Dakpannen - Tetöcserép

Ik kan geen dakpan meer zien! Ik kan eigenlijk het woord dakpan niet meer horen of zien! En dat heeft een reden. Ik ben nl. de laatste tijd teveel met dakpannen in aanraking geweest…..

In Hongarije welteverstaan, zoals te verwachten natuurlijk.  Bijna 2 weken geleden vertrokken we met zijn 4en naar Torvaj. Goede vrienden van ons gingen mee voor een gezellige (werk) vakantie.

En omdat we nu toch met zijn 4en waren, hadden wij bedacht dat we dan ook maar een klus moesten gaan doen, die we met zijn 2en niet konden klaren. Dus toen viel de keuze op het dak van het toiletgebouw. En het toiletgebouw is dat gebouwtje dat wij in het voorjaar al aan de binnenkant verbouwd hadden. We hebben daar een toilet, een wastafel en zo’n mooie grote stortdouche/regendouche  gemaakt. Maak het dak was zo slecht dat het soms op de mooie nieuwe regendouche binnen regende. Dus dit zou onze klus voor de komende week worden. Optimisten :-).

Nadat we op de eerste dag onze boodschappen hadden gedaan, zijn we ook nog even langs Siofok  gegaan, om onze vrienden het Balatonmeer te laten zien.

Wat achteraf maar goed was ook, want veel tijd hebben we in de volgende dagen  niet meer gehad om te laten zien waarom wij zo van Hongarije houden… De volgende morgen begonnen de mannen met het in

elkaar zetten van de schragen, terwijl de dames nog even het Nederlandse journaal bekeken.

Oké we konden beginnen. Dikke jassen aan en naar buiten. Het was koud, zo’n 5 graden… Maar er moest gewerkt worden en dan krijg je het vanzelf warm! We begonnen met het eraf halen van de dakpannen.

Dit was zo gepiept, na een anderhalf uur, waren alle dakpannen keurig opgestapeld. Ja en toen kwam me daar toch een lading hooi en stro tevoorschijn, wel een halve meter hoog.

En wat doet een man daar dan mee? Juist hij gooit het op een hoop en hup de hens erin! Blijven ze toch leuk vinden, fikkie stoken. En het was nog lekker warm ook.

‘sAvonds  kwamen onze vrienden erachter hoe wij daarin Torvaj leven..hoe wij ons wassen bijvoorbeeld. We zetten pannetjes met koud water ( wat we buiten uit onze put oppompen) op het gasfornuis om het warm te maken. Waarna we het in een bak doen, we zetten er een soeplepel in en klaar is ons  badje. Bij het enige wastafeltje dat er in ons huis is, wassen we onszelf dan met een washandje en de bak met de soeplepel erin. Want zo kun je ook nog je haren wassen en word je toch lekker schoon…..

De volgende dag hebben de mannen de oude daklatten eraf gehaald en hebben ze de spanten vervangen waar nodig, met hout wat van het gastenverblijf was gekomen. Maar wat nog goed genoeg was om op dit dak te gebruiken. 

Daarna zijn we nieuwe daklatten gaan bestellen in Tab, dat scheelt de helft in prijs met de Obi ! Nadeel is wel dat ze op maat gezaagd moeten worden en dus niet meteen klaar zijn. We konden ze de volgende dag om 16.00 uur komen ophalen. Maar omdat we geen enkele dag verloren wilden laten gaan, besloten we om dan maar de volgende dag naar Budapest gaan, zodat onze vrienden daar in ieder geval  geweest waren! Dus besloten we om de daklatten nog een dag later op te gaan halen. Maar eerst gingen we die avond nog naar Igal om  te badderen in het thermaalbad. Konden we ook meteen lekker douchen.

Dus de volgende morgen weer op tijd uit ons bed om niet al te laat in Budapest te arriveren. Ja en wat moet ik nog over Budapest zeggen, ik kom er vaker dan in Eindhoven, dat zegt eigenlijk al genoeg….

En volgens mij waren onze vrienden ook wel onder de indruk van deze prachtige stad met al zijn cultuur. We zijn naar de gebruikelijke plekken geweest en hebben waarachtig ook nog even gewinkeld!

Maar de volgende dag moesten we toch weer verder met het dak, want anders kwamen we ècht in tijdnood. Zodoende gingen de mannen al vroeg de daklatten ophalen in Tab. En de rest van de dag waren ze druk bezig met het spijkeren van de daklatten, want er moest ook meteen isolatiefolie tussen komen.

En wij, de dames begonnen met een klus die we de volgende 3 dagen zouden blijven doen: Dakpannen schoonmaken. Eerst met een plamuurmes het grove vuile eraf steken en dan in een bak met water en met een schrobborstel de rest eraf schrobben. Het ging eigenlijk best goed, de dakpannen zagen er weer bijna als nieuw uit! Maar 3 dagen lang dakpannen afsteken en schrobben!

Jeetje, ik had bijna geen vel meer op mijn vingertoppen. En al onze spieren deden pijn van het optillen en weer terug leggen van de dakpannen. Ik voel het nu nog steeds in mijn rug…..

Ja en toen kwam de dag dat de dakpannen er weer terug op mochten, dat is eigenlijk toch de kroon op het werk. Mario ging op de daklatten staan en Marius stond afwisselend op het dak en de steiger, en dan te bedenken dat de arme lieverd dieptevrees heeft… dat heeft ie toch maar mooi overwonnen daar in Torvaj op ‘t dak!

Riky heeft ook veel op de steiger gestaan, en maar pannen aannemen en doorgeven naar boven! En ik durf dus echt niet een steiger of een dak op, dus ik was meestal de sjouwer. Ja dat moet ook gebeuren. Maar wat zijn die dakpannen zwaar zeg! Sommige dakpannen moesten ook nog op maat worden geslepen en er moesten ook nog gaatjes worden geboord, maar het is allemaal goed gekomen!

Nadat ook de nokpannen door mijn stoere man waren vastgespijkerd, konden we met zijn 4en terug kijken op  een geslaagd project! We waren zo trots als een aap met zeven lullen !

             

           

Voor

en na

Kijk het is natuurlijk nog niet af, er moeten nog dakgoten en regenpijpen aan en de zijkanten moeten nog afgetimmerd worden, neemt niet weg dat het verschil erg groot is!

Maar ik moet toch wel eerlijk toegeven dat het eigenlijk een beetje teveel werk was voor een week. We zijn tenslotte geen bouwvakkers, maar hobbyisten die gezellig wat gingen klussen in Hongarije. Maar 1 ding is zeker: het was heel heel gezellig! We hebben wat afgelachen daar, tussen het werken door! Onze vrienden hebben gewoon een week met ons geleefd in Hongarije en dat is toch anders dan de toerist uithangen. Is ook niks mis mee, begrijp me niet verkeerd!

Ze hebben kennis gemaakt met onze buren. Ze zijn mee op de borrel geweest bij Manfred en Sylvia. Ze hebben kennis gemaakt met Janos, die ’s morgens om 9 uur al met een fles Pálinka aankwam. Het was zo koud en hij wilde ons wat warmte brengen. De lieverd, maar wij gaan liever het niet dak op met een stuk in onze kraag… Ze hebben Margit ontmoet, die de zorg van ‘ons’ poesje op zich heeft genomen. En die heel trots haar trouwfoto en die van haar enige zoon liet zien. Ja ik hoop dat ze nu een beetje kunnen begrijpen waarom wij van dit land en zijn inwoners houden.

Riky en Marius hartstikke bedankt, zonder jullie hadden wij het niet kunnen doen!