Oftewel Gelukkig Pasen!
We kregen afgelopen week deze kaart van onze Hongaarse buurvrouw, Margit. Eigenlijk is ze één van de 3 buurvrouwen. Eerst hadden we 4 buurvrouwen, maar eentje is gaan lopen. Ja dat gebeurt in Hongarije natuurlijk ook… en in het dorp wordt daar dan ook over geroddeld, net als hier in Nederland. Er werd beweerd dat de buurvrouw op te grote voet leefde en dat de buurman haar daarom de deur had gewezen. Tenminste dat is wat wij er van begrepen hebben. Ons Hongaars is nog niet zo goed dat wij al lekker mee kunnen roddelen met de rest. Misschien maar goed ook..
Margit is een weduwe met een zoon, een schoondochter en 3 kleinkinderen. Ze woont als 2e buur op de weg naar boven op de heuvel waar ons huisje staat.
A: het huis van Janos en Erzsi B: het huis van Margit
C: het huis van de onderburen D: ons huis
Op een heel mooi idyllisch plekje! Ze woont in een klein eenvoudig huisje, met een klein keukentje, een slaapkamer, een badkamertje en een woonkamer. In die woonkamer staat haar bed, 2 stoelen, een klein tafeltje en de televisie. Dus ze slaapt in de woonkamer. Dat doen onze andere Hongaarse buren trouwens ook. En ik denk nog veel mensen in de oude huizen.
Margit stuurt voor ons de post door naar Nederland. En meestal zijn dat alleen maar rekeningen… Behalve met kerst en met Pasen, dan zit er een kaart van haar bij. Lief hè? Het eerste wat wij deden toen wij in 2008 de sleutel hadden gekregen van ons huisje, was een brievenbus ophangen. Kijk hier maar eens op de foto, het was het eerste èchte klusje! Trots waren we, want we waren begonnen….
Dit blijkt achteraf ook het meest nutteloze wat we gedaan hebben. Er heeft namelijk nog nooit iets van post ingezeten. Het enige wat er in heeft gezeten waren wespen. Talloze beginnende wespennesten. Die kwamen door de kleine gaatjes naar binnen, dus die heb ik maar dichtgeplakt met tape. Nou en vervolgens is de brievenbus nooit meer gebruikt. Want Margit heeft, toen wij haar vroegen om de post voor ons te regelen, meteen tegen de postbode gezegd dat hij de post voor ons maar gewoon bij haar in het brievenbusje moest doen. Veel gemakkelijk voor haar.
Margit is zo’n lief mens, ze houdt alles in de gaten wat er bij ons huis gebeurt. Als wij arriveren bij het huis, komt ze meteen aangelopen om te kijken van wie de auto is, die daar stopt. Afgelopen zomer hadden wij even een andere auto, en toen moest ze wel heel goed kijken, en je zag haar denken: vreemde mensen bij het huis van Mario en Marti.
Maar toen wij riepen: Jonapot Margit, toen had ze pas door dat wij het waren…. En als ze dan ziet dat wij het zijn, zwaait ze vrolijk en roept: Hello!! Vervolgens gaat ze weer naar binnen om ons dan de volgende dag te bezoeken. Ze komt dan het erf op met een schort aan, (zo eentje die mijn moeder in de jaren 70 ook droeg) haren recht op haar hoofd en geen tanden in haar mond. En dan is ze zo vrolijk en ze schud onze handen en ze kust ons. Ze geeft ons het gevoel dat ze blij is dat wij er zijn. En ze begint meteen te kletsen en van alles te vertellen waar wij vervolgens de helft maar van verstaan. Wij bieden haar dan koffie aan en ze is dan zo bescheiden dat ze zegt kicsi kávé, een klein beetje koffie dan. Maar wij hebben alleen de Senseo, dus ze krijgt natuurlijk gewoon een vol kopje. Plus een lekkere koek natuurlijk. Ja dat lust ze wel! Maar ze doet dan zo lang over die koffie, dat ik wel eens denk dat ze die helemaal niet lekker vindt. En dat kan wel eens kloppen, want de koffie die de Hongaren drinken is espresso. Dus lekker sterk met heel veel suiker. Heerlijk vind ik dat! Dus de Nederlandse koffie is voor hun een grote slappe bak warm water met koffiesmaak.. en ik ben het natuurlijk helemaal met hun eens. Nou en als de koffie dan eindelijk op is, gaat ze weer en dan kan het goed dagen duren voordat we haar weer zien. Ik ga er ook wel eens naartoe om iets te vragen of iets te brengen en dan blijft ze ook aan het kletsen. De laatste keer dat ik er was, was samen met Riky en toen moesten we in de stoelen gaan zitten en toen kwam er een fotomapje tevoorschijn. Daarin zaten foto’s van haar overleden man en die liet ze vol trots aan ons zien. Ze werd er helemaal emotioneel van, ik vond het zo zielig. Ook zaten er foto’s van haar zoon in, schoolfoto’s van toen hij nog klein was. Ze vertelde toen ook dat ze graag meer kinderen had gewild, maar dat dit niet kon vanwege haar handicap. Ze heeft aan één arm namelijk geen hand, maar een soort van stompje. Dit houdt ze altijd angstvallig verborgen, het lijkt wel alsof ze zich daar voor schaamt. Ja ik heb toch wel met haar te doen hoor. Vorig jaar in maart toen wij naar huis gingen en afscheid gingen nemen van Margit, kwamen wij bij haar binnen en toen rook het zo lekker. Ze had toen een heerlijke Pörkolt op staan.
Ze liet ons zien wat daar zo lekker stond te pruttelen en roerde met haar houten lepel door de pan. Ik schrok me dood! Die houten lepel was niet meer dan een stok met nog een heel klein bolletje eraan. Gewoon versleten. Ik heb nog nooit een houten lepel gezien die zo ver afgesleten is. ik heb tig houten lepels op de aanrecht staan, en als ik er eentje niet meer zo fris vind uitzien, gooi ik hem de kachel in. En ik haal wel weer nieuwe. Maar zo gaat dat bij Margit dus niet. Toen wij thuis kwamen van die reis, ben in meteen naar de winkel gefietst en heb een nieuwe set houten lepels gekocht en die heb ik de keer daarna aan Margit gegeven. Maar omdat ik haar niet in verlegenheid wilde brengen heb ik die in een zak met kleren gestopt.
Ik neem altijd een tas met lekkers voor haar mee, en kleding die ik van mijn moeder krijg, gaat ook naar haar. Dan is ze zooo blij, en dan weet ik, het is op een goede plaats terechtgekomen. Ik doe dit trouwens ook bij de andere buren, en ook die zijn dan heel dankbaar. De buurman wilden een keer een muurtje stuken omdat hij mij een zak met kleding kreeg…. Maar dat vond ik toch te ver gaan en heb dan ook vriendelijk bedankt. Ik vind het sowieso best wel moeilijk hoe ik daar mee om moet gaan… kijk ik wil niet overkomen als die ‘rijke’ buitenlander die daar even met spullen komt strooien. Maar er word hier zo veel weggedaan, waar de mensen dáár nog zo veel mee kunnen. Dus ik heb bij verschillende mensen nagevraagd waar de grens ligt, en de meeste zeggen, gewoon doen wat jij denkt dat goed is. en ik denk dat dat inderdaad waar is. Als ik mijn buren een beetje verwen en ik zie dat ze dat fijn vinden, dan vind ik het ook goed! Daar doe ik het voor. En je kunt het niet voor iedereen goed doen… feit is dat ik heel fijne buren heb in Torvaj! Nog een paar weken en dan ga ik ze weer lekker verwennen. En natuurlijk gezellig bijkletsen en de laatste nieuwtjes vernemen van Margit. Maar eerst ga ik mijn Hongaarse buurtjes een kaartje sturen om te laten weten wanneer wij weer naar Torvaj komen. En hopelijk denken ze dan ook: lief hè?
