Niet aan Hongarije denken, niet aan Hongarije denken, hoe vaak ik dat de laatste tijd niet gedacht of hardop gezegd heb… Ik heb een fijne tuin, lieve kippen en een fijn zwembad, en werk genoeg om dat te onderhouden. Iets wat ik met liefde en plezier doe. Maar hoe komt het dan toch dat ik met een brok in mijn keel de struiken aan het snoeien ben? Waarom voel ik me regelmatig gewoon down als ik mijn lieve kippetjes aan het voeren ben? Waarom erger ik mezelf aan de geluiden van andere mensen? Ik weet het wel, het is te lang geleden! Het is te lang geleden dat ik in Hongarije ben geweest…. Oktober was het de laatste keer. En dat is te lang. Echt ik mis het zooooo! Ik mis mijn huisje, mijn tuin, ik mis de buurtjes, ons dorpje,de thermaalbaden, en het lekkere eten, ik mis Hongarije!
Normaal gesproken waren we er allang een keer geweest, maar Manon is nog in Curaçao. Al 4 maanden is ze weg. En die zijn we wezen opzoeken in april. Ooo wat was het fijn om mijn meisje weer terug te zien. We hebben een heerlijk vakantie gehad, echt heel leuk. In een appartement met een prachtig zwembad, iedere morgen stond het ontbijt voor ons klaar. We hoefden zelf niks te doen, alles werd voor ons gedaan. Een prachtige reis, zelfs het vliegen was meegevallen. Het was 24 jaar geleden dat wij voor het laatst gevlogen hadden. Het heeft me ervan overtuigd dat we ook wel eens met het vliegtuig naar Hongarije kunnen gaan. Ja zelfs daar op de Caraïben dacht ik vaak aan mijn plekje in Hongarije… Wij zagen zelfs overeenkomsten met Hongarije, het moet toch niet gekker worden.
Tis natuurlijk ook maar wat je wilt zien… nee echt, de wegen waren net zo slecht, sommige huizen ook net zo slecht. De manier van autorijden, het gebrek aan keurige tuinen. Maarrrr het is geen Hongarije…
Terwijl ik zit stukje aan het typen ben, ben ik aan het praten met een meisje uit Hongarije. Via Facebook. En het valt niet mee, maar het gaat… soms begrijpen we elkaar niet, maar wat maakt het uit! Ik heb contact met Hongarije, en dat is wat ik wil! Maakt niet uit op welke manier, als ik maar in contact blijf met mijn 2e vaderland.
En we worden ook gemist daar, ja echt waar! Zaterdagmorgen belde Manfred, onze Duitse buurman, ons op. Ik was zeer verbaasd, en dacht dan ook meteen dat er iets mis was. Was het dak dan toch ingestort? Was er misschien iemand dood? Of brand misschien? Nee gelukkig niks van dat alles. Hij wilde weten wanneer wij weer naar daar komen. Margit had aan hem gevraagd of hij misschien wist wanneer wij weer kwamen. Ze snapte er niks van, het was al zo lang geleden. En ze had zoveel post voor ons. Normaal gesproken stuurt ze dat door naar hier, maar dat had ze niet meer gedaan, in de veronderstelling dat wij onderhand wel weer eens zouden komen.
Zij kon natuurlijk niet weten dat wij in Curaçao waren geweest en daardoor niet naar Hongarije waren geweest. Had ik ze toch een kaartje moeten sturen , misschien… Afijn alles was goed in Torvaj, zei Manfred. Ik vertelde hem dat we in juli weer komen. Nou goed dan zou Margit de post wel opsturen. Zo dat viel nog niet mee, Duits praten op de vroege zaterdagmorgen. Maar we waren meteen wakker en dachten weer aan Hongarije.
Wanneer denk ik er eigenlijk niet aan? Bijna altijd. Ik zeg ook altijd, als ik daar ben, denk ik niet aan hier. Maar als ik hier ben, denk ik bijna constant aan daar. Het is nu zo erg dat ik mezelf soms vermanend toespreek en zeg: Niet aan Hongarije denken. Je bent nu hier en niet daar! Want hier is het toch ook leuk? Hier ben ik ook gelukkig. Heel gelukkig zelfs. En toch wou ik dat ik daar was. Nog even geduld hebben.
