Ik heb de afgelopen zomervakantie geprobeerd om elke dag een stukje te schrijven over ons huisje op de heuvel. Toen ik er aan begon vond ik het een grote uitdaging, drie en een halve week lang elke dag even achter mijn laptopje om de dag door te nemen. Ik wist niet zeker of er iedere dag wel iets was om over te schrijven… Maar het is me gelukt, ik moet alleen nog de laatste 5 dagen even opschrijven en het is klaar! Soms waren er van die dagen dat ik dacht: ‘Vandaag was niet zo’n spannende dag”. Maar als ik dan begon te schrijven, kwam er weer van alles naar boven en kon ik niet meer stoppen. Ik vond het erg leuk om te doen, en het zijn ook erg leuke herinneringen voor later, als ik groot ben. Nou dan ga ik nu verder met het laatste deel van: Live update zomer 2010.
Dag 20: Vanmorgen om 11:00 uur zaten we al met zijn allen in de auto, want we gingen naar Héviz. Toen wij nog op de camping stonden gingen we regelmatig naar Héviz om te badderen in het thermaalbad daar. Maar nu was het alweer een aantal jaren geleden en het leek Manon wel leuk om daar weer eens heen te gaan. Ja en de jongens maakt het niks uit, als je vraagt wat ze willen dan zeggen ze: “ als iedereen gaat ga ik ook mee”. Dus op naar Héviz. In de auto was het opvallend rustig; de jeugd lag bijna allemaal te slapen, ze waren gisteren op stap geweest en hadden zodoende niet veel geslapen. Na anderhalf uur rijden, kwamen we in Héviz aan en was de jeugd uitgeslapen. Bij de ingang aangekomen, bleek dat er toch wel het een en ander verbouwd was sinds ons laatste bezoek. Een nieuwe ingang, heel veel nieuwe gangen en langs het water een mooie nieuwe vlonder, waar je lekker met je luie stoel kunt gaan liggen.
Aangezien alle zonnebedjes bezet zijn, spreiden we onze handdoeken maar uit. Zo we zitten. De jongens gingen meteen het water in, maar Manon en ik bleven eerst nog even in de zon zitten. Jeetje wat was het warm! Maar wel fijn hoor, we hadden al genoeg regen gehad… Na een tijdje ging Manon toch ook het water in en ik ging maar es foto’s maken, voor de verandering. Nou vind ik dat niet erg, integendeel zelfs! En eigenlijk vind ik dit thermaalbad wel heel mooi om te zien, maar niet zo fijn om in te zwemmen. Ik vind het gewoon te diep, je moet meteen zwemmen als je erin gaat. Geef mij maar een zwembad, dan kun je er tenminste rustig inlopen, en wil je zwemmen dan zwem je, wil je dat niet, dan loop je toch lekker door het water. Maar op een gegeven moment kreeg ik het toch wel heel erg warm. In de verte hoorde ik dat er nog ergens een zwembad moest zijn, ik hoorde allemaal mensen in het water springen. En dat kon niet in het thermaalbad zijn, want daar mag je niet in springen. Daar mag je alleen maar rustig in zwemmen en dobberen in een zwemband. Dus toen Manon weer terug kwam uit het water, zei ik tegen haar dat ze op de spullen moest letten. Want ik ging dat heerlijk verfrissende zwembad eens opzoeken. Heerlijk, ik was echt toe aan afkoeling! Jaja, ik hoorde het water al spatten. Wat was de teleurstelling groot toen het kinderbad bleek te zijn! En niet zo'n klein pierenbadje, nee een groot zwembad, alleen voor kinderen. Nou zeg, het moet toch niet gekker worden. Erom heen stonden nog meer mensen verlekkerd te kijken naar dat mooie zwembad. Niemand die het lef had om erin te gaan. Ikke ook niet. Dus liep ik maar weer zwetend terug naar de handdoek. De jongens waren intussen ook uit het water gekomen en bogen zich over de Panorama. Na een tijdje moesten we alweer gaan, want we hadden kaartjes gekocht om 3 uur te mogen blijven. En die zijn toch snel voorbij. Nadat we in het centrum van Héviz nog een lekker ijsje gegeten hadden, gingen we weer naar de auto om richting huis te gaan.
Maar er moest ook nog gegeten worden, dus besloten we om onderweg bij een restaurant te stoppen. Het zag er best leuk uit, veel tafels met gezellige rood/wit geruite tafelkleedjes er op. Vol verwachting gingen we zitten. Maar o wat viel het tegen. Het eten werd niet tegelijkertijd uitgeserveerd. Het was niet lekker, en de vertaling op de kaart klopte niet. Maar het echt slechte nieuws kwam pas, toen mijn moeder belde. Ze vertelde dat mijn jongste broer een hartinfarct had gehad! Ik voelde me helemaal misselijk worden en het leek wel op de grond onder mijn voeten wegzakte. Zo raar. Ik schrok me wezenloos! Gelukkig was alles met een sisser afgelopen en was nu weer rustig. Mijn broertje woont in Zweden en had mijn moeder nog niet gebeld. Hij wilde haar niet onnodig laten schrikken en even afwachten. Dus inmiddels was hij weer thuis uit het ziekenhuis, maar toch. Ik hoop zoiets nooit meer hoeven te horen! (Niet wetende dat ik 2 weken later hetzelfde bericht krijg van mijn broer, die 3 jaar ouder is dan mij!). Iedereen is er van onder de indruk en we hebben er geen zin meer in en besluiten om naar huis te gaan. We sluiten de dag af, door met zijn allen voor de tv te gaan zitten. Mario gaat om 23:00 uur naar bed, want hij gaat samen met Menno de jongens vannacht naar het vliegveld brengen. Ze vliegen om 5:30 weer naar Eindhoven.
Dag 21: Rond 6:30 zijn Mario en Menno weer terug uit Budapest. Ze hebben de jongens veilig afgeleverd bij het vliegveld. Ze gaan meteen naar bed en proberen nog een paar uurtjes te slapen. Rond een uur of 11 zijn we dan weer uit bed en verder doen we die dag niet echt veel. We lummelen wat in en om het huis. We gaan wat boodschappen doen, maar dat was het ook zo’n beetje. Gewoon een rustige vakantiedag dus.
Dag 22: Deze morgen worden we om 9 uur gewekt door het geluid van zagen. En nog niet zo’n beetje ook! Het lijkt wel of ze ons huis aan het omzagen zijn! Wat een herrie. Ik ga snel mijn bed uit om te kijken wat er toch aan de hand is! ik schrik me dood als ik een stuk of 5 vreemde mannen op en om het erf bezig zie. De meeste zijn met ontblote, bezwete bovenlichamen bezig om onze bomen om te zagen. Wat is dat nou toch?
Ik roep Mario erbij en die komt geschrokken naar buiten. Hij weet ook niet wat hij ziet. Waarom doen ze dat nou? We lopen naar de mannen toe, maar die hebben weinig oog voor ons. Ik roep naar een man:” Nem jó!” (Niet goed) Hij kijkt me lachend aan en herhaald mijn woorden. Je ziet hem denken: gekke Nederlandse vrouw. Dus ik nog maar een keer:” Nem jó!” Hij haalt zijn schouders op en gaat rustig verder met zijn werk. Dan komt er een oudere man aan en begint een heel verhaal in het Hongaars, waar wij geen snars van begrijpen. Het enige wat we opvangen is E-on, en hij wijst naar de hoogspanningsmasten die langs en over onze grond lopen. Ja nu beginnen we het een beetje te begrijpen. Mario zegt dat hij naar Manfred, onze Duitse buurman, gaat. Die weet misschien wel meer. Ondertussen blijf ik met die zwetende mannen achter….. zo’n 5 minuten later komen Mario en Manfred er al weer aan. Manfred weet te vertellen dat de bomen en struiken die onder de kabels en de hoogspanningsmasten staan, ieder 3 jaar gesnoeid worden. Want als die bomen te hoog worden, kan er schade ontstaan aan de kabels. Maar het is wel heel rigoureus wat ze hier aan het doen zijn. Als ze alleen een stomp van een boom laten staan, vind ik dat geen snoeien meer… Maar ze snappen niet waar wij ons druk over maken, het groeit vanzelf weer aan, toch? En we moeten blij zijn dat zij het voor ons doen! Nouja, het is nu toch zo en we kunnen er niks aan veranderen. Bovendien hebben we niet veel tijd meer, want vandaag gaan we naar Balatonfüred. Naar onze camping. De camping waar we 11 keer gekampeerd hebben. De camping waar onze kinderen opgegroeid zijn. Waar we zoveel mensen hebben leren kennen. Vluchtige kennissen, maar ook vrienden voor het leven! In 2008 waren wij er voor het laatst, in het jaar dat wij het huisje op de heuvel gekocht hebben. En nu willen Manon en Menno er graag nog een dagje naartoe. Dus rond 11:30 zijn we bij het pond in Szantod aangekomen. Het is prachtig weer en eenmaal op het pond hebben we een mooi uitzicht over het meer. Na een minuut of 10 zijn we dan aan de overkant in Tihany beland. We rijden verder naar Balatonfüred, een route die we al vaak gereden hebben. Het ziet er allemaal zo vertrouwd uit! Als we bij de camping aankomen zien we meteen dat er een nieuw welkomstbord geplaatst is. Maar dat is dat ook het enige, de rest is als vanouds. Wel raar om als bezoeker hier rond te lopen.
Maar ik kan niet zeggen dat ik het mis… Die kleine plekken, hutje mutje op elkaar. Nee, ik zou hier nu niet meer willen kamperen. Toen de kinderen nog klein waren, was het ideaal. Altijd iets te beleven, volop kinderen en vermaak. Maar nu prefereer ik toch meer ruimte en rust. Jaja ik word ouder. We kijken of we nog bekenden zien, maar nee hoor, niemand. Dan gaan we naar het meer en zoeken een plekje half zon, half schaduw. We huren nog een zonnebedje en voilá, we zijn geïnstalleerd.
We vullen de middag met zonnen, zwemmen, wat eten, lezen en slapen. Rond 18:00 uur is het mooi geweest en gaan we onszelf douchen en naar de auto. We sluiten de dag af met een etentje bij een restaurant in het bos. Ik weet zo de naam niet meer, maar we kwamen daar eerst ook regelmatig en we vinden het eten daar lekker, maar het is vooral ook een leuke plek om te eten. Ik had als toetje kwarkballen met zure room gehad, en dat was me toch lekker!
Heerlijk! Maar het was niet wat ik bedoelde… ik heb nl. jaren geleden in Hongarije iets lekkers gegeten en heb het daarna nooit meer gehad. Ik weet ook niet hoe het heet, maar het waren een soort deegballen, of brood, en die zwommen in een wit sausje. Het was zoet van smaak. Daarom dacht ik nu bij dit restaurant dat ik het gevonden had, maar helaas. Maar toch ben ik blij dat ik genomen heb, want nu heb ik dit geproefd en ik vond het heerlijk! Om 21:00 uur zijn we weer bij het pondje en varen we weer naar de overkant.
Als we een tijdje later thuis zijn, zijn we allemaal moe. Moe van een dagje camping.
Dag 23: Vandaag bekijken we als eerste de schade die de E-on mannen gisteren hebben aangericht. Nou dat is niet mis! De hele pad aan de zijkant van onze tuin ligt vol met afgezaagde bomen en takken. Ook is er een baan gemaakt dwars door ons bos. En ze hebben alles ook nog eens gewoon laten liggen.. Maar eerlijk is eerlijk, we hebben er wel een mooi uitzicht bij gekregen!
Verder bestaat deze dag vooral uit opruimen. Want morgen moeten we weer naar Nederland…. Ik wil nog helemaal niet. Ik ben potverdorie net hier! Maar het zal toch moeten… Maar we hebben nog 1 dag en die willen we niet alleen besteden aan opruimen. We gaan vandaag eerst nog langs bij de tuinman(Géza) en zijn vrouw (Erzsi). Menno gaat ook mee en Manon blijft thuis om de afwas te doen. We worden zoals gewoonlijk hartelijk ontvangen en krijgen een heerlijk bakkie Hongaarse koffie. Erzsi kletst aan een stuk door, en gelukkig verstaan we ook iets. Ze laat trots wat potjes en vaasjes zien die van haar ouders zijn geweest. Sok régi. Heel oud. Szép, mooi, zeg ik telkens. Maar dan komt ze met een zak vol tomaten en paprika’s aan. En ook een papieren zakje vol met eigengemaakt paprikapoeder. En dat vind ik nou echt mooi! Ik ben hier heel blij mee. Als ik thuiskom ga ik meteen gulyashleves (goulashsoep) maken. We maken nog een rondje door de moestuin en moeten dan toch echt afscheid nemen. Want we hebben het nog druk vandaag. We moeten nog steeds wat opruimen maar we moeten ook nog bij Manfred en Sylvia op bezoek. We worden om 17:00 uur verwacht. Maar eerst gaan Mario en Menno nog een fikkie stoken. Want een vakantie in Hongarije is niet compleet zonder een goeie brand! Mannen en vuur… ze kunnen daar vol overgave mee bezig zijn.
Overal vandaan halen ze hout en afval om het dan vervolgens in het vuur te gooien. Prachtig vinden ze dat! Als we dan klaar zijn met opruimen, stoken en douchen lopen we met zijn 4-en naar beneden. Naar Sylvia en Manfred. De verrassing is groot als Manfred achter de barbecue staat en lapjes vlees aan het braden is. Sylvia kust ons hartelijk op de wang en vraagt of we honger hebben. Jazeker hebben we dat, maar wij dachten dat we alleen even op een drankje kwamen en niet dat we bleven eten. Maar het ruikt lekker en het is wel zo gezellig natuurlijk. Dus we stemmen in! Manon en Menno krijgen eerst nog een rondleiding in en om het huis. Ik heb het al allemaal gezien, maar ik loop toch weer mee, want ik vind het erg leuk om te zien hoe andere mensen wonen.
Al is het maar om ideeën op te doen. En zij hebben een heel mooi gastenverblijf in de tuin staan. Een klein huisje met alles erop en eraan. Er is een klein huiskamertje, een klein keukentje en een klein zoldertje om te slapen. Een klein badkamertje maakt het plaatje compleet. En het is echt op zijn Duits gemaakt, met van die kitscherige gordijnen, maar ook met heel veel hout. Echt heel leuk! Dan is het tijd geworden om aan tafel te gaan, want anders is het vlees straks zwart of koud… Er komen nog lekkere salades op tafel, en gegrilde paprika’s, tomaten en hele knoflookbolletjes. Jammie, jammie! We laten het ons allemaal heel goed smaken. Wat een fijne verrassing is dit. En we kunnen nu gezellig in het Duits praten, dat gaat ons toch wel gemakkelijk af dan in het Hongaars. Als we rond 22:00 uur weer de heuvel op lopen zitten we vol van het eten en van het Hongaarse leven. Ik krijg een brok in mijn keel als ik aan morgen denk…..
Dag 24, donderdag 12 augustus: Vandaag is de dag van vertrek. Na 3 en een halve week moeten we weer naar Rooi… Dubbel gevoel. Ik wil nog niet weg hier, ik ga dit plekje zó missen! Maar in Rooi zijn mijn kippies, en die mis ik toch wel hoor! Het zijn zo’n lieve schatten, ze volgen mij overal. Ja buiten dan, want ze mogen natuurlijk niet binnen. Maar dat zouden ze wel willen hoor! Ze staan vaak met zijn 4-en voor de achterdeur en tikken dan op de deur. Dan willen ze aandacht en iets lekkers. En dat krijgen ze natuurlijk ook! Dus ja, die wil ik wel heel graag even knuffelen, na zoveel dagen. Ik ga maar beginnen met het poetsen van het huis en Mario gaat beginnen met het inpakken van de auto en de aanhanger. Ja er moeten ook spullen op de aanhanger. Want Manon en Menno hadden een koffer bij zich in het vliegtuig, en die gaat nu op de aanhanger.
De zakken met vuile was moeten ook nog mee terug, want de wasmachine is hier in Torvaj nog niet aangesloten…. Jammer, maar helaas. Dan hebben we nog kleren die niet gedragen zijn, die moeten ook weer mee. En dan nog koffers van de jongens, die nemen we ook mee terug. Dan hoefden ze die niet mee te nemen in het vliegtuig. Was gemakkelijker voor hun. Na nog een laatste douche in ons mooie toiletgebouw, zijn we allemaal klaar om te vertrekken. We zijn gisteren al afscheid wezen nemen bij de buren, dus nu zwaaien we alleen maar. Daaaag Margit, tot snel hopelijk. Als we dan ons dorpje uitrijden vraag ik aan Mario of hij even wil stoppen. Ik wil nog even wat foto’s maken en nog even alles in me opnemen.
Ik zuig mijn longen vol met Hongaarse lucht, zucht een keer en stap weer in de auto. Het lijkt wel of het steeds moeilijker word om afscheid te nemen… De reis gaat beginnen. Morgenavond slaap ik weer in mijn Nederlandse bed. Wil ik nog even niet aan denken, de komende uren ben ik nog in mijn geliefde Hongarije. Als we dan om 21:00 uur in Écs zijn, gaan we natuurlijk nog even eten in ‘ons’ restaurant . Na een uur rijden we de nacht in en Hongarije uit.
We komen onderweg nog verschillende files tegen, maar verder verloopt de reis goed. We stoppen ook nog een paar uurtjes om te slapen en zijn de volgende dag om 18:00 uur weer in Rooi. De zomervakantie van 2010 is nu echt voorbij…
Groetjes, Marti
