Ik ben er weer.
We zijn ondertussen al een paar weken in Nederland, maar
ik heb altijd even de tijd nodig om te landen. Ik moet zo wennen als we terug
zijn. Wennen aan het drukke Nederland. Aan het fileparkeren, in Torvaj parkeren
we ergens onder aan de heuvel, gewoon daar waar de weg stopt. Ik moet ook heel
erg wennen aan alle geluiden hier. Auto’s, radio’s, kinderen, vliegtuigen, (we
wonen dicht bij Eindhoven), in Torvaj kijkt iedereen om als er een auto door de
straat rijdt. Soms zien we heel hoog in de lucht een witte streep, dat was dan
een vliegtuig. Je hoort een haantje kraaien, een hond blaffen en bosmaaiers.
Voor zover de geluidsoverlast in Torvaj. Ik moet ook zo wennen aan de stank van
de uitlaatgassen hier. Verschrikkelijk, dat kan toch niet gezond zijn? Het moge
duidelijk zijn dat ik nu alweer heimwee heb. Heimwee naar de rust en de ruimte.
Iets wat hier ver te zoeken is… Ik had gisteren gewoon de Hongaarse radio
aanstaan om maar wat Hongaarse stemmen te horen…
Ik weet dat Hongarije de laatste tijd niet zo positief in
het nieuws is, maar daar ga ik niet op in. Ik heb mijn eigen mening en dat hou
ik graag zo. Voor ons is het land goed, zijn de mensen goed. Omdat wij er niet
altijd zijn, heeft de politiek vooralsnog weinig invloed op ons. Dus wij hebben
het goed daar, nee wij hebben het supergoed daar!!
We hebben een heerlijke zomer gehad. Met af en toe wat
bezoek, altijd leuk. Met lekker klussen, ook altijd leuk. Met gezellige uitjes
met vrienden, altijd heel leuk. Maar vooral een heerlijke zomer door gewoon
daar te zijn, te leven. Wat iets minder leuk was, was het feit, natuurlijk dat
Margit overleden is, dat was zelf verschrikkelijk! Maar ook dat we wederom niet
konden vertrouwen op het werkvolk. Ja dat was echt niet leuk.
Het begon allemaal zo mooi. Ze begonnen op de afgesproken
dag. Mario moest ze dan wel weer op gaan halen, want ja een rijbewijs hadden ze
(nog) niet. Maar dat had hij er wel voor over… Niet meer om 3 uur uit zijn
zoals vorige zomer, maar om 6 uur. Konden ze om 7 uur beginnen. Dat ging goed
en we waren ook heel tevreden over het werk wat ze leverden.
Maar omdat we
bezoek zouden krijgen, had Mario al meteen tegen de werkers gezegd, dat ze
anderhalve week niet hoefden te komen werken. Maar daarna waren ze meer dan
welkom. Maar helaas pindakaas, ze zijn niet meer op komen dagen. De eerste keer
niet omdat er onenigheid onderling was, dus de stukadoor wilde niet meer met de
opperman samenwerken en zei dat hij de week erna met zijn broer zou komen. pff
het gezeik begon alweer… De tweede keer kwamen ze niet opdagen omdat hij aan
zijn rijbewijs moest werken. Rijlessen neem ik aan. Maar er was duidelijk
afgesproken dat ze maandag zouden beginnen. Mario had de betonmolen weer uit de
schuur gehaald en op zijn vaste plek gezet. De gele kliko was weer gevuld met
water, dat gebruiken ze voor de cement te draaien. En we hebben op die plek
geen kraan in de buurt, dus doen ze het altijd zo. We hadden de ramen
afgeplakt, mijn mooie Japanse esdoorn met plastic omwikkelt. Hij stond al weken
met een oude trap om zijn kruin, zodat de werkers hem met de steiger niet
zouden breken. Maar nu had ik er plastic omheen gedraaid, zodat hij niet onder
de cement kwam te zitten. Want de voorkant van het huis zou dicht gemetseld en
gestuukt worden. Maar maandagmorgen kwam er niemand opdagen. Toen we na uren
wachten eindelijk iets te horen kregen, zeiden ze dat ze de week erna wel tijd
hadden. Nou nee, bij ons zijn niet welkom meer! We zoeken wel weer iemand
anders. Toen ik daarna de Japanse esdoorn van zijn plastic en trap ging bevrijden,
bleek dat hij al kromgegroeid was…
Dus toen hadden we geen werkers meer en gingen we gewoon
verder wat we al de hele tijd gedaan hadden, zelf klussen. Dat is ook gewoon
het fijnste wat er bestaat, maar sommige dingen kunnen we niet zelf. Niet omdat
we de kennis niet hebben, maar gewoon niet de mankracht of de tijd…
Het eerste waar we mee begonnen was een nieuwe
verdiepingsvloer maken.
De oude vloer was gemaakt van planken en die waren er
slecht aan toe. De draagbalken waren nog wel oké dus daar konden we verder op
bouwen.
We besloten om als ondergrond osb platen te nemen die je in elkaar
klikt. Die werken minder als gewone osb platen en blijven daardoor mooier
aansluiten.
En het was nog een hele klus, want het was zo scheef als een hoepel, dus moesten we alles ook goed uitlijnen. Houtje erbij of houtje eraf, een hele puzzel.
Zo ver zijn we gekomen, de helft van de zolder is klaar. De rest hebben we bewaard voor in het na/ of voorjaar. Want jeetje wat was het warm boven op de zolder! En dan was het
niet eens zo’n superwarme zomer. Het was rond de 30 graden en we hadden iedere
week wel een flinke regenbui. Ja dat was een rare gewaarwording.
Terwijl wij in
Hongarije mooi groen gras hadden, zagen wij het gras in Nederland en zelfs in
Zweden bij mijn broertje, steeds geler worden. Echt de omgekeerde wereld. Maar
we vonden het niet erg, zo konden we lekker vooruit. Maar de laatste maand van
ons verblijf in Torvaj was het weer gewoon zomers heet en gingen we weer met de
schaduw meewerken.
Ook hebben we luiken gemaakt voor de ramen op de veranda.
Ik heb dit al jaren geleden gezien op internet en Mario was het met me eens,
die zouden we een keer gaan maken. De uitleg had ik opgeslagen en nu was het
dan zover.
Het was zo leuk om te doen! En gelukkig kunnen die lelijke rolluiken
daar nu wegblijven. We hadden voor 2 ramen de luiken klaar en toen we bezig
waren met het opmeten van het derde raam, bleek dat er tussen de bovenkant raam
en onderkant raam, 5 cm verschil zit. Dus de onderkant, waar de vensterbank
zit, steekt 5 cm verder naar voren. Ja en dat kan natuurlijk niet. Nog een
erfenis van de frotkees die vorig jaar bij ons bezig geweest is… En dit zou dus
door de stukadoor van dit jaar verholpen worden, maarja die kwam niet meer
opdagen. Dus die luiken konden we nog niet maken. Balen!
Verder hebben we aan de voorkant van de veranda
regengoten opgehangen. En heeft Mario de regenpijpen ook in de grond gelegd.
Gelukkig was er toen nog wel hulp bij om mee te graven.
En dan hebben we ook nog het buitenkeukentje voorzien van
een aanrechtblad, compleet met spoelbak en kraan. Het werkt nog niet, maar dat
komt wel. Ook moeten we er nog deurtjes voor maken.
Maar buiten het klussen om hebben we echt weer heerlijk
genoten met ons bezoek wat we gehad hebben. Eerst was daar mijn vriendin met
haar man. We zien elkaar in Nederland minstens 1 keer per week, maar om haar
dan ook in mijn geliefde Torvaj te hebben, maakt het extra speciaal.
We zitten sinds kort samen op schilderles en omdat ik in
Torvaj ook verf en doeken heb, besloten we om maar eens lekker te gaan
schilderen.
De mannen zaten te genieten van de Tour de France. En wij waren
heel goed bezig, haha. Aan het einde van de middag hadden we alletwee ons doek
vol gekliederd.
We hebben lekker geluilakt bij het huis, lang ontbijten,
lekker zwemmen en natuurlijk bij buurten.
Echt vakantie!
Ook zijn we met de 4wd lekker offroad wezen rijden. Toen
we bijna 10 jaar geleden ons eerste huisje in Hongarije kochten, zagen we op
Google Earth dat er dichtbij ons een klein meertje moest liggen. We hadden het
al aan verschillende mensen gevraagd, waar dat was. Maar daar kwam nooit een
duidelijk antwoord op. Het zou moeilijk te bereiken zijn, er zou niks te zien
zijn, etc. Maar nu was onze kans! Gewapend met de Frontera en Google Maps
gingen we op pad. En het was goed te doen hoor.
Een stukje over landweggetjes
rijden, hier en daar wat kuilen ontwijken (of juist niet), over een heel smal
bospaadjes rijden, en daar lag het meertje opeens!
Het was een heel mooi
vismeertje. Er stonden steigers, waar kleine bootjes aan vast lagen. Ook
stonden er hier en daar wat houten hutjes, waar je kon schuilen voor regen en
zon. Er was verder helemaal niemand en het was er zo vredig.
Toen we naderhand weer verder reden, stonden we oog in oog
met 2 jonge reeën. Wij bleven stilstaan en ze waren net zo verbaasd als wij. In
stilte genoten we van dit schouwspel. En toen kwam daar de moeder aan en het
leek alsof ze haar kinderen op kwam halen. Ze keken ons nog even aan en weg waren ze.
We hebben hun op de laatste dag naar Budapest gebracht,
maar niet nadat we in Gödöllő naar het paleis waren geweest. Dit paleis is
bekend omdat het ook wel het zomerpaleis van Keizerin Sissi wordt genoemd. Het
is een prachtig barokke kasteel dat je echt ooit gezien moet hebben. Mensen wat
een rijkdom!
Toen Menno en Susan nog een paar daagjes kwamen zijn we
ook met de 4wd wezen crossen. Mario was gefascineerd door een landweggetje dat
we altijd zien als we over de nieuwe weg van het Balaton naar huis rijden. Waar
zou dat toch naartoe leiden? En omdat we toch vrij waren toen zij er waren,
besloten we het er op te wagen. Het was een mooi ritje naar boven op een
heuvel. En toen we daar aangekomen waren, was het echt de moeite waard! Wat was
het mooi daarboven! We konden het Balaton zo mooi zien!
Maar wat wonen we toch
in een prachtige omgeving zeg. Het was er heerlijk rustig, je hoorde alleen het
gezoem van de bijen en het geritsel van de bloemen en grassen.
Er stond een
uitkijktoren en daar moesten de mannen natuurlijk even op klimmen.
We zijn met hun ook naar het circus geweest, jeetje dat
was lang geleden zeg! We zijn zo’n 20 jaar geleden ook een keer naar een circus
in Hongarije geweest. Dat was nog in de tijd dat alle dieren nog toegestaan
waren. En dat vonden we toen ook al zielig, maar het was heel normaal bij een
circus. Wat ik toen wel echt zielig vond, was dat de kinderen na afloop met een
aap op de foto mochten. Die aap zat aan een ketting vast, had gewone kleren
aan, en kwam bij de kinderen op het bankje zitten. Ondertussen dat wij de foto
namen, zat die aap steeds kleine velletjes te knijpen bij de kinderen in hun
armen. Haha geef hem eens ongelijk. Ik ben wel blij dat je zoiets echt niet
meer ziet hoor! Zelfs in Hongarije niet. Er was nu wel een olifant bij, maar
die liep maar 1 rondje in de piste en in de pauze stond hij er 10 minuten en
dan kon je tegen betaling op de rug gaan zitten en een foto maken. Maar er kwam naderhand nog een olifant bij en toen gingen ze toch nog een kort optreden verzorgen.
Er waren ook kamelen, zebra´s, maar vooral heel veel paarden. Na de 20e
knol vond ik het wel een beetje saai worden. Maar toen Menno en Susan
uitgenodigd werden om in de piste te komen en daar heerlijk voor lul te staan,
hebben we zo hard gelachen! Ze mochten mee muziek maken, heerlijk.
Wat we ook nog gedaan hebben, was een bezoekje brengen
aan János Bäsci. We zagen dat al vaak voorbij komen op facebook en wilden daar
ook wel een keertje gaan kijken. Dus wij dachten dat vinden Menno en Susan ook
wel leuk. Ze vroegen ons, wat is dat voor iets? Tja wat is dat voor iets… dat
wisten wij eigenlijk ook niet. Meer een oude man die zijn dromen najaagt, die
leeft zoals hij het wil. Hij verzamelt bakstenen, vandaar de naam téglagaléria.
Maar er is zoveel te zien! Je komt binnen in een mooie oude boerderij die
ingericht is als museum. Prachtig gewoon!
Dan loop je naar buiten en daar
begint het eigenlijk pas. Er is een toeristische route aangelegd en als je die
volgt, val je van de ene verbazing in de andere.
In een wei zien wij de master
zelf bezig. Hij is iets aan het metselen. Je ziet de meest vreemde bouwsels.
Kippen, ezels, paarden, ganzen, varkens, schapen en konijnen, je ziet ze
allemaal voorbij komen. Jeetje wat een heerlijke plek om te wonen!
Als we terug lopen naar het restaurant, komt János Básci
eraan gelopen. Ik geef hem een hand en stel mezelf voor. Ik zeg dat we
Nederlanders zijn en hij zegt dat hij al een auto had zien staan met gele
kentekenplaten. Ik vraag aan hem hoelang hij hier al aan het bouwen is, en hij
antwoord dat hij in 2000 met het buitengebeuren begonnen is. Nou dat valt me nog
alles mee. Dan zegt hij dat hij een fles water ;-) nodig heeft en dat hij weer
verder gaat.
Wij lopen nog even rond en genieten nog van al het moois wat hier
te zien is. Het is warm en we hebben dorst, dus gaan we in het restaurant wat
drinken. We bestellen allemaal water en dus komen er 4 glazen met een fles
ijskoud water op de tafel. De kosten zijn 70 cent. Dezelfde prijs als die fles
water in de supermarkt kost! Jeetje waar maak je dat nog mee….
We sluiten die dag af met een bezoekje aan het Balaton,
altijd fijn.
Nou ga ik nog 1 ding vertellen want anders word mijn
verhaal veel te lang. We hebben ook nog een falunap gehad, maar dat vertel in
mijn volgende blog. Maar weten jullie nog dat je op 27 juli de bloedmaan kon
zien? Nou dat zal wel, want daar ging het al dagen over. De voorspellingen
waren niet zo goed, er zou bewolking op komst zijn, maar we wilden het toch
gaan meemaken. Maar helaas was er inderdaad veel bewolking die avond. We gingen
regelmatig naar buiten kijken, en op een gegeven moment werd de bewolking iets
dunner. Zou het dan nog?..... En toen kwam daar een berichtje van Machteld. Of
wij de bloedmaan ook zo goed konden zien. Zijn wonen aan de overkant van Torvaj
en misschien waren daar net gen wolken. Tja, wist ik veel. Nee zei ik, hier
zien we niks. Nou hier wel hoor, en ze stuurde een foto naar mij. Kom maar gauw
hier kijken zie ze. Ik roep naar Mario, Bij Dirk en Machteld kunnen ze de
bloedmaan wel heel goed zijn en we zijn welkom. Nou dat doen we dan toch, zei
hij. Dus wij het fototoestel pakken en in de auto, op naar de bloedmaan. En
toen we daar aankwamen zag ik al meteen dat de maan wel erg laag stond….
Maar
hij was wel heel goed te zien. Mooi oranje en perfect rond. Maar toen begon de
bloedmaan te bewegen en weg was hij! En toen stond Dirk daar. In het weiland.
Met een oranje teiltje op een stok, met daarachter een lamp.
Whahahahaha die
gekke Belg. We hebben zo gelachen, ik pieste bijna in mijn broek. Wat een
geniale zet. Op facebook kreeg Mario complimenten voor de mooie foto. Hahaha,
hij heeft er ff van genoten en toen gezegd wat het was.
Zo dat was het voor nu, zijn jullie weer een beetje op de
hoogte.
Groetjes, Marti
