Het huisje op de droge, dorre heuvel.

Daar kwamen ze aangereden, Mario en Menno. 5 minuten voordat de garage dicht zou gaan. Menno in de huurauto waarmee de andere huurauto opgehaald moest worden. En Mario in de huurauto waarmee we verder kunnen naar Hongarije. Hij zit te lachen in de splinternieuwe Opel Safira. En ik sta, ondertussen helemaaaaal niet vrolijk, te wachten in de stromende regen. Als ik ze aan zie komen heb ik gemengde gevoelens…. Opgelucht dat we eindelijk verder kunnen naar Hongarije, maar ook teleurgesteld. Onze spullen staan ondertussen allemaal buiten onder een smal strookje van het dak van de garage. Want ja de meneer van de garage kwam mij om kwart over 5 melden dat ik de spullen uit onze auto moest gaan halen omdat ze om 6 uur naar huis gaan. Ik vraag aan die man, maar regent het dan niet? Nee, zegt hij, nog niet. Hij wijst me het plekje aan waar ik de spullen kan neerzetten en daar blijven ze iig droog, volgens hem.  Okee, dan begin ik er maar aan. Als ik de eerste spullen mee naar buiten neem, regent het, en niet zo’n beetje ook. Verdomme, dat kan er ook nog wel bij….. Ik probeer alles zo veel mogelijk op te stapelen, zodat het niet allemaal zeiknat wordt. Als ik daar dus bijna klaar mee ben, komen Mario en Menno er aan gereden. Mario parkeert de Opel  zo dicht mogelijk bij de spullen. In de hoop dat hij zo niet nat wordt. Nou is dat nat worden, nog niet het grootste probleem. Nee, de grootste uitdaging is, doe krijgen we al onze spullen in deze mooie nieuwe, maar veel kleinere auto?? We proppen en duwen er op los.

Echt ieder hoekje wordt benut! En eindelijk na een kwartiertje zit alles erin. Nadat we afscheid hebben genomen van onze eigen auto en de aanhanger hebben aangekoppeld, gaan we dan eindelijk op weg naar onze bestemming: Hongarije!!!!

En het eerste wat we zagen toen bij ons huisje aankwamen, was de droogte…. Dit hadden we nog nooit gezien, onze anders zo mooi groene heuvel, was een droge dorre heuvel geworden! Het zag er zo troosteloos uit. Jeetje wat was het hier warm geweest.

We stapten uit de auto en de hitte sloeg ons om de oren. Heerlijk, eindelijk waren we weer thuis! Margit liet zich nog niet zien, die zat lekker in haar koele huis. Toen we boven waren, viel ons meteen op dat ons tuintje vol stond met bloemen. Onvoorstelbaar en dat in die droogte. Later bleek dat Margit de bloemen iedere dag water had gegeven met een gietertje. Omdat ze wist dat wij dat mooi vinden. De schat!

We liepen ons huis binnen en werden meteen getrakteerd op een gordijn van spinnenwebben.  Het was koel en muf binnen, hier was de laatste tijd niet veel meer gelucht….. We gooiden alles open en als snel voelden we de warme lucht het huis in stromen. Maar toen we in onze aanstaande slaapkamer binnen kwamen, schrokken we ons een hoedje! In de hoeken van de kamer lagen hopen met leem. Oeps. Nou was het al wel vaker zo, dat je ’s nachts ooit wakker werd van het geluid van vallende brokjes leem. Maar dit waren geen brokjes, dit waren hele hopen leem! Oké, spoedberaad. Het plan was om deze zomer het dak van de wijnkelder te vernieuwen. Omdat we nu met zijn 3en waren leek ons dat een goed idee. Maar zoals ik al vaker verteld heb, kun je eigenlijk niks plannen in Hongarije. Dus bij de aanblik van de droge dorre heuvel, die ons toch wel een indicatie gaf van hoe warm het hier wel was en is, en bij het zien van die grote hopen leem, moesten we wederom ons plan wijzigen. Het dak van de wijnkelder moest nog even wachten, een nieuwe muur in de slaapkamer was nu prioriteit nummer 1. Even later kwam Margit nog even hallo zeggen, en we lieten haar de bewuste muur zien. Maar die werd er niet warm of koud van! “Nem problem, egy kicsit cement, fall jó”. Wat zoiets betekent als: Geen probleem, een klein beetje cement er tegenaan smeren en de muur is weer goed. Nou kijken wij er toch even anders tegenaan, want wij wisten allang dat er ooit een nieuwe muur voor de oude muur moest komen. Dus niks kicsit cement, nee we gaan een nieuwe muur bouwen, compleet met fundering!

De volgende dag hebben we eerst maar eens de partytent opgezet, zodat we toch wat schaduw bij het huis hebben. En daarna waren we uitgenodigd bij Hans en Nelleke. Die hebben in het voorjaar een nieuw zwembad gemaakt, en we mochten het komen uitproberen. En we waren ook uitgenodigd op de barbecue. Nou dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Omdat ik graag een bloemetje mee wilde nemen voor Nelleke, stopten we eerst bij de virágbolt. Ik wist niet wat ik zag toen ik daar binnenkwam. De winkel stond vol met droogstukken, weetje wel van die stoffige dingen die hier in de 70er jaren heel hip waren. Verder was er een ruime keuze in plastic bloemen. En die waren zo nep, dat de felle kleuren pijn aan je ogen deden. Ik werd een beetje nerveus van, want ik kon toch net met zo’n droogstukje bij hun komen aanzetten, dadelijk zouden ze nog denken dat ik het bij de inboedel van ons huis zat. Gelukkig, daar kwam de eladónő al aan. Ik zei dat ik op zoek was naar echte bloemen. Gelukkig begreep ze mij en wees me de weg naar de echte bloemen. Daar stonden 4 emmertjes op een rij, met in elke emmer 1 bloem. Welke wilt U, vroeg ze mij. Ik snapte er niks meer van. Ik had al een mooie vaas gekocht bij de Hema en die wilde ik hier laten vullen met bloemen. Maar wat heb je dan aan 1 bloem? Al nam ik alle 4 de verschillende bloemen, dan nog was het geen gezicht. Maar toen legde ze mij uit, dat ik moest kiezen welke ik wilde en dan ging ze er nog meer halen. Ik wees de rode gerbera aan, en zei dat ik er daar 10 van wilde hebben. Oké, zei ze, tot zo. Weg was ze, mij in verbijstering achterlatend. En nu maar hopen dat er geen klant binnenkomt…. Na zo’n minuut of 10 was ze weer terug met een verse bos gerbera’s. Ze verder keurig in de vaas gezet, water en nog wat groene takken erbij. Lintje erom en klaar is kees. Wat een ervaring zeg, om nooit te vergeten! Toen we verder reden, zagen we weer de velden vol met zonnebloemen, prachtig zeg! 

Iedere zomer hopen we dat net op het juiste moment in Hongarije zijn. Dus dat ze wel helemaal open zijn, maar dat de snoetjes ook nog zo lekker naar het zonnetje kijken. Ik kan er zo van genieten. Mario ging nog even de romanticus uithangen en plukte voor mij een mooie bos. 

Terwijl hij dat aan het doen was, dacht ik: Dit was veel sneller geweest dan daarstraks in de bloemenwinkel…. Bij Hans en Nelleke aangekomen, was het al een gezellige drukte. Er waren nog meer NL/HU vrienden en die waren al lekker aan het zwemmen. Wat een mooi zwembad, en een heerlijk tuinhuis met veranda erbij. 

We zochten wel een plaatsje in de schaduw, want was het heet.

Al snel waren we volop aan het bijkletsen, zwemmen, tafeltennissen en natuurlijk aan het eten! En wat hebben we toch gelachen om de achterlijke foto’s die er gemaakt werden. Dit is het leven! 

De middag en avond vlogen om, en voor we het wisten waren we al weer in Torvaj.

De volgende dag hebben we het zwembad opgezet en heb ik de balken van het toiletgebouw behandeld met gif tegen houtworm.

Mario heeft een nieuwe Hongaarse trap gemaakt

en Menno heeft alle deuren van het huis bijgeschaafd. 

Iedereen in zijn element. De dag erna werd gevuld met het wegkruien van de hopen leem, er kwamen zo’n 7 kruiwagens met leem uit de kamer….. De volgende dag heeft Mario een geul gegraven voor de fundering, daar kwam ook weer een hoop leem uit! Maar het fijne is dat je die leem gewoon ergens op je land kan neergooien, want als het een tijdje geregend heeft, word het weer één met de rest van je tuin, want die bestaat nl. ook uit leem. Maar er kon nog niet begonnen worden met de fundering want we hadden nog geen betonmolen. Dus met de aanhanger naar de Obi, en daar een mooie oranje glimmende betonmolen gekocht! Toen Mario en Menno hem in elkaar gingen zetten, glom Mario net zo hard als de molen. Hij was er blij mee, haha.

Na een weekje moest Menno helaas alweer naar huis. Hij vloog alleen terug, want hij zou de dagen erna nog met vrienden op vakantie gaan. En hij vloog met Wizzair, dus goedkoop, dus op een heeeeeel vroeg tijdstip. Dus wij midden in de nacht ons bed uit, om Menno weg te brengen. Hij vertrok om 6 uur. Nadat we hem uitgezwaaid hadden, zijn we nog even naar de grote Tesco in Budapest geweest. En toen maar weer terug naar ons huisje op de heuvel… Daar ben ik verder gegaan met de tegeltjes in de zomerkeuken, heerlijk werkje is dat.

De zon die naar binnen schijnt, de rust en het geluid van de cicaden, het is zó ontspannend. Daar kan niks tegenop. En de dag erna had ik alweer iets leuks op stapel staan. Ik zou nl. met mijn NL/HU vriendinnen een schilder workshop gaan doen. Kunstschilderes Annerie Mol, woont in hetzelfde dorpje als Han en Palinka, en geeft schildercursussen. En wij gingen met zijn 6en een 1-daagse cursus volgen. De ochtend begon met een ontspanningsronde waarbij Annerie met de klankschalen langskwam. Wat was dat een lekker gevoel, zeg! Je bent helemaal ontspannen en dan voel je die trilling van de schalen, en dan gaat van je kruim tot aan je tenen. Een heerlijk kriebelend gevoel. Toen gingen we even een kopje thee drinken en daarna mochten wel allemaal een schildersezel pakken, 4 kleuren uitkiezen en een mooi plekje in de tuin zoeken. Ja en dan sta je daar voor een leeg doek… 

We moesten eerst een achtergrond schilderen. Maar ja als je helemaal geen idee hebt, wat je wilt gaan schilderen is dat nog best moeilijk. Ik ben dus ook maar gewoon wat strepen gaan zetten, wat resulteerde in vlakken die vloeiend in elkaar over liepen.  Het was best mooi, maar dat kwam vooral omdat het mijn favoriete kleuren waren. Iedereen stond heerlijk verspreid door de tuin creatief met de kwast te zijn.

Sommige waren  vol zelfvertrouwen, maar de meeste waren net zo onzeker als ik. Toen iedereen de achtergrond klaar had, kregen we een heerlijke lunch aangeboden. Nadat onze maagjes weer gevuld waren, gingen we de doeken bespreken. Leuk om te zien hoe verschillend de doeken waren. Om de beurt mocht je vertellen wat je in een doek zag. 

Nou en in mijn doek zagen ze een landschap, een berg en water. Het doek werd alle richtingen in gedraaid, en toen moest je kiezen hoe je verder wilde gaan. Nou ik wilde helemaal geen landschap, dus ik ging verder met mijn doek  een kwartslag gedraaid. En het was zo leuk om te doen,  lekker ontspannen in de Hongaarse zon, met een prachtig uitzicht. En toen we om 15:00 uur voldaan met zijn allen naar het huis van Han en Palinka liepen, was ik de trotse eigenaar van een schilderij van een bloem! Mijn landschap was zowaar een bloem geworden! 

En nog een mooie ook, al zeg ik het zelf…. Dit was zo’n leuke dag, echt een aanrader voor iedereen die op vakantie is bij ons in de buurt, super!

Maar de volgende dag moest er natuurlijk weer gewoon gewerkt worden. Ik ben verder gegaan met de zomerkeuken en Mario met de fundering voor de muur. 

En maar zand, cement en stenen naar boven kruien. Om vervolgens met zijn mooie nieuwe betonmolen, er een stevige beton van te maken. En toen de fundering gestort was, moest hij natuurlijk wachten tot de beton uitgehard was, eer hij de muur kon gaan metselen. Dus zijn we maar weer iets anders gaan doen, en dat was op bezoek bij Linda en Jan! We hebben elkaar een paar jaar geleden leren kennen via internet en daar een leuk email/hyves/fb contact aan overgehouden. En nu zouden we dan eindelijk elkaar in het echt ontmoeten. Ik vond het best wel spannend, was je kunt nog zo’n leuk internet contact hebben, maar dat is toch veel anders… Nadat we elkaar een beetje afgetast hadden, was het meteen al heel vertrouwd. We hadden genoeg om over te kletsen en genoeg raakvlakken natuurlijk. We kregen een rondleiding door alletwee de huizen. En wat is het leuk om te zien hoe iemand zijn huis opknapt. De ene maakt er een echt westers huis van, compleet met dezelfde luxe als je thuis gewend bent, en de ander heeft liever een echt Hongaars huis en knapt het dan op een heel andere manier op. Ikzelf hoef hier in Hongarije geen westers huis, dat heb ik in Nederland al. Maar ik wil wel een beetje luxe, een warme douche en water in het huis, een toilet binnen vind ik al heel fijn. Daarentegen hoef ik geen wasdroger en geen vaatwasser. Misschien ga ik er anders tegenaan kijken als we permanent in Hongarije zouden wonen. Maar omdat dat (nog) niet aan de orde is, vind ik het heel fijn om die echte Hongaarse sfeer in mijn huisje terug te vinden. Maar ieder doet het vooral op de manier die hij zelf het  fijnste vind, dan is het altijd goed! Maar om op Linda en Jan terug te komen, het was reuze gezellig! Die ganzen en die teckels, haha wat een eigenwijs stel. 

Maar het klapstuk vonden wij toch wel de eigengemaakte pizza’s uit de pizzaoven. Die waren echt heel lekker! En wat leuk om te doen, zelf je eigen pizza’s maken. 

Dat wil ik ook nog ooit bij ons huisje, een pizzaoven. Kijk dat is voor mij ook luxe. Met een voldaan gevoel gingen we weer richting Torvaj. En de volgende dag moesten we echt vroeg op, want we zouden 2 dagen naar Jos en Ans gaan. Zij zitten bij ons op de Hongaarse les, en waren vorig jaar bij ons op bezoek geweest. Dus nu gingen wij eens kijken naar hun huisje in Hongarije. En aangezien zij in het Bükk gebergte wonen, bleven we een nachtje bij hen logeren, want het was toch wel  zo’n 200 km. rijden.  Jeetje dat is echt een heel ander stukje Hongarije. Wij hebben best veel  gezien van Hongarije en we waren daar ook al eens geweest, maar dat was toch alweer een tijd geleden. We hadden afgesproken in Eger, en zouden van daaruit naar hun huis gaan. Toen we in Eger aankwamen zagen we al die mooie wijnkelders in een rijtje naast elkaar staan. Dat zag er heel leuk uit.

Eger staat bekend om de goeie wijnen die daar vandaan komen. Toen we bij de Basiliek aankwamen, kwamen Jos en zijn zoon er ook al aangelopen. 

Nadat we Ans en de dochter ook gevonden hadden,  gingen we een kopje koffie nuttigen op een terras. Tijd om bij te kletsen.

En om foto’s te maken, want jeetje wat is Eger een mooie stad!

En een heel gezellig centrum, waar het goed winkelen is. Ik heb er zelfs een Hongaars kookboekje gekocht, dus geschreven in het  Hongaars! Ik ben heel hoopvol dat er een dag komt dat ik een gevulde paprika op tafel zet, die er zo smakelijk uitziet in dat boekje!…. Later in de middag vertrokken we dan naar het huis van Jos en Ans. De weg ernaartoe was heel idyllisch, allemaal bochten en heuvelachtig. 

Omdat hun eigen huis nog niet kaar is, logeren ze in de tussentijds in een huis van een broer. Maar we gingen eerst wel even een kijkje nemen bij hun huis. En dan is het toch weer leuk om te zien dat dit huis weer heel anders verbouwd is. Dit is ook een echt westers huis geworden, het zag er allemaal mooi en netjes uit.  Maar vanbinnen was het geen Hongaars huis meer…  Maar zij willen het huis ook gaan verhuren, en dan moet je daar toch rekening mee houden. Wij willen dat niet gaan doen, dus wij hoeven alleen maar rekening te houden met onszelf. Afijn de volgende dag gingen we naar Szilvásvárad, waar een mooie stoeterij gevestigd is.  Maar wij gingen met een klein treintje naar boven, naar de waterval. 

De rit naar boven was heel erg mooi, we kwamen langs kleine watervalletjes en vijvers vol met forellen. Toen we bij de waterval aankwamen, moet ik toegeven dat ik eigenlijk toch wel iets meer had verwacht…. 

Maar niettemin was het er ontzettend mooi! En ondanks de regen waren er nog best veel mensen aan het wandelen. 

We hebben er  van genoten, het was een heel ander stukje Hongarije dan bij ons in Somogy. Toen we bij ons huisje op de heuvel arriveerden was het al donker en zijn we maar meteen naar bed gegaan. Want de volgende morgen moesten we al weer vroeg op, want Mario moest nog een muurtje metselen. En dat heeft hij gedaan! Het ging voortvarend, cement draaien, stenen stapelen, cement draaien enzovoort, enzovoort. Maar het meeste werk was toch wel om de stenen boven te krijgen. Iedere keer 4 stenen op het steekwagentje en dat zo naar boven duwen en trekken. 

Ja dat is het nadeel van het wonen op een heuvel….En die stenen daar zijn wel 10 keer zo groot als de bakstenen hier in Nederland. Voordeel is dat het lekker snel stapelt, nadeel is dat ze zo zwaar en log zijn. Maar eindelijk na 2 dagen noeste arbeid stond de muur er, en hopelijk staat hij er ook nog als we de volgende keer terugkomen.

Maar daar heb ik alle vertrouwen in! Ja en toen was al veel te snel de dag gekomen dat we weer naar Nederland moesten vertrekken. Maar voordat het zover was hadden we nog snel de buitendeuren uit de scharnieren getild. De deuren waren in een slechte staat en dat vond ik zo jammer. Want de verf die erop zat was helemaal gebarsten, waardoor het grootste gedeelte van het hout niet meer beschermd was. Dus ik vond het wel een goed idee om ze in Nederland op te knappen. Dus hadden we bij de Obi een vezelplaat gekocht en die in het gat geschroefd. Gebarricadeerd aan de binnenkant en het huis was beter beveiligd als eerst… Maar de avond voordat we naar huis zouden gaan, kreeg ik een werkelijk voortreffelijk idee. Ik vond het nl. geen gezicht zo’n groot gelig vlak, zou dat dieven niet op ideeën brengen? Zo zagen ze meteen dat er geen deuren in zaten…. Dus ik het de witte verf en de lakroller gepakt en heb er 2 nieuwe deuren op geschilderd.

Niet te onderscheiden van echte deuren. Maar de volgende morgen moest het dan toch echt gebeuren, we moesten terug…. Onderweg nog snel wat kiekjes geschoten om thuis nog bij weg te dromen. 

We waren ons dorpje net uit, of de telefoon ging. Het was onze nieuwe buurman, die graag met ons zijn verbouwplannnen wilde overleggen. Morgen zijn we thuis, zei Mario, dan komen we langs. Onze vakantie was voorbij.

Oja nog even een foto van de zomerkeuken, want die is klaar!

Groetjes, Marti