terug kwam met een pot ingemaakte kool. Oo dat vind ik zo lekker. Ze zag mijn gezicht en zei dat ze mij nog wel meer wilde geven, maar dat ze niet meer had. Ik vroeg haar of ze zo’n slechte oogst hadden gehad dit jaar. Maar nee dat was niet het probleem, ze had niet genoeg potten. Lege potten. Ik dacht meteen aan de tas met hakpotten die ik de week daarvoor in de glasbak had gegooid omdat ik er niks mee deed… Ik wilde de potten terug geven, maar daar wilde ze niks van weten…..Toen we uiteindelijk weggingen bij Margit ben ik nog dagenlang onder de indruk geweest van wat ik daar hoorde en zag. En nu ik het verhaal hier neerzet, voel ik de tranen weer achter mijn ogen branden. Je wilt ze zo graag helpen. Maar het probleem is nog veel groter, want ook zij kunnen hun hypotheek niet meer betalen. Veel Hongaren hebben een hypotheek in buitenlandse valuta, omdat de rente bij een Hongaarse bank heel hoog is. Maar doordat de forint daalt komen ze in de problemen. Allemaal heel erg!

Oja voordat ik het vergeet: de weg van Tab naar het Balatonmeer is weer een stukje verder klaar! We hadden het niet verwacht maar het is echt waar. Hij is al breder enzo, maar er moet volgens ons nog wel een laag asfalt op.

Maar vooralsnog zit er vooruitgang in.
We hebben niet veel kunnen klussen deze keer, omdat we er gewoonweg niet genoeg tijd voor hadden. We zijn niet eens naar het thermaalbad geweest…Maar al met al hebben we een heerlijke week gehad, waarvan gelukkig alleen de eerste 2 dagen grijs en grauw waren. Voor de rest was het een prachtige herfst in een prachtig land.

Groetjes, Marti