We gaan bijna vertrekken

Ik ben zo blij, want we gaan bijna vertrekken! Nog maar een paar nachtjes slapen en we gaan weer naar ons heerlijke plekje in Hongarije. Ik ben zo benieuwd hoe het is met ons huisje op de heuvel! Zou alles nog overeind staan? Het dak van het gastenverblijf is vernieuwd, dus goed. Het dak van het toiletgebouw is nieuw en ik denk ook goed. Maar het dak van het huis is nog niet vernieuwd en dus niet goed. Er zijn een paar plaatsen in het dak die ik echt niet meer zo betrouwbaar vind… Maar volgens Mario valt het wel mee. Hij zegt: het huis staat er nou al meer dan honderd jaar, en het zal toch toevallig zijn dat het dak het nu begeeft. Ja, maar ik geloof hem niet altijd. Maar ik denk dat als het dak ingestort zou zijn, dat wij dan toch wel een mailtje van onze Duitse buren hadden gekregen. Maar aangezien we niks gehoord hebben, ga ik er maar van uit dat alles nog overeind staat..

We kunnen van onze vrienden een aanhanger en een skibox lenen. En dan zal het grootste gedeelte van de spullen wel mee kunnen naar Hongarije. Maar nooit alles, want de berg met spullen blijft maar groeien. Want het gaat nog steeds  zoals ik schreef in mijn blog van januari 2010, vrienden en kennissen blijven maar vragen of wij die kast, serviesgoed,  of die stofzuiger, of wellicht een mooie lamp, een barbecue of misschien een  fijne grote tent willen hebben.  En ja dan is het toch heel moeilijk om nee te zeggen. Want we hadden nog geen goede stofzuiger in Torvaj, en een grote tent is altijd fijn als er meerdere logés zijn. Het gevolg is dat we nooit alles in een keer mee kunnen krijgen. Maar dat maakt niet uit, als de serre weer leeg is ben ik heel tevreden.

Het tuinhuis staat dan ook nog helemaal vol, met oa. 2 keukens, en mooi tuinstel wat ik vorig jaar aan het einde van het seizoen voor een prikkie gekocht heb. Maar in de zomervakantie gaan we weer, en dan nemen we weer een boel  spullen mee. Want mijn broertje uit Zweden wil met zijn gezin weer bij ons komen logeren. En die slapen altijd in het tuinhuis. Fijn voor hun en voor ons. Hebben we allemaal toch nog een beetje privacy. En ze hebben alle luxe, want het tuinhuis staat bij het zwembad, en er is een douche en toilet bij, er zit een keukentje in het tuinhuis. Dus  het zou wel heel fijn zijn als het weer een beetje op orde is, als ze weer naar Nederland komen!

We hebben alle voorbereidingen getroffen en zijn bijna klaar om de reis te beginnen.. We zijn er ook echt aan toe! Mijn schoonmoeder die nu 82 is, heeft een zwakke gezondheid. Ze heeft hartfalen, nierfalen en diabetes. Plus nog de nodige andere kwaaltjes. Dus heeft ons en vooral haar, het afgelopen half jaar  enorm veel energie gekost. Het is zo erg om te zien hoe snel iemand af kan takelen. Het is altijd een heel zelfstandig mens geweest. Ze werd op haar 52^e weduwe en stond alleen voor de opvoeding van 3 zonen die nog thuis woonden. Ze is toen nog haar rijbewijs gaan halen en was vervolgens altijd de hort op. Vaak stonden wij aan een gesloten deur, oma was niet thuis. Op haar 80^e is ze nog gekeurd voor haar rijbewijs en werd goedgekeurd. Oma mocht nog steeds rondcrossen. Maar in de winter van 2009 heeft ze de griep gekregen en dat is eigenlijk de nekslag geweest… kijk ze was al hartpatiënt, ze had al een pacemaker, ze had al 3 keer in haar leven de diagnose kanker gekregen. Ze was al heel lang een ‘suikerpatiënt’ , ze mocht  zon niet meer in omdat ze zonschade had op haar gezicht en handen. Ze had ook een hartoperatie gehad met rondleidingen tot gevolg. Maar ze kon met al die ziektes goed omgaan, ze was een vechter, een ontzettend positief mens. Ik dacht wel eens, jeetje hoe kun je hier nou nog iets positiefs uit halen? Maar sinds ze de griep heeft gehad, is alles veranderd. Het vechten is er niet meer. Ze klaagt nog steeds niet, maar ze is stil en in zichzelf gekeerd. Ze is vergeetachtig, het lijkt wel of alles langs haar heen gaat..  het is echt heel zielig om dat zo te zien. Ze woont(de) nog steeds in haar eigen huis. Krijgt heel veel hulp, van thuiszorg, van Ria, die al jaren bij haar komt helpen met het schoonhouden van het huis, van Tafeltje Dekje (ik weet niet hoe het eigenlijk heet) , van haar oudste zoon, die de boodschappen voor haar doet en haar iedere dag even bezoekt. Maar ook van de andere zonen, die met haar naar ziekenhuis, dokters en andere afspraken gaan. En vergeet de schoondochters niet, die ook hun steentje bijdragen, met allerlei wasjes, boodschapjes, en ander opdrachten. En je doet het allemaal met liefde en plezier, maar er zijn wel eens momenten dat ik denk, nu even niet! Maar dat kan dus niet, want ze moet toch naar de controles toe en ze moet toch eten en schone onderbroeken hebben…   En hoe dichterbij de reis naar Hongarije komt, hoe vaker wij denken, als we maar niet op ‘stel en sprong’ naar huis moeten. Want oma staat wel ingeschreven bij het verzorgingstehuis, maar er is geen plaats. Maar vorige week vrijdag kregen wij een telefoontje dat er een logeerkamer vrij is, en daar mag ze 5 weken in logeren. Wij helemaal blij natuurlijk, maar toen we het schoonmoeder gingen vertellen, zei ze: nou nee dat doe ik maar niet! Maar afijn, ze heeft het geaccepteerd en logeert nu al een week in het verzorgingstehuis. Hoe het na die 5 weken moet, dat weten we nog niet. Maar één ding is zeker, wij gaan wel veel relaxter op vakantie! Want we weten dat ze daar goed verzorgd wordt en veel meer bezoek krijgt dan thuis.

Oja en ik bedenk me net, we hebben vorige week een mooi bed gekocht met elektrisch verstelbare bodems.

Die moet natuurlijk ook mee! Want dat slaapt natuurlijk veel beter dan een luchtbed. En ik denk dat er nog wel meer bijkomt voordat wij uiteindelijk gaan vertrekken! Nu moet ik allen nog de rest van de was wegwerken, zorgen dat de diepvries, koelkast en kelder gevuld zijn met eten, bedden verschonen, boodschappen doen, kippenhok uitmesten, auto uitmesten, auto en aanhanger inpakken en dan kunnen we EINDELIJK gaan! Manon en Menno gaan niet mee, Manon heeft nog heel lang getwijfeld of ze een weekje zal komen naar Torvaj, maar uiteindelijk heeft ze besloten om het toch niet te doen. Want in de tijd rond Koninginnedag en Bevrijdingsdag zijn er gewoon veel leuke feesten enzo, en die wil ze natuurlijk niet missen! Maar neemt niet weg dat ik ze alletwee toch wel weer ga missen. Ook al zijn ze ‘groot’, het blijven toch mijn kindjes…. Maar we bellen, sms-en, mailen en hyven, dus dat scheelt wel. Van de andere kant is het ook weer fijn om met zijn 2en op vakantie te gaan, het is toch rustiger. En rust, daar hebben we op dit moment behoefte aan. Ennnn, we krijgen bezoek! Dicky en Ria komen in de caravan logeren. En ze willen ook mee komen klussen!

   

Dit zijn kennissen van ons die we in Hongarije op de camping hebben leren kennen, in 1996 volgens mij. Het zijn 2 heel gezellige mensen waar wij erg goed mee overweg kunnen. Op de camping begon er ’s morgens altijd een mooi vogeltje naar mij te fluiten, en dat vogeltje was Dicky. Nou je kunt je dag slechter  beginnen. Dan had ik hem nog niet gezien, maar dan was er dat vogeltje weer en dan wist ik, Dicky is in de buurt… Even later kwam dan Ria langs, met een leeg wc emmertje in haar hand. Ze kwam dan even goedemorgen wensen, even een praatje maken en ging weer een paar plaatsen verder. Zo ging het jaar in, jaar uit. Dicky en Mario hebben ook jarenlang ’s morgens vroeg  samen gefietst. Ze hadden een groepje van een man of 6, allemaal 40plussers, wielrenfiets en strak fietspakje, helmpje op en fietsen maar.

   

Ze gingen dan zo’n 40 km fietsen door de Hongaarse binnenlanden. Halverwege hielden ze even pauze en gingen dan een kopje koffie drinken bij Kiskakas Vendéglö. Na een paar uur keerden ze dan moe maar voldaan weer terug op de camping. Dit hebben ze jarenlang zo gedaan, tot er steeds meer afvielen en Mario en Dicky nog met zijn 2en over waren.

Dus ook nu moet de wielrenfiets weer mee naar Hongarije, want ze zijn toch van plan om ook daar weer te gaan fietsen. Ik zie het al helemaal voor me, met die dunne bandjes over de wegen vol kuilen en bulten…  want de wegen waren vorig jaar al heel heel slecht en ik denk dat het nu met de strenge winter alleen nog maar erger geworden is. Alhoewel dat kan eigenlijk niet… dan is er geen weg meer over.  We gaan het over een paar dagen zien en vooral voelen hoe de wegen zijn in Hongarije.